Wednesday, June 8, 2016

နားခိုရာ...(အပိုင္း-၁၂)


ခြဲခြာျခင္းနဲ႔နာက်င္ျခင္းဟူသည္ အသြင္ျခားေပမဲ့ သေဘာတရားတစ္ခုထဲဆိုသည္ကို မႉးကိုဆက္နဲ႔ ေဇယ်တို႔လက္ေတြ႔ယံုၾကည္ခံစားခဲ့ရသည္။
နာက်င္လွပါသည္...ခြဲခြာရသည္မွာနာက်င္လွပါသည္...ထပ္တလဲလဲအသစ္သစ္ေသာနာက်င္မႈေတြသာ ခံစားရပါသည္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးထဲက အိပ္ခန္းအတြင္း၌သာေအာင္းေနေသာ မႉးကို ေဒၚေလးသကၤာမကင္းျဖစ္လာရသည္။အလုပ္လဲမသြားေတာ့...ေန႔တိုင္းတမိႈင္မိႈင္တေထြေထြနဲ႔ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ေဒၚေလး မႉးအခန္းအတြင္းသို႔ဝင္လာခဲ့သည္။
ကုတင္ေပၚတြင္လဲေလ်ာင္းေနေသာ မႉးကိုဆက္၏ေဘးတြင္ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။

"သား..မႉးေလး...ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ...ေဒၚေလးကိုေျပာျပေလ...ထမင္းလဲပံုမွန္မစားဘူး..အလုပ္လဲမသြားေတာ့ဘူး....."

မႈးကိုဆက္ေဒၚေလး၏ေပါင္ေပၚသို႔ေခါင္းတင္လိုက္သည္။ၿပီးေနာက္ တိုးညႇင္းေသာအသံျဖစ္စကားျပန္သည္။
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး...ေဒၚေလးရယ္သားစိတ္ေတြအရမ္း႐ႈပ္ေနလို႔....."

"ေဒၚေလးကိုေျပာျပေလ...သားရဲ႕ေျပးၾကည့္တူဝရီးႏွစ္ေယာက္ထဲ႐ွိတာ...ေဒၚေလးကိုမေျပာရင္ဘယ္သူ႔ကိုေျပာမွာလဲ...."

"ေဒၚေလးကသားကိုနားလည္ေပးႏိုင္မွာမို႔လို႔လား..."

"ဘာကိစၥမို႔လို႔လဲသားရယ္...ေဒၚေလးႀကိဳးစားၿပီးနားလည္ေပးႏိုင္ပါတယ္.."

"သားအသည္းကြဲေနလို႔ပါေဒၚေလးရယ္..."

"ရည္းစားပူမိေနတာလား...ထင္သားပဲ...သားခံစားေနရတာေဒၚေလးၾကည့္ရတာရင္ထဲမေကာင္းလိုက္တာ...ေကာင္မေလးကဘယ္သူလဲ..."

"ကိုေဇယ်ပိုင္..."

"ေကာင္မေလးနာမည္ကအဆန္းေလး...ေယာက္်ားေလးနာမည္ႀကီး..."

"ဟာေဒၚေလးရယ္...ဘာေတြေျပာေနတာလဲ...သားခ်စ္သူကေယာက္်ားေလး..."

မႉးကိုဆက္၏စကားေၾကာင့္ ေဒၚေလးအံ့ျသသြားရသည္။ေဒၚေလးစိတ္ထဲမႉး၏ခ်စ္သူကိုမိန္းကေလးဟုသာသတ္မွတ္ထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

"ဟဲ့ပလုတ္တုတ္...ဘာေတြလဲ..."

မႉးကိုဆက္ ေဒၚေလး၏ခါးကိုဖက္ကာ ခြၽဲႏြဲ႔၍စကားဆိုသည္။

"အဲ့ဒါေၾကာင့္သားမေျပာျခင္တာ...ေဒၚေလးသားအေပၚနားမလည္ေပးႏိုင္မွန္းသိတယ္..."

