Monday, June 6, 2016

နားခိုရာ....(အပိုင္း-၁၁)


ေဇယ်ေကာ္ဖီဆိုင္တစ္ဆိုင္ေ႐ွ႕တြင္ကားကိုရပ္လိုက္သည္။မႉးကိုဆက္တစ္ခ်က္ေၾကာင္သြားရသည္။

"ကိုေဇယ်...ဟိုတယ္မသြားဘူးလား..."

"လေရာင္နဲ႔ဒီမွာခ်ိန္းထားတယ္...ကိုယ္တို႔ကိစၥကိုပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရေအာင္လို႔..."

"ဟာ...ကိုေဇယ်ဘာလို႔ညီကိုႀကိဳမေျပာတာလဲ..."

"ဒါႀကိဳေျပာစရာမွမလိုတာ.....ဆင္းေတာ့ဆိုင္ထဲမွာလေရာင္ေစာင့္ေနေလာက္ၿပီ..."

မႉးကိုဆက္စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ကားေပၚမွဆင္းလာကာဆိုင္ထဲသို႔ဝင္လာခဲ့သည္။

လေရာင္ကအရင္ေရာက္ႏွင့္ေနသည့္အတြက္ ေဇယ်ႏွင့္မႉးတို႔လေရာင္၏မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနရာတြင္ထိုင္လိုက္သည္။
မႉးကိုဆက္လေရာင္ကိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမွအားနာ၍ေခါင္းကိုအသာအယာငံု႔၍ထားသည္။

လေရာင္မွဦးစြာစကားစ၏။

"ေဇယ်ေျပာစရာ႐ွိတယ္ဆို...."

"ေအးပါ...ေျပာမွာပါ...ငါနဲ႔မႉးကိုဆက္နဲ႔ကခ်စ္သူေတြ..အဲ့ဒါမင္းသိထားသင့္တယ္ထင္လို႔ပါ..."

ေဇယ်၏ဘြင္းဘြင္းေျပာလိုက္ေသာစကားေၾကာင့္ မႉးကိုဆက္ေခါင္းတိုးလို႔ငံု႔သြားသည္။ဘာလို႔ အဲ့ေလာက္ထိ တဇြတ္ထိုးလုပ္တတ္တဲ့အက်င့္ ေဇယ်တြင္႐ွိေနမွန္းမႉးကိုဆက္မစဥ္းစားမိေတာ့..။သူမ်ားကိုအားနာရမွန္းလဲေဇယ်ကသိပံုမေပၚ...မႉးကသာမ်က္ႏွာပူေနရသည္

လေရာင္ေခါင္းတစ္ဆတ္ဆတ္ညိတ္၍မႉးကိုၾကည့္သည္။

"မႉး ေဇယ်ေျပာဒါအမွန္ပဲလား.....မင္းရဲ႕တစ္ဖတ္သတ္ခ်စ္ရတဲ့သူဆိုတာေဇယ်လား...."

မႉးကိုဆက္ေခါင္းညိတ္ျပ၍အသံတိုးတိုးျဖစ္စကားဆိုသည္။

"ဟုတ္...ကိုလေရာင္...ကိုလေရာင္ကိုအားနာမိတယ္..."

"အားနာပါနဲ႔ရပါတယ္...မႉးမွာခ်စ္သူ႐ွိတယ္ဆိုကိုယ္လဲေ႐ွ႕ဆက္တိုးျဖစ္မွာမဟုတ္ပါဘူး...ၿပီးေတာ့မႉးကတစ္ဖတ္သတ္ခ်စ္ရသူဆိုေတာ့ကိုယ္ေ႐ွ႕ဆက္တိုးျဖစ္တာပါ..."

လေရာင္၏ နားလည္ေပးမႈေၾကာင့္မႉးကိုဆက္ စိတ္အနည္းငယ္သက္သာရာရသြားသည္။

လေရာင္ ေဇယ်ဘက္ျပန္လွည့္သည္။

"ဂုဏ္ယူပါတယ္သူငယ္ခ်င္း မင္းမႉးကိုဆက္ကိုတစ္သက္လံုးလက္တြဲေပးပါလို႔ေတာင္းဆိုပါရေစ..."

"အိုေက..ငါကတိေပးတယ္...မင္းရဲ႕သေဘာထားႀကီးမႈအတြက္လဲေလးစားတယ္သူငယ္ခ်င္း..."

လေရာင္ေခါင္းထပ္ညိတ္ျပသည္။စိတ္ထဲမွာေတာ့ ခ်စ္ရသူဆံုး႐ွံုးရေပမဲ့သူငယ္ခ်င္းအတြက္ဆိုၿပီးေျဖသာသလိုေျဖေပးလိုက္သည္။ခ်စ္ရသူေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္တာကိုပဲမင္ျခင္မိသည္။မိမိကအတင္းေ႐ွ႕ဆက္တိုးပါက သူငယ္ခ်င္းေရာခ်စ္သူေရာ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မည္ကို လေရာင္မျဖစ္ေစလို...။ခင္မင္မႈကိုပ်က္ျပားေစမည့္အျဖစ္ကိုလဲလေရာင္အျဖစ္မခံႏိုင္ထို႔ေၾကာင့္ပင္နားလည္ေပးခဲ့သည္။

"ဒါနဲ႔အန္တီေရာသိၿပီးၿပီလား...."

"သိၿပီးၿပီ..သေဘာတူတယ္...မႉးရဲ႕ေဒၚေလးပဲမသိေသးတာ..."

"ဝိုး great ...ခ်ီးက်ဴးတယ္ကြာ...ဒီလိုေ႐ွ႕ဆက္ေက်ာ္လွြားႏိုင္လို႔ငါဝမ္းသာပါတယ္သူငယ္ခ်င္း..."

"ေအးပါ...မင္းဘာစားၿပီးၿပီလဲ...ငါတို႔ေတာ့အိမ္ကစားၿပီးၿပီမွာလိုက္ေလ.."

"ငါလဲအိမ္ကစားၿပီးၿပီ..."

"အဲ့ဒါဆိုဟိုတယ္ပဲသြားၾကတာေပါ့...ဒီေန႔ကိစၥအတြက္ေက်းဇူးပဲလေရာင္..."

"ရပါတယ္...ငါကဘယ္လိုအေၾကာင္းမ်ိဳးနဲ႔မွ ငါတို႔ရဲ႕ခင္မင္မႈကိုအဆံုး႐ွံုးမခံႏိုင္ဘူးေဇယ်.."

"အိုေက..."

ေဇယ် မႉးကိုဆက္လက္ကိုဆြဲ၍ ေဇယ် အေ႐ွ႕မွလွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။မႉးကိုဆက္ကေတာ့ ေခါင္းေလးကုတ္ၿပီးသာေဇယ်အေနာက္တေကာက္ေကာက္ပါသြားသည္။

ေဇယ်တို႔ကိုၾကည့္၍လေရာင္ရင္ထဲစူးနစ္ရေပမဲ့ ေက်နပ္မိသည္။

ေဇယ် ကားကိုစက္ႏိႈးၿပီးဟိုတယ္သို႔သြားမည္အလုပ္ ေမေမဆီမွဖုန္းဝင္လာသည္။

"ဟဲလို..ေမေမ.."

ေဇယ်အသံဆံုးသည္ႏွင့္ ေဒၚႏွင္းဆီ၏ေဒါသသံကိုၾကားရသည္။
"မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးခုခ်က္ျခင္းအိမ္ျပန္လာခဲ့..."

"ေမေမရယ္...ကြၽန္ေတာ္တို႔အလုပ္မွာေလ..."

"ငါကျပန္လာဆိုျပန္လာေဇယ်ပိုင္..."

"ဟဲလို...ဟားဘာျဖစ္ျပန္တာလဲမသိဘူး..."

ေဇယ်..ဖုန္းကိုခ်ၿပီးမႉးကိုဆက္ဘက္လွည့္သည္။

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ...ကို"

"ေမေမေလ...ဘာေတြစိတ္ဆိုးျပန္တာလဲမသိဘူး...အိမ္ျပန္လာခိုင္းေနတယ္..."

"အဲ့ဒါဆိုလဲျပန္ၾကတာေပါ့...ၿပီးမွဟိုတယ္ျပန္လာေပါ့..."

ေဇယ် ကားကိုအိမ္ဘက္သို႔ျပန္ေမာင္းေကြ႔လိုက္သည္။

-------------

ေဇယ်ႏွင့္မႉး အိမ္ထဲသို႔ဝင္လာေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ေဒါသတႀကီးထိုင္ေနေသာ ေဒၚႏွင္းဆီကိုဦးစြာျမင္လိုက္ရသည္။

ေဇယ် တို႔ ဆိုဖာတြင္ဝင္ထိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ေဒၚႏွင္းဆီက သူတို႔၏စည္းကမ္းခ်က္စာခ်ဳပ္ကိုထုတ္ျပလိုက္သည္။

"ဒါကဘာသေဘာေတြလဲ...ဟမ္..."

ေဇယ်ႏွင့္မႉးကိုဆက္တို႔ အံ့ျသတုန္လႈပ္စြာနဲ႔ စာရြက္ကိုမ်က္ေတာင္မခပ္တန္းၾကည့္ေနၾကသည္။ေဇယ် သည္ေမေမလိမ္တာကိုမုန္းမွန္းႀကိဳသိေနေပမဲ့ ေျဖ႐ွင္းရန္ႀကိဳးစား၏။

"ေမေမရယ္..ဒါကအရင္ကဟာေတြပါ..."

"ဘာအရင္ကဟာလဲ...မင္းငါ့ကိုလိမ္ဖို႔ထပ္မႀကိဳးစားနဲ႔...ငါလိမ္တာကိုဘယ္ေလာက္မုန္းလဲမင္းသိတယ္ေနာ္...."

ေဒၚႏွင္းဆီ မႉးဘက္ကိုလွည့္သည္။မႉးသည္ေၾကာက္လန္႔ကာအသားမ်ားပင္တုန္ေန႐ွာသည္။

"မႉးကိုဆက္...မင္းကငါ့ကိုအ႐ူးလုပ္လိုက္တာေပါ့ေလ....ငါကေတာ့မင့းကိုကိုယ္သားတစ္ေယာက္လိုခ်စ္လိုက္ရတာ...မင္းကငါ့ေစတနာကိုေစာ္ကားတယ္...ဟမ္..."

မႉးကိုဆက္ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္ မ်က္ရည္မ်ားသာရစ္ဝဲေနသည္။
ေဇယ်ေခါင္းငံု႔၍အသံအနည္းငယ္မာမာျဖစ္ေျပာသည္။

"ဒီကိစၥကမႉးနဲ႔မဆိုင္ပါဘူး..ကြၽန္ေတာ္လုပ္ခဲ့တဲ့ကိစၥပါ..ေမေမဆူျခင္ရင္ကြၽန္ေတာ့္ကိုပဲဆူပါ..."

"ေအာ္ခုၾကမွသိတတ္ေနလိုက္တာ..ဟုတ္လားေဇယ်ပိုင္....မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုငါနားလည္ဖို႔အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကိးႀကိဳးစားခဲ့ရတာ...မင္းတို႔ကငါ့ကိုဒီလိုလုပ္ရက္တယ္....ငါလိမ္တာကိုဘယ္ေလာက္မုန္းမွန္းမင္းအသိဆံုးေဇယ်...အေသးအဖြဲေလးပဲဖစ္ပါေစ...ငါ့ကိုလိမ္ရင္ငါမုန္းတယ္....ငါနားလည္ေပးႏိုင္တာကိုသိရက္နဲ႔မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီးငါ့ကိုလိမ္တယ္..."

မႉးကိုဆက္ အသံမဝံ့မရဲျဖစ္စကားဆိုသည္။

"ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္အန္တီ...ဒီအေျခအေနထိျဖစ္လာမွန္းမသိလို႔ပါ..."

"ဘာေတာင္းပန္တာလဲ...ခုျဖစ္လာၿပီေလ.....အစထဲကမျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာကိုငါေ႐ွ႕မွာျဖစ္ဟန္ေဆာင္ေနခဲ့ၾကတယ္...မင္းတို႔ကိုခြင့္မလႊတ္ဘူး...မႉးကိုဆက္မင္းခုခ်က္ခ်င္းငါ့အိမ္ေပၚကဆင္း..."

ေဒၚႏွင္းဆီ၏ျပတ္သားေသာစကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ မႉးကိုဆက္ေခါင္းေမာ့၍ေတာင္းပန္တဲ့အၾကည့္ျဖစ္ၾကည့္သည္။

ေဇယ်က ေဒၚႏွင္းဆီကိုေတာင္းပန္သည္။

"ေမေမကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္.....အရင္ကမျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ခုျဖစ္ခဲ့ေနၿပီ...ကြၽန္ေနာ္မႉးကိုအရမ္းခ်စ္တယ္...ကြၽန္ေတာ္သူနဲ႔မခြဲႏိုင္ဘူး..ေမေမဒီတစ္ခါခြင့္လႊတ္ေပးပါ..."

"လိမ္ညာမႈအတြက္ခြင့္လႊတ္ဖို႔ဆိုတာငါ့မွာပထမအႀကိမ္ဆိုတာမ႐ွိဘူး...ဒုတိယအႀကိမ္လဲမ႐ွိဘူး..ငါ့ကိုလိမ္တဲ့ကိစၥကိုငါဘယ္နည္းနဲ႔မွခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ဘူးေဇယ်ပိုင္..."

ေဇယ် ေဒၚႏွင္းဆီေ႐ွ႕သို႔လမ္းေလ်ွာက္ကာဒူးေထာက္၏။မႉးကိုဆက္ ခုခ်ိန္တြင္ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ အရာအားလံုးေႏွာင္းကုန္သလိုပင္ခံစားရသည္။လိမ္ညာမႈတစ္ခုသည္ဤကဲ့သို႔ပင္ႀကီးက်ယ္သြားလိမ့္မည္ဟုမထင္မွတ္ထားေပ..။သို႔ေပမဲ့ႀကီးက်ယ္ခဲ့ေလၿပီ..။ေျဖ႐ွင္း၍မရေလာက္ေအာင္ႀကီးက်ယ္ခဲ့ၿပီ...။

"ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္...ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုမခြဲပါနဲ႔..ကြၽန္ေတာ္တို႔ခုတကယ္ခ်စ္ေနပါၿပီေမေမ...မႉးနဲ႔ခြဲရရင္ ကြၽန္ေတာ္ေသသြားႏိုင္တယ္..."

"ဟား..ဟား..ဒီမွာေဇယ်ပိုင္ မင္းအေဖလဲငါ့ကိုအဲ့လိုေျပာခဲ့တာပဲ...ခြဲရရင္ေသသြားႏိုင္တယ္...ဒါေပမဲ့ခုေသလား...ေအးမေသဘူးေနာက္အိမ္ေထာင္နဲ႔ေပ်ာ္ပါးေနတာ..ငါတို႔သားအမိကိုေတာင္ျပန္ၾကည့္ခဲ့လို႔လား...ငါ့ဘဝမွာဘယ္ေလာက္႐ုန္းကန္ခဲ့ရလဲ...အဲ့ဒါမင္းေဖေဖေၾကာင့္ ငါလိမ္တဲ့သူေတြကိုမုန္းတာလဲမင္းအေဖေၾကာင့္ပဲေဇယ်...ခုေတာ့မင္းကလဲမင္းအေဖဥဏ္အတိုင္းပဲ...ငါ့ကိုလိမ္တယ္ေပါ့ေလ..."

ေဒၚႏွင္းဆီ ေဒါသမ်ားလြန္ကဲကာ ရင္ထဲ႐ွိသမ်ွခံစားခ်က္ေတြကို အန္ခ်ေတာ့သည္။
မႉးကိုဆက္ ေဒၚႏွင္းဆီ၏ဘဝေနာက္ေၾကာင္းကိုမသိေပမဲ့...ေဒၚႏွင္းဆီေျပာစကားမ်ားအရစာနာမိသည္။

ေဒၚႏွင္းဆီ ေဇယ်ဒူးေထာက္ေနသည္ကိုဂ႐ုမစိုက္...မႉးကိုဆက္ဘက္လွည့္သည္

"ဒီမွာမင္းကိုငါေျပာတာမၾကားဘူးလား...မႉးကိုဆက္...မင္းခုခ်က္ခ်င္းငါ့အိမ္ေပၚကဆင္းစမ္း.."

မႉးကိုဆက္ ဘာမွျပန္၍မေျပာႏိုင္ မ်က္ရည္မိုးေတြသာရြာသြန္းၿဖိဳးေနသည္။မႉးကိုဆက္ အခန္းအတြင္းသို႔ ေလးတိေလးကန္ေျခလွမ္းမ်ားျဖစ္ဝင္ကာသူ၏အဝတ္အစားမ်ားကိုသိမ္းဆညး္သည္။

ေဇယ် ေဒၚႏွင္းဆီကိုလက္အုပ္ခ်ီ၍ေတာင္းပန္သည္။

"ေမေမ...ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္...ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုမခြဲပါနဲ႔...."

"ေတာ္ေတာ့..ေဇယ်ပိုင္..ငါ့အေ႐ွ႕မွအပိုေတြလာမလုပ္ျပေနနဲ႔...ငါ့ကိုလိမ္တဲ့သူေတြကိုဘယ္နည္းနဲ႔မွခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ဘူး..."

မႉးကိုဆက္ သူ၏အဂတ္အိတ္ကိုဆြဲပီးဧည့္ခန္းသို႔ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ေဒၚႏွင္းဆီေ႐ွ႕အေရာက္ ေျခလွမ္းမ်ားကိုရပ္ကာ ဒူးေထာက္၍ထိုင္သည္။ၿပီးေနာက္လက္အုပ္ခ်ီကာ ႐ွိခိုးကန္ေတာ့၏။မႉးကိုဆက္မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ဝမ္းနည္းပူပန္ေနမႈသည္အထင္းသားေပၚေနၿပီးမ်က္ရည္မ်ားကတစ္သြင္သြင္စီးေန၏။

"အန္တီ...ကြၽန္ေတာ့္အေပၚဒီႏွစ္ပတ္အတြင္းကြၽန္ေတာ္မရခဲ့တဲ့ေမေမေမတၱာကိုေပးခဲ့လို႔ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...ကြၽန္ေတာ္လုပ္ခဲ့တဲ့အမွားအတြက္လဲ႐ွိခိုးေတာင္းပန္ပါတယ္...ကြၽန္ေတာ့္ကိုခြင့္ဖို႔ေတာ့မေတာင္းဆိုေတာ့ပါဘူး..ကြၽန္ေတာ္႐ွိခိုးပါရေစ.."

မႉးကိုဆက္ ေဒၚႏွင္းဆီကိုဦးသံုးႀကိမ္ခ်၍႐ွိခိုးကန္ေတာ့သည္။ေဒၚႏွင္းဆီ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ကာမျပတ္သားသည့္သူ၏စိတ္ကိုျပတ္သားႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားေနရသည္။ေဒါသေၾကာင့္သာစိတ္ကြက္ေနရသည္ မႉးကိုဆက္အေပၚသံေယာဇဥ္မျဖတ္လိုေပ...။

မႉးကိုဆက္ ကန္ေတာ့ၿပီးသည္ႏွင့္ အိတ္ကိုဆြဲကာအိမ္ျပင္သို႔လွမ္းထြက္သည္။ေဇယ်မႉးကိုဆက္၏လက္ကိုဖမ္းဆုပ္၏။

"မႉး..ထြက္မသြားပါနဲ႔မႉးရယ္...ဒီကိစၥကိုကိုယ္ေျဖ႐ွင္းေပးပါ့မယ္..."

မႉးကိုဆက္ဘာမွျပန္မေျပာ အံကိုႀကိတ္၍ငိုေန႐ွာသည္။

"ဘာမွေျဖ႐ွင္းစရာမလိုဘူး..ေဇယ်ပိုင္..ငါခြင့္မလႊတ္ဘူးလို႔ေျပာၿပီးသား...မင္းကိုလဲငါခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ဘူး...မင္းငါနဲ႔ရန္ကုန္ျပန္လိုက္ခဲ့...မႉးကိုဆက္လဲေနာက္ေန႔ကစၿပီး အလုပ္မဆင္းနဲ႔ေတာ့..."

ေဒၚႏွင္းဆီ၏ျပတ္သားေသာစကားေၾကာင့္ မႉးကိုဆက္ရင္ခြင္ထဲနာက်င္ရသည္။စူးနစ္ရသည္။

မႉးကိုဆက္ ေဇယ်၏လက္ကိုအတင္းျဖဳတ္ကာအိမ္ျအပင္သို႔ေျပးထြက္သြားသည္။

လွမ္းေပးေသာလက္တစ္စံုကိုျဖဳတ္ခ်သြားေသာခ်စ္သူအေနာက္ေျပးလိုက္ရန္ ေဇယ်ျပင္မည္၏။သိူ႔ေပမဲ့မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့အရာရာသည္ၿပီးဆံုးခဲ့ၿပီ။အေသးအမႊားဟုထင္မွတ္ထားေသာအရာမ်ားသည္ တစ္ခါတစ္ရံေျဖ႐ွင္း၍မရေအာင္ျဖစ္တတ္ေပသည္။

#အေရာင္မဲ့

ဆက္ရန္>>>

No comments:

Post a Comment

အခ်စ္တစ္ခု ျပယုဂ္တစ္ခု

“......................”  သားၾကီးဆီမွ ၾကားလုိက္ရေသာ နာမည္ေၾကာင့္ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လုံး ေတာင့္ခဲ သြားသည္။အဆုံးမရွိေသာတြင္းနက္ၾကီးထဲသို႔ ျပဳတ္က်...