သုံးပင္လိင္တဲ့ ည (22)

ကိုေက်ာ္စိုးက ကၽြန္ေတာ့္ေမးေစ့ေလးအား လက္ျဖင့္ မတင္ဆြဲယူလိုက္သည္။

“ မေၾကာက္ပါနဲ႔ ညီေလး ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆို သူ ညီေလးကို အႏိုင္မက်င့္ရဲပါဘူး။
သူ မတရားလုပ္ရင္ အစ္ကို႔ ကို ေျပာေနာ္…”

“ ဟုတ္…. အစ္ကို….”

ကၽြန္ေတာ္ ထုိသို႔ျပန္ေျပာလိုက္ၿပီး သူ႕အား ေက်းဇူးတင္ အံ့ၾသစြာၾကည့္မိသည္။
သူက လည္း ကၽြန္ေတာ့္အား ျပန္ၾကည့္တာႏွင့္ ဆုံသြားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မ်က္လႊာျပန္ခ်ရျပန
္သည္။
ရင္ေတြခုန္တယ္ဗ်ာ။ ၾကည္ႏူးတယ္။
သူက ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ႏွစ္သက္ စြဲလန္းသေဘာက်ေသာ ပါးခ်ဳိင့္ေလးေပၚေအာင္ၿပံဳး
ျပရင္း သူ႕လက္ အစုံက ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ဆီသို႔ ေရာက္လာသည္။
ကၽြန္ေတာ္လန္႔သြားကာ ေနာက္သို႔ နည္းနည္းဆုတ္လိုက္ေပမယ့္ သူ႕လက္တံရွည့္ႀကီးက မလြတ္ပါ။
ေႏြးေထြးၾကမ္းတမ္းေသာ လက္ၾကမ္းႀကီးက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဟေနေသာ အ၀တ္အစားေပၚသို႔ေရာက္ၿပီး ရင္ဘတ္ကို စိလိုက္ေပမယ့္. သူ႕လက္ၾကမ္းႀကီးရဲ႕ ေႏြးေထြးၾကမ္းရွတဲ့ထိေတြ႕မႈက အ၀တ္အစား တစ္၀တ္ဖုံး တစ္၀က္ေပၚကာ ၾကယ္သီးျပဳတ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္မို႔မို႔ေလးကို အုပ္မိုး ပြတ္ဆြဲမိလိုက္သျဖင့္….. လူတစ္ ကိုယ္လုံး ၾကက္သီး ဖ်န္းဖ်န္းထမတတ္ တြန္႔တက္သြားကာ ႏို႔သီးေလးမ်ားစူတက္လာၿပီး လူတစ္ကိုယ္လုံး အပူ လႈိင္းျဖတ္သန္းသြားေလေတာ့သည္။

သူက တစ္ခ်က္ၿပံဳးလိုက္ျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ ထပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ရင္အုံအား ဖိကိုင္လိုက္သည္။

“အို….”

“ ညီေလးကလည္း မလန္႔ပါနဲ႔… ၾကယ္သီးေတြ ျပဳတ္လို႔ အ၀တ္ေတြက ဟေနၿပီး ရင္ဘတ္ အေအးပတ္မယ္…. လဲလိုက္ေတာ့ေနာ္….. မင္းရင္ဘတ္ေလးက ႏူးညံ့ေႏြးေထြးေန တာပဲ….ဟင္း…ဟင္…”

သူ အသံေတြမတုန္ေအာင္ မနည္းထိန္းေျပာကာ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းေလးအား ၾကင္နာယုယစြာ ပြတ္သပ္ႏွစ္သိမ့္ ေပးၿပီး ႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္သြားသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးမႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတို႔သာမက သူ႕ရင္ခြင္ထဲ ေျပး၀င္ဖက္ကာ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး သူ႕အား နမ္းခ်င္စိတ္တို႔သည္ ျဖစ္ေပၚလာျပန္သည္။
ေၾသာ္… ခက္ပါ့…. စားဖူးတဲ့ကေလး ငတ္တယ္ဆိုတာ မွန္တယ္….. ကိုမင္းမင္းနဲ႔ ျဖစ္ခဲ့လို႔ အလိုးခံရတဲ့ အရသာ ေတြ႕ေတာ့ အစ္ကိုလိုျဖစ္ေနတဲ့ ကိုေက်ာ္စိုးကိုလည္း ငါ့စိတ္က နမ္းၿပီး ခံခ်င္စိတ္ေတြေတာင္ေပါက္လာျပန္ၿပီး။