"ေဒၚေလးနားလည္ေအာင္သားမွမ႐ွင္းျပတာ...ေျပာပါဦး...ဒီလိုေပါက္ကရမဟုတ္တာေတြအေတြးထဲဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ..."

"ေပါက္ကရမဟုတ္ပါဘူး...သားတို႔ကတကယ္ခ်စ္တာပါ...မထင္မွတ္ထားတဲ့ေသးေသးမႊားမႊားကိစၥတစ္ခုက ေ႐ွာ့အႀကီးႀကီးျဖစ္သြားတာ..."

"ဘယ္လိုျဖစ္သြားတာလဲ..."

"သူကတျခားသူမဟုတ္ဘူး..သားအလုပ္႐ွင္ပဲေဒၚေလးေတြ႔ဖူးတယ္ေလ.."

"ဟယ္အံ့ျသစရာ...အဲ့ေကာင္ေလး႐ုပ္ေခ်ာေခ်ာေလးကေျခာက္ေနမွန္းမထင္ရဘူး..."

မႉးကိုဆက္ စိတ္ပ်က္သြားရသည္။ေဒၚေလးသည္သူေျပာတဲ့စကားေတြကိုနားလည္မႈေတြလြဲေန႐ွာသည္။မႉးကိုဆကိေခါင္းကိုခါရမ္းလိုက္သည္။

"ဟာ...ေဒၚေလးကြၽန္ေတာ္ေျပာတာနားေထာင္ဦးၿပီးမွဆက္ေျပာ...ဘယ္သူမွမေျခာက္ဘူး...သူလဲေယာက်္ားအစစ္...သားလဲေယာက္်ား...ေယာက်ာ္းအခ်င္းခ်င္းခ်စ္တာပါ..."

"ေဒၚေလးနားမလည္ေတာ့ဘူးကြယ္..."

"သား႐ွင္းျပမယ္နားေထာင္......"

မႉးကိုဆက္သူနဲ႔ေဇယ်တို႔၏ေတြ႔စမွစ၍ အိမ္ေပၚကဆင္းလာခဲ့သည္ထိအစမွအဆံုး၏သည္မ၍ေျပာျပ႐ွာသည္။ေဒၚေလးကေတာ့အံ့ျသမွင္သက္စြာနဲ႔ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္နားေထာင္ေနသည္။

"ဒါပဲ..နားလည္ၿပီလားေဒၚေလး...အဲ့ဒါေၾကာင့္သားစိတ္ညစ္ေနတာ..."

ေဒၚေလးေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္သာေနေနသည္။မႉးကိုဆက္ ေဒၚေလးကိုလႈပ္လိုက္မွအသိျပန္ဝင္လာသည္။

"ေဒၚေလး...ေဒၚေလး..."

"ဟမ္...ဘာလဲသား..."

"ဘာျဖစ္သြားတာလဲ..."

"အရမ္းထူးဆန္းလြန္ေနလို႔ပါသားရယ္..."

"ေဒၚေလးသားကိုနားမလည္ေပးႏိုင္ဘူးလား..."

"ေဒၚေလးမွာဒီတူတစ္ေယာက္ပဲ႐ွိတာ...သားစိတ္ခံစားေနရတာကိုေဒၚေလးၾကည့္ရက္ပါ့မလားသားရယ္....ျဖစ္ၿပီးတဲ့ကိစၥကိုအေကာင္းလို႔ပဲသတ္မွတ္ေပးရမွာေပါ့..."

"သားအခုကိုေဇယ်ကိုအရမ္းလြမ္းတယ္..."

"သားတို႔ကဘာလို႔လူႀကီးကိုသြားလိမ္ရတာလဲ..."

"အဲ့ေလာက္ျဖစ္မယ္မွန္းမသိဘူးေလ...ၿပီးေတာ့သားကကိုေဇယ်သားကိုတစ္ခုခုလုပ္မွာေၾကာက္လို႔...ခုေတာ့..ဟီး..."

"မငိုနဲ႔ေတာ့သားရယ္....ဖူးစာမွန္ရင္ျပန္ဆံုတယ္တဲ့...အခ်စ္စစ္ရင္အခက္အခဲေတာ့႐ွိတာပဲေလ...ေနာ္သားစိတ္ထဲမထားနဲ႔ေတာ့....လာထမင္းထြက္စားဦး...."

ေဒၚေလးမႉးကိုအိပ္ခန္းမွထမင္းစားခန္းသို႔ေခၚလာခဲ့သည္။မႉးကိုဆက္ကေတာ့ ထမင္းစားျခင္စိတ္လဲမ႐ွိ...ခံတြင္းမေတြ႔...အလြမ္းသင့္ဒဏ္ေၾကာင့္ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးဟာသာသာျဖစ္ေနသည္။

--------------------

"ဟဲ့...နင္တို႔ဟင္းကိုဘယ္လိုခ်က္တာလဲ...ဆားမပါးပ်ားမပါနဲ႔....နင္တို႔လ်ွာေရာပါၾကရဲ႕လား...."

ထမင္းစားခန္းတစ္ခုလံုး ေဒၚႏွင္းဆီ၏အသံလႊမ္းမိုးသြားသည္။မႉးမ႐ွိေတာ့ အိမ္တြင္ခ်က္ျပဳတ္သိမ္းဆည္းရန္ အိမ္အကူငွါးရေတာ့သည္။သို႔ေပမဲ့ ေဒၚႏွင္းဆီစိတ္တိုင္းက်ေအာင္တစ္ေယာက္မွမလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ေခ်။

"နင္တို႔ခ်က္တဲ့ဟင္းအရသာနင္တို႔စားၾကည့္စမ္း....ဘယ္လိုခ်က္တာလဲ..."

"ေမေမဘာလို႔ဒီေလာက္စိတ္အလိုမက်ျဖစ္ေနရတာလဲ..."

"တိတ္စမ္းေဇယ်...မင္းငါ့ကိုဘာမွမေျပာနဲ႔.."

ေဇယ်ဘာမွျပန္မေျပာပဲထမင္းသာဆက္စားေနလိုက္သည္။ျပသနာတက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ေမေမသည္ ေဇယ်ကိုပင္စကားေကာင္းေကာင္းမေျပာေတာ့ေခ်။ရန္ကုန္လဲမျပန္ပဲ ေမာ္လၿမိဳင္တြင္သာ ေဇယ်ကိုမယံု၍စတည္းခ်ေနသည္။

"ကြၽန္ေတာ္ထမင္းစားၿပီးရင္ဟိုတယ္ခနသြားမယ္...အလုပ္ေတြကိုပစ္ထားေနရတာမ်ားေနၿပီ.."

"ဘာသြားလုပ္မွာလဲ...မသြားနဲ႔အိမ္မွာပဲေနအလုပ္ေတြက လေရာင္နဲ႔လႊဲထားလို႔ရတယ္..."

"ဟာေမေမကလဲ...တစ္သက္လံုးလေရာင္နဲ႔လႊဲလို႔ရမလား....ကြၽန္ေတာ္ဟိုတယ္မသြားတာၾကာေနၿပီခုထမင္းစားၿပီးသြားမယ္..."

"ငါကမသြားနဲ႔ဆိုမသြားနဲ႔...."

"သြားမွာပဲေမေမရယ္...မသိဘူး.."

ေဇယ်ထမင္းဆက္မစားေတာ့ပဲ အိမ္အျပင္သို႔ထြက္လာကာ...ဟိုတယ္ကိုအေၾကာင္းျပ၍မႉးအိမ္သို႔ထြက္လာခဲ့သည္။ေဇယ်မႉးထြက္သြားၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ေမေမကအိမ္ျပင္မထြက္ခိုင္းအလုပ္ပင္မသြားခိုင္း၍ ဘယ္အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ိဳးႏွင့္မွမႉးနဲ႔ေတြ႔ေအာင္ႀကိဳးစားလို႔မရျဖစ္ခဲ့..။မႉးကိုလဲလြမ္းလွပါသည္။ရင္ခြင္တစ္ခုလံုးလဲပူေလာင္လြန္းအားႀကီးေနပါသည္။

ေဒၚႏွင္းဆီ ထမင္းဆက္မစားေတာ့ေခ်စားလို႔လဲခံတြင္းမေတြ႔ေခ်...။တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္အလိုမက်ရင္ မႉးကိုေတာ့သတိရမိသည္။သို႔ေပမဲ့ မာနနဲ႔သတိရစိတ္ကိုျပန္ေျဖေဖ်ာက္သည္။သူေျပာခဲ့သည့္စကားမ်ားကိုေဒၚႏွင္းဆီျပန္မ႐ုတ္သိမ္းလိုေခ်။

ေဒၚႏွင္းဆီလေရာင္ဆီဖုန္းေခၚလိုက္သည္။

"ဟဲလို...သားလေရာင္လား..."

"........"

"ေဇယ်...ဟိုတယ္ကိုထြက္သြားတယ္...အဲ့ဒါေရာက္မေရာက္ျပန္ေျပာေပးဦး...ၿပီးရင္မႉးကိုဆက္ရဲ႕အိမ္လိပ္စာေလးသိျခင္တယ္...အဲ့ကိစၥေတြကို ေဇယ်မသိေစနဲ႔ေနာ္.."

ေဒၚႏွင္းဆီ ဖုန္းျပန္ခ်လိုက္သည္။စိတ္ကိုျပတ္သားျခင္ေပမဲ့ေဒၚႏွင္းဆီစိတ္ကမျပတ္မသားျဖစ္ေနသည္။ခုလဲ မႉးကိုသတိရ၍အိမ္လိပ္စာကိုေတာင္းမိျပန္ၿပီ။ဒါေပမဲ့ မႉးနဲ႔ေတာ့မ်က္ႏွာျခင္းမဆိုင္ရဲ...။

------------------

မႉး အိမ္ျပတင္းဝတြင္ေခါင္းေလးတင္ၿပီး အျပင္ကိုသာလြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ေငးေမာၾကည့္ေနစဥ္ ျမင္ကြင္းထဲသို႔ ေဇယ်၏ကားသည္ဝင္ေရာက္လာသည္။

မႉးမ်က္ဝန္းအေရာင္မ်ားဝင္းလဲ့လာၿပီး ထိုင္ေနရာမွခ်က္ခ်င္းထကာ အိမ္အျပင္သို႔ေျပးထြက္လာသည္

ကားတံခါးဖြင့္ၿပီးဆင္းလာေသာေဇယ်ကိုေတြ႔သည္ႏွင့္ မႉးမ်က္ရည္မ်ားေျဖမဆည္းႏိုင္ေအာင္က်ဆင္းလာသည္။သတိရတမ္းတစိတ္ေတြကအ႐ွိန္နဲ႔ႏွလံုးသားကိုဝင္ေစာင့္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ေဇယ်သည္ကားေပၚကဆင္း ျခံအတြင္းသို႔မဝင္ေသးပဲမႉးကိုခ်ိဳသာေသာအျပံဳးျဖစ္ႏႈတ္ဆင္သည္။ထိုအျပံဳးေၾကာင့္လြမ္းေမာမႈဒဏ္သည္ အနည္းငယ္ေျပေပ်ာက္၏။

ေဇယ် ျခံအတြင္းသို႔လမ္းေလ်ွာက္ဝင္လာသည္ႏွင့္မႉးကိုဆက္ အငိုတစ္ပိုင္းႏွင့္ေျပး၍ဆီးႀကိဳကာဖက္သည္။
ၿပီးေနာက္ေဇယ်၏ရင္ကိုထု႐ိုက္သည္။

"မႉးဘာျဖစ္တာလဲကြာ...ကိုယ္ကသတိရလို႔အေၾကာင္းျပခ်က္႐ွာၿပီးခိုးထြက္လာရတာ.."

"သြား...ဦးေဇယ်ပိုင္..ခင္ဗ်ားကိုကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္သတိရေနလဲသိလား...ခင္ဗ်ားအခုမွေပၚလာတယ္...ခင္ဗ်ားအရမ္းရက္စက္တယ္..ဟီး..."

"ကိုယ္အခုမွထြက္လို႔ရလို႔ပါကြာ....မငိုနဲ႔ေတာ့တိတ္...အိမ္အျပင္မွာႀကီး..လာအိမ္ထဲသြားမယ္..."

ေဇယ် မႉး၏ပုခံုးကိုဖက္၍ အိမ္အတြင္းသို႔ေခၚလာခဲ့သည္။မႉးဧည့္ခန္းကထိုင္ခံုတြင္ထိုင္မည္အလုပ္ ေဇယ်ကလွမ္းတားသည္။

"ဧည့္ခန္းမွာမလြတ္လပ္ဘူး...အိပ္ခန္းထဲသြားမယ္ေလ.."

"ဘာ...ခုပဲေရာက္တယ္မဟုတ္တာကစေျပာၿပီး.."

"ဘာလဲ...ကိုယ္ကမင္းကိုေထြးေပြ႔ထားျခင္လို႔ပါ...တျခားဘာမဟူတ္တာမွမေတြးပါဘူးလာ...ဒါနဲ႔ေဒၚေလးေရာ...."

"မ႐ွိဘူး...အေႂကြးလိုက္ေတာင္းေနတယ္.."

"အဲ့ဒါဆိုအခ်ိန္ကိုက္ပဲေပါ့..."

မႉးကိုဆက္ ေဇယ်ကိုမ်က္ေစာင္းထိုး၍ၾကည့္လိုက္သည္။
ႏွစ္ေယာက္သားကုတင္ေပၚတြင္ပစ္လွဲခ်လိုက္ၿပီးတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၾကားေလမေသြးႏိုင္ေအာင္ေထြးေပြ႔ဖက္ထားလိုက္သည္။

"ဦးေဇယ် ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ့္ကိုသတိမရဘူးမို႔လား..."

"ေအာ္...မင္းေလးကေလဖင္အရမ္းယားလိုက္မွေနသာတာလား...သတိရလို႔ခိုးထြက္လာတာေပါ့..ခုနကလဲေျပာၿပီးၿပီ..ဘာေတြထပ္ေမးေနေသးတာလဲ...ဖုလာၿပီ.."

မႉးကိုဆက္ ေဇယ်၏ရင္ခြင္ထဲသို႔ေခါင္းကိုအတင္းတိုးေဝွ့လိုက္သည္။
"ထပ္ၾကားျခင္လို႔ပါ...အဲ့ဒါကိုမေက်မနပ္ျဖစ္ေနတယ္..."

"မေက်မနပ္ မျဖစ္ပါဘူး...ကိုယ့္ကိုဦးတပ္မေခၚပါနဲ႔လား...မသိရင္ကိုယ္ကအဘိုးႀကီးအရြယ္ျဖစ္ေနၿပီ.."

"ဘာျဖစ္ျပန္ရတာလဲ...ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ဦးတပ္ေခၚတာ...အဲ့ဒါဆိုေဇယ်ပိုင္ပဲေခၚရမွာလား..."

"ဟာကြာ..မင္းကလဲ...မေျပာေတာ့ဘူးေခၚျခင္သလိုေခၚေတာ့..."

"ဒါနဲ႔ကို...ညီမ႐ွိေတာ့ေနရတာအဆင္ေျပရဲ႕လားအန္တီေရာ...ေနေကာင္းရဲ႕လား..."

ေဇယ် မႉးကိုဆက္၏နဖူးေပၚကဆံပင္ေလးေတြကိုတက္တင္ေပးၿပီးစကားဆိုသည္။

"ေမေမကေနေကာင္းပါတယ္...ေနရတာအဆင္ေျပလားဆိုေတာ့...ခ်စ္သူနဲ႔ေဝးေနရတာအဆင္ေျပပါ့မလား...ေမေမလဲအဆင္မေျပဘူးတစ္ေန႔မွာဆယ္ခါေလာက္ေဒါသထြက္ေနတယ္..."

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ....."

"မႉး႐ွိတုန္းကနဲ႔မွမတူတာ....ခုအိမ္အကူေတြနဲ႔ေလ...ခ်က္တာေတြကအရသာခံလို႔ကိုမရတာ..."

"ေအာ္....အန္တီကိုလဲသတိရပါတယ္...ညီတို႔လြန္ခဲ့တယ္ဆိုေတာ့..."

"သူလဲသတိရေနပါတယ္...သူ႔မာနထိခိုက္မွာဆိုးလို႔ အိုက္တင္ခံၿပီးျပန္မေခၚတာ...သူတကယ္စိတ္တိုရင္ ဒီလိုပံုမဟုတ္ဘူး...စာခ်ဳပ္ကိုေတြ႔တုန္းကေတာ့စိတ္တိုတာေပါ့...ခုကစိတ္ေျပေနေလာက္ပါၿပီ...သူ႔ေဒါသကိုကိုယ္အသိဆံုး..."

"ဟုတ္လား...အဲ့ဒါုဆိဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေခၚမလဲမသိဘူး..ညီကိုယ္နဲ႔မခြဲႏိုင္ဘူး..."

"ကဲ....စကား႐ွည္မေနနဲ႔အခ်ိန္႐ွိတုန္းလုပ္ငန္းစရေအာင္..."

"ဘာလုပ္ငန္းတုန္း...အြန္႔.."

မႉးစကားမဆံုးခင္ပင္ ေဇယ်၏ႏႈတ္ခမ္းသည္ မႉး၏အသံမ်ားကိုရပ္တန္႔လိုက္သည္။မရ႐ွိခဲ့သည္မွာ ၃ရက္ေလာက္႐ွိခဲ့ၿပီျဖစ္သည့္အခ်စ္၏လိုအင္ဆႏၵကို ႏွစ္ေယာက္လံုးအင္တိုက္အားတိုက္ျဖည့္ဆည္းလိုက္ၾကေတာ့သည္

-------------------

ေဒၚႏွင္းဆီအိမ္မွာေနရင္း ေနရထိုင္ရခက္ေနသည္။မႉးကိုလဲသတိရမိသည္။အိမ္အကူေတြ နဲ႔အဆင္မေျပသည့္အခါမ်ိဳးတြင္ပို၍ဆိုးသည္။ထိုင္လိုက္ထလိုက္ျဖစ္ေနရာမွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုခ်လိုက္သည္။

မႉး နဲ႔တစ္ခ်က္ဆံုၾကည့္ျခင္ေသးသည္။ေနမေကာင္းမွာလဲစိုးရိမ္ေနသည္။ဒါေပမဲ့ ျပန္လက္ခံဖို႔အတြက္ေတာ့ စဥ္းစားျခင္မိသည္။မႉးတို႔အိမ္ကိုလိုက္သြား၍ မႉးနဲ႔မေတြ႔ပဲသူ၏အေဒၚနဲ႔ေတြ႔ၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးရန္ ဆံုးျဖတ္၍ မႉး၏အိမ္သို႔ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။

#အေရာင္မဲ့

 ဆက္ရန္>>>


No comments:

Post a Comment

အခ်စ္တစ္ခု ျပယုဂ္တစ္ခု

“......................”  သားၾကီးဆီမွ ၾကားလုိက္ရေသာ နာမည္ေၾကာင့္ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လုံး ေတာင့္ခဲ သြားသည္။အဆုံးမရွိေသာတြင္းနက္ၾကီးထဲသို႔ ျပဳတ္က်...