သူလည္း စိတ္ထိန္း ကိုယ္လည္းစိတ္ထိန္းခဲ့လို႔ သည္လိုနဲ႔ သူထြက္သြားေတာ့ ရင္ထဲ ၀မ္းနည္းသလိုလို အားငယ္သလိုလို ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာျဖင့္ က်န္ခဲ့ေလေတာ့သည္။

ေနာက္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိတာကေတာ့ ကိုမင္းမင္းကို ျပန္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ခံစားသလို ခံစားေစခ်င္သည့္ လက္စားေခ်ျခင္စိတ္ပင္ျဖစ္သည္။

ေစာေစာက အျဖစ္ကိုၾကည့္ရင္ ကိုမင္းမင္းက လြတ္သည့္ ငါးႀကီးသလို ကၽြန္ေတာ္ကို နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ မနာလိုျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာပဲ။ ကပၸလီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဟိုညက ျဖစ္တာ သူသိေလာက္ၿပီထင္တယ္။ သူစခဲ့တဲ့ သူထိုးအပ္ေကၽြးခဲ့လိုျဖစ္ရတာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ အဲလို ခံမိတာ ကၽြန္ေတာ္သစၥာမရွိတာမွမဟုတ္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ ကစ ၿပီး သစၥာမေဖာက္ခဲ့ဘူး။ သူ႕အေပၚ ကၽြန္ေတာ္သစၥာရွိခဲ့သလို သူလိုအပ္တာေတြကိုလည္း ႏွေမ်ာတြန္႔တို ျခင္းမရွိ ေပးကမ္းခဲ့သည္။ သူ႕ဆီက ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္သက္လုံးခ်စ္ေနမယ္။ ၾကင္နာယုယမႈမ်ားမ်ားကိုလည္း မေတာင္းဆို မတမ္းတမိပါ။ ကၽြန္ေတာ္လိုအပ္ေနသည့္အခ်ိန္ေလးမွာ သူေပးႏိုင္ရင္ၿပီးတာပဲ။ ေနာက္ဆုံး ခ်စ္သူ အျဖစ္မေနႏိုင္ရင္ေတာင္ အရင္းအႏွီးဆုံး သူငယ္ခ်င္း homo သူငယ္ခ်င္းေပါ့။

ဒါေပမဲ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚကို ရက္ရက္စက္စက္ သစၥာေဖာက္ ခဲ့သလို စြန္႔ပစ္ခဲ့သည္။
ဒါတြင္မက ကပၸလီလက္ထဲ ထိုးထည့္ခဲ့သလို ခုလည္း ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရိုက္ႏွက္ ဖို႔ လုပ္လာသည္။
အရင္ကိစၥေတြ ခႊင့္လႊတ္ဖို႔ စဥ္းစားေပးခဲ့ေပမယ့္။ ကပၸလီလက္ထဲ ထိုးထည့္ခဲ့တာ ခုလို နားရြက္ကိုထိုးမိတာ ကိုင္မိတိုင္း နားရြက္ဖ်ားေတြတြင္တာမက ရင္ထဲကပါနာေနသည္။ ကိုေက်ာ္စိုးသာ ေရာက္မလာပါက ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။
ခု စဥ္းစားမိေတာ့ သူ႕ႏိုင္ကြက္ကိုေတြ႕ၿပီေလ။ ကပၸလီနဲ႔တြဲျပရေတာ့မွာေပါ့ ကိုေက်ာ္စိုးနဲ႔ကေတာ့… ညီအစ္ကိုေတြေလ ၿပီးေတာ့ သူ႕မွာက မိန္းမရွိတယ္။ မျဖစ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုေက်ာ္စိုးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္မွာေတာ့ ေသခ်ာသည္။
ကပၸလီကိုေတာ့ ကိုမင္းမင္းေရွ႕မွာ အေပ်ာ္တြဲျပ အေရာ၀င္လိုက္မယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က လူေကာင္းမွ မဟုတ္တာ အႀကံသမားေတြပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုမင္းမင္း ပစ္သြားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ကြဲမတတ္၊ ရူးမတတ္ ခံစားေနရတာ မဟုတ္ဘူး ေနႏိုင္တယ္ဆိုတာ သိေအာင္ေတာ့ျပရမွာေပါ့ေလ။
အမွန္ေတာ့ ရင္ကြဲၿပီး ရူးမတတ္ ညတိုင္း ငိုခဲ့ရတာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ အသိဆုံးပါ။
သူေတာ့ သိလို႔မျဖစ္ဘူးေလ။

ေနာက္ေန႔ေတြကစၿပီး ကိုမင္းမင္းကို ကၽြန္ေတာ္ စကားမေျပာ ႏႈတ္မဆက္ အေရးမလုပ္ေတာ့ပါ။ သူ႕ေရွ႕တြင္ ကပၸလီကိုသာ အရာ၀င္ စကားေျပာကာ။ သူ႕ေရွ႕တြင္ပင္ ကြမ္းယာ ေဆးလိပ္ ေတြ ၀ယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံေပးသည္။ သူ႕ကို ဂရုစိုက္တဲ့နည္းပါး ဂရု စိုက္ျပသည္။
သူ မ်က္ႏွာပ်က္ေနသည္။ သူေသာက္ခ်င္ေတာ့ ကပၸလီထဲက ေတာင္းေသာက္ေပါ့။ ကပၸလီကို ေနာက္ပိုင္း ေတာ့ အရက္ဖိုးပါေပးရသည္။
ေနာက္ပိုင္း ကိုမင္းမင္းနဲ႔ ကပၸလီ သိပ္မေခၚေတာ့။ သူမနာလိုျဖစ္ၿပီေလ။ ကၽြန္ေတာ့္အား လာမေခၚရဲေပမယ့္ ကိုမင္းမင္း လာကပ္ဖို႔ေတာ့ႀကိဳးစားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္သည္။
လူ႔စိတ္က ခက္သား တစ္ခါတစ္ေလ ကိုမင္းမင္းကို သနားေပမယ့္။ ေခၚခ်င္ေပမယ့္ စိတ္က နာလာေတာ့ ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္း သီခ်င္းလိုပင္ ၾကင္နာတာ နာက်င္တာနဲ႔ပဲ ဖုံးလိုက္မိသည္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း သနား မိသည္။တစ္ခါတစ္ေလ သူနဲ႔ ခံရတာကို သတိရၿပီး ညဘက္ အိပ္ခါနီး ခံခ်င္ေနမိသည္။

ခုေတာ့ သူ၀ဠ္လည္သည္။ သူလိုက္ေနတဲ့ ကြမ္းယာေယာင္းတဲ့ ေတာသူမက သူ႕ကို ျငင္းလိုက္ကာ အျခား ပိုက္ဆံရွိေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ တြဲေနသည္။ သူ႕အစ္ကိုေတြကလည္း သေဘာတူသလို ကိုမင္းမင္း အား သူတို႔ညီမအား လိုက္မေႏွာက္ယွက္ဖို႔ ဓားႀကိမ္း ၾကိမ္းလိုက္ေၾကာင္း ကပၸလီေျပာျပလို႔သိရသည္။

စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေပမယ့္ ကိုယ္ခ်င္းစာသနားမိေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ သူကတဲ့ ဇာတ္ပဲ။ ျပန္ေခၚဖို႔ ေတာ့မစဥ္းစားပါ။

ကပၸလီကလည္း ပါးသည္ ကိုမင္းမင္းရဲ႕ ငယ္က်ဳိး ငယ္နာေတြအကုန္ ကၽြန္ေတာ့္အားေျပာျပကာ သူကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ေကာင္းေၾကာင္း ျပသည္။ ကိုမင္းမင္း ေရွ႕တြင္ ေပၚတင္လက္ဆြဲ စကားေျပာတာ ပခုံးဖက္ လမ္းေလွ်ာက္ျပတာ အျပင္ ကိုမင္းမင္း မနာလိုျဖစ္ေအာင္ ကူညီေပးသည္။ ဒါကလည္း ေနာင္တြင္ သူအတြက္ အခြင့္အေရးရမယ္မွန္းသိလို႔ ဒီယုန္ျမင္လို႔ ဒီခ်ဳံထြင္မွန္းသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းပါ။ ေပးဆပ္ရမွာေတာ့ သိသည္။ ကိုယ့္ဘ၀ကလည္း ဘာထူးလဲ။ ကိုမင္းမင္းေၾကာင့္ အရွက္ေရာ လူပါ ကြဲခဲ့ၿပီးၿပီ ခံစားခဲ့ၿပီးၿပီေလ။

ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေအးေအးေဆးေဆးေနလာတာ သူနဲ႔ေတြ႕မွ သည္လိုျဖစ္ရတယ္။
တစ္ေန႔ ကိုကိုမင္းမင္းတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္လို ခ်စ္သူ စြန္႔ပစ္တာခံရတဲ့အထဲ ကၽြန္ေတာ္က ကပၸလီနဲ႔တြဲျပ ေနေတာ့ သူ႕မနာလိုစိတ္ကို မဖုံးဖိႏိုင္ဘဲ အတင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားလာေျပာ လာကပ္ေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္က အေရးမလုပ္။ ျပန္မေျပာ။ လုပ္တုန္းကလုပ္ၿပီး စြန္႔ပစ္တုန္းက စြန္႔ပစ္ၿပီး။ ခုမွ လာမလုပ္နဲ႔ အထာနဲ႔ ေနျပလိုက္ေတာ့ သူခံစားေနရမွန္း သူ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္သိသာသည္။
“ မင္း…. ေတာ္ေတာ္ ယြ…ထ…ေနတယ္ေနာ္…. သတိထား။ ကပၸလီက တစ္ခုလပ္…. သူ႕ရြာမွာ မိန္းမရွိတယ္… သူမင္းကို စားခ်င္လို႔ လိုက္ကပ္ေနတာ….ငါက ေစတနာနဲ႔ ေျပာတာ …သူက… လူေကာင္း…မဟုတ္ဘူး..”

“ အာ့တာ ဘာျဖစ္လဲ… ကိုမင္းမင္းဘာသာ ကိုမင္းမင္း ရည္းစားနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ေနပါ။ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ ကိစၥပါ။ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်ေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္လဲ… ။ သူ႕ဘာသာ မိန္းမပဲ ရွိရွိ… ကေလးပဲရွိရွိ… ဒါက ကြာရွင္းထားၿပီးသားေလ။ ကို…. မင္းမင္း အပူမပါဘူး….”

“ဘာ…. မင္း …မင္…. ေစတနာကိုမေစာ္ကားနဲ႔…. ငါ့…က ခံရမွာစိုးလို႔ေျပာတာ……သူလည္း အေပါက္ျမင္ရင္ အပြင့္မေတာင္ ေရွာင္တာမဟုတ္ဘူး…. မင္း…သိ….လိမ့္မယ္….နာမယ္…..”

“ေက်းဇူးထင္ပါတယ္….”

သူ ကၽြန္တာ့္ကို တစ္ခုခု ဆဲဖို႔ပါးစပ္ျပင္ကာ လက္ကလည္း ရိုက္မလို႔ ရြယ္လိုက္ေပမယ့္ ကပၸလီက လွစ္ခနဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အနားေရာက္လာေတာ့ သူေၾကာင္သြားသည္။

“မင္းမင္း…. ကိုေက်ာ္စိုး ေခၚေနတယ္….”

ထိုသို႔ ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အား မ်က္စိမွိတ္ျပကာ ပခုံေပၚလက္လာတင္လိုက္သည္။

မင္းမင္းတစ္ေယာက္ မေက်မနပ္ျဖင့္ ေစာင္းငမ္းငမ္းလွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္ျဖင့္ ကိုေက်ာ္စိုး အိမ္ဘက္သို႔ ထြက္သြားေလသည္။

“ဘာလို႔ ညာေျပာတာလဲ ကိုကပၸလီ….”

“ေၾသာ္… မင္းကို သူဆဲမယ္…. တစ္ခုခုလုပ္မွာ သိေနတယ္ေလ….ဟင္း….ဟင္း… အာ့တာေၾကာင့္ပါ…. ရွင္းလိုက္တာ…. သည့္ထက္ သူလာပတ္သက္မယ္ဆိုရင္ ငါ့မွာလည္း သူ႕ကိုႏိုင္ကြက္ေတြရွိေသးတယ္ေလ… ဒါေၾကာင့္ သူဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲလစ္သြားတာ…. ဘာမွမပူနဲ႔….ငါကို ဘယ္ေတာ့ေက်းဇူးဆပ္မလဲ…..”

“ေၾသာ္…. တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ဆပ္ပါ့မယ္….ဒါေပမယ့္ တစ္ခါပဲေနာ္….”

“ေအးပါ….မင္း ကတိတည္ပါေစေနာ္…”

“အင္းပါ…”

သည္လိုပဲ သူ႕ကို အခ်ိန္ဆြဲထားရသည္။ ေနမေကာင္းလို႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႔ ။ မအားလို႔နဲ႔ သူလည္း ကိုမင္းမင္းလို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တစ္အိမ္ထဲ လာေနႏိုင္သူမဟုတ္ေတာ့ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ရေနေသးသည္။

သူလိုးတာကို ခံဖို႔ အရင္တစ္ခါ သူမၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ အၿပီးလိုးခ်င္ေနမွန္းသိသည္။ စိတ္ထဲေလးလံေန မိသည္။ ကိုယ္မခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ ေနရမွာဆိုေတာ့။ ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္ ထိုေက်းဇူးကို ေပးဆပ္လိုက္ရမယ္ဆို တာ သိေနသည္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို မသိမသာခိုးခ်မိသည္။

လမိုက္တဲ့ တစ္ညေတာ့ သူ႕ကိုကၽြန္ေတာ္ ေပးဆပ္လိုက္ရသည္ ေပးဆပ္လိုက္ရတာက အိမ္မွာမဟုတ္သလို သူ႕တဲမွာလဲမဟုတ္၊ ၿခံထဲက ေရစင္ေပၚမွာ ျဖစ္ေလသည္။
-----------------------------------------------------------------------------------------

အပိုင္း(23) အားဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
ခ်စ္ဦးကို

ပန္းမဟုတ္ေသာ ပန္းတစ္ပြင့္အေၾကာင္း(၃)

အခန္း (၅)
နႏၵ ညီညီငယ္ရွိေနသည္ကုိ ေမ့ေရာ့သြားေတာ့သည္။ အခန္းတစ္ခုလုံးလည္း တိတ္ဆိတ္ေနသည္က နႏၵကုိယခင္အတုိင္းတစ္ေယာက္တည္း ရွိေစသည့္အသိက ၀င္ေရာက္သြားသည့္အတြက္လည္း ၿဖစ္ပါသည္။ နံရံကပ္ ဗီရုိထဲမွ အ၀တ္မ်ား ဆြဲထုတ္ကာ မိမိအိပ္ယာေပၚသုိ႔ပစ္တင္လုိက္သည္။ ထုိေနာက္ အ၀တ္ကုိ မ၀တ္ေသးပဲ နံရံကပဗီရုိမွတပ္ထားေသာ ၾကည့္မွန္မွ မိမိကုိယ္ကုိၿပန္ၾကည့္လုိက္သည္။ ထုိေနာက္ ဒီအခ်ိန္လုပ္ေနၾကအတုိင္း မိမိပစၥည္းကုိမၾကည့္ကာ ပြတ္သပ္ေနသည္။
ညီညီငယ္အသက္ရွဴးမွားေလာက္ေအာင္ ၿဖစ္သြားရေတာ့သည္။ ဒီအသက္္ဒီအရြယ္ထိ မိမိပစၥည္းမွ လြဲ၍ တစ္ၿခားေသာ တစ္စိမ္းတစ္ေယာက္၏ ပစၥည္းကုိ မၿမင္ဖူသည့္သူ႔အတြက္ကေတာ့ အၿပင္မွာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ၾကီး ၿမင္လုိက္ရေတာ့ ေခါင္းေမႊးမ်ားပင္ေထာင္သြားေတာ့သည္။ နႏၵက သူရွိေနသည္ကုိ မသိေလေရာသလား။
နႏၵသည္ အားကစားလုပ္၍လာမသိ ၾကံ့ခုိင္ေသာ ခႏၵာကုိယ္ကုိ မနာလုိခ်င္စဖြယ္ပုိင္ဆုိင္ထားသည္။ ေတာင့္တင္းသည္။ တင္ေလးကလည္း ေကာက္ေနသည္။ သူ၏ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားက လွပပါသည္။ ေပါင္းရင္းတြင္ အေမႊးႏုေလးမ်ားက တန္းေနသည္။ ရင္အုပ္မွ အေမႊးနုစိမ္းမ်ားက သီးကလွလွပပတန္းေနသည္။ ႏုိ႔သီးေခါင္းေလးမ်ားက ရဲတြတ္ေနသည္။ နႏၵကုိသတိေမ့ေရာစြာၾကည့္ေနမိသည့္ ညီညီငယ္ မ်က္လုံးလည္း ပြင့္လုိ႔ေနပါေတာ့သည္။
နႏၵလက္က ႏုိ႔သီးေခါင္းေလးကုိ လက္ကေလးၿဖင့္ပြတ္သပ္ေနသည့္ နႏၵ မ်က္နာကုိ မုိးေမာ့လုိက္ကာ လက္က သူ၏ ပစၥည္းဆီ ဆင္းသက္သြားေတာ့သည္။ ေပါင္းရင္းတုတ္တုတ္ သုိ႔ပြတ္သပ္ကာ ေနသည္။ သူ၏ပစၥည္းသည္ ၾကဳိက္ႏွစ္သက္သည့္သေဘာရွိကာ လွလွပပ ေခါင္းညိတ္ေနရွာသည္။ ထုိအရာကုိ ညီညီငယ္ ေတြ႔လုိက္ေတာ့ မိမိလည္း ဘာေတြၿဖစ္သြားသည္မသိ၊ လန္႔ၿဖတ္သြားသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္ၿဖစ္သည္။ ထုိေနာက္ အသိတစ္ခ်က္၀င္လာကာ သူ႔အားအထင္ေသး ၍တမင္လုပ္ေနသည္ဟု ထင္မွတ္မိသြားသည့္ ေနာက္ေတာ့၊ ရုတ္တရက္ ညီညီငယ္ ၀ုန္းဆုိထရပ္လုိက္ပါေတာ့သည္။
“အား……”
ညီညီငယ္ ေအာ္ၿခင္းမဟုတ္၊ နႏၵလန္႔ၿပီးေအာ္လုိက္တာၿဖစ္ပါသည္။ နႏၵ ၀ုန္းဆုိသည့္အသံေၾကာင့္ ေနာက္သုိ႔လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ညီညီငယ္က လက္သီးက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ၿပီး ဆူးကနဲၾကည့္ေနသည့္အတြက္ လန္႔ၿပီး အားကနဲေအာ္ကာ ေနာက္သုိ႔ ခုန္လုိက္သည္။ ထုိေနာက္ ဗီရုိႏွင့္ေခါင္းမိတ္ဆက္ကာ ပလက္လန္လဲက်သြားေတာ့သည္။ လူက ကားယားၾကီးၿဖစ္ကာ ညီညီငယ္အား ဒုတ္ၿပခဲၿပ ၿဖင့္ေနေတာ့သည္။
ညီညီငယ္သည္ ရွက္သည္ကတစ္ေၾကာင္း သူ႔ကုိအထင္ေသး၍ လုပ္သည္ဟုထင္သြားသည္ကတစ္ေၾကာင္း စိတ္ညစ္တာေတြကတစ္ေၾကာင္း ေၾကာင့္ နႏၵကုိေၿပးကန္ၿခင္သည့္စိတ္ကုိ ထိန္းကာ တံခါးဖြင့္ကာ အၿပင္သုိ႔ထြက္သြားၿပီး တံခါးမအား ေဆာင့္ပိတ္လုိက္ပါေတာ့သည္။
ေတာက္……….
၀ုန္း…………….
နႏၵကေတာ့ ထုိေနရာတြင္ လိပ္ပလက္လန္သလုိ ယက္ကန္ယက္ကန္က်န္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
“ဟာကြာ ….ရွက္လုိက္တာ ဒီေကာင္ရွိေနတာကုိ ေမ့သြားတယ္၊ ေမ့ခ်င္အုံး ေမ့ခ်င္အုံး”
မိမိေခါင္းကုိယ္ လက္သီးၿဖင့္ထုလုိက္မိေတာ့သည္။
“အ…”
ယခုေတာ့သူ႔ ပစၥည္းသည္ ယခင္က သူဘာမွမၿဖစ္ခဲ့သလုိ ၿငိမ္က်သြားသည္က ကေလးေလး အိပ္ေနသလုိ။
ေတာက္………
ညီညီငယ္ မေက်နပ္ေသးပါ၊ ဘာသေဘာၿဖင့္ ဒီေကာင္ဒီလုိလုပ္ေနသည္ကုိ နားမလည္ေခ်။ ေသၿခားတာကေတာ့ သူရွိေန၍ တမင္လုပ္ေနသည္ဟုထင္မွတ္မိသြားေတာ့သည္။ ထုိညက ညီညီငယ္ အၿပင္တြင္ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ၿပန္ေလွ်ာက္ေနရင္းက၊ စိတ္ထဲတြင္ နႏၵၿပဳမူေနသည္ကုိ ၿမင္ေရာင္ရင္ မနည္းကုိ အၿပင္ထုတ္ပစ္ရသည္။ စိတ္ေတြ ၿငိမ္လုိ႔ အဆင္ေၿပမွ အခန္းထဲသုိ႔ၿပန္၀င္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ၿပန္၀င္လာသည့္အခ်ိန္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကီးကုိ ေနာက္က်ကာ ညည့္နက္သြားေတာ့သည္။ ထုိညက ညီညီငယ္ ထမင္းငတ္ခဲ့ပါသည္။ ထုိအတူနႏၵလည္း ထမင္းထြက္မစားပဲ ရွက္လုိ႔ အခန္းေအာင္းကာ ငတ္ခဲ့ရပါသည္။
ညီညီငယ္ အခန္းထဲၿပန္၀င္လာေတာ့ နႏၵအိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ၿခင္ေထာင္ထဲမွ ခုိးၾကည့္ေနမိသည္။ ညီညီငယ္ သူ႔၏ၿခင္ေထာင္နားသုိ႔ ကပ္လာေတာ့ အတင္းမ်က္စိမွိတ္ကာ ေနလုိက္သည္။ ညီညီငယ္ ကလည္း နႏၵအိပ္ေနသည္ ဟုတ္မဟုတ္ ၾကည့္ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ထုိေနာက္ စာၾကည့္စားပြဲမွာထုိင္ကာ စာက်က္ေနလုိက္ပါေတာ့သည္။
ထုိညက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။ တစ္ေယာက္က အိပ္မရ၍ စာက်က္ေနၿပီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ၿခင္ေထာင္ထဲမွ ညီညီငယ္ကုိ ရွက္လုိ႔ အိပ္မရပဲ မနက္မုိးလင္းသြားေတာ့သည္။ အေဆာင္သည္ စာက်က္ခ်ိန္မ်ားကုိသတ္မွတ္ထားသည့္ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ မနက္ ၄နာရီတြင္ အိပ္မရေအာင္ တရားေခြမ်ားၿဖင့္ ႏုိးေစၿပီး စာက်က္ခုိင္းပါေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ထကာ ေရခ်ဳိးဘုိ႔ထြက္လာေတာ့သည္။ ထုိအခါမွ နႏၵလည္း အိပ္ယာကထကာ စာၾကည့္စားပြဲတြင္ ထုိင္လုိက္ပါေတာ့သည္။ ရွက္တာေတာ့မေပ်ာက္ေသး။
အတန္းခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ ခဏခဏသန္းကာ အိပ္ငုိက္ေနၾကသည္ကုိေတာ့ မည္သူကမွသတိမထားမိၾကေခ်။
ညေနဘက္ မက်ဥ္းပင္ေအာက္တြင္ သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ထုိင္မိၾကသည္။
“ညီငယ္”
“အင္း”
“နင္အဆင္ေၿပရဲ့လာ”
“ဘာကုိလည္း ႏွင္းဆီကလဲ”
“နင္ၾကည့္ရတာ အိပ္ေရးပ်က္ေနသလုိပဲ”
“အင္းညက စာေတြၾကည့္ေနလုိ႔ မအိပ္ခဲ့ဘူး”
“နင္ကေတာ့ေလ စာလည္းက်က္ က်မၼားေရးလည္း ဂရုစုိက္အုံး”
“ေအးပါ…၀ါ…….”
“ၾကည့္သန္းၿပန္ၿပီး”
“အဟီး”
“ႏွင္းဆီ”
“အင္းေၿပာတြယ္တာ”
“သူ႔ကုိသြားေၿပာမေနနဲ႔ သူကေက်ာင္းမွာ ပထမေနရာကုိ ဖယ္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး”
“အမေလး ဟယ္ ၾကည့္ထား ဒီႏွစ္စားေမးပြဲၾကီး အေၿဖၾကရင္ေစာင့္ၾကည့္ ဘယ္သူကပထမရမလဲလုိ႔”
“စာေမးပဲြၾကီးဆုိလုိ႔ စားေမးပြဲေၿဖဘုိ႔တစ္လပဲလုိေတာ့တယ္ေနာ္ ငါေတာ့ေခါင္းေတြလည္းကုိက္လာၿပီး စာေတြကလည္း ေတာင္ေရာက္လုိက္ ေၿမာက္ေရာက္လုိက္နဲ႔ဟယ္”
“ဒါဆုိလည္း မေရာက္ေအာင္ၾကဳိးနဲ႔ခ်ည္ထားလုိက္”
“ေအးေပါ့နင္က ေၿပာအားရွိတာေပါ့ နင္ကေတာ္တာကုိး”
“နင္လည္းေတာ္ပါတယ္ေနာ္”
“အဟီး…နင့္ေလာက္ေတာ့ဘယ္ဟုတ္မလဲ”
ထုိေန႔ညေနတြင္ စာမ်ားၿပန္ေႏြးၿပီး ေစာေစာ အေဆာင္သုိ႔ၿပန္လာပါေတာ့သည္။ အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ နႏၵက ႏွက္ေနသည္။
“ဟင္ဒီေကာင္ ေဘာလုံးသြားမကန္ဘူးလာမသိဘူး”
ညီညီငယ္ လည္းအိပ္ငုိက္ေနသည့္အတြက္ အိပ္ယာတြင္လွဲလုိက္ေတာ့သည္။
ဒုန္း…..ဒုန္း……
ညီညီငယ္ ႏွင့္ နႏၵလန္႔ဖ်တ္ကာ အိပ္ယာမွ ၀ရုန္းသုန္းကာ ထလုိက္မိေတာ့သည္။ အသံလာရာကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေဆာင္မွဴးဆရာ မ်ဳိးမင္း ကထား၀ယ္ၾကိမ္းလုံးၿဖင့္ တံခါးကုိ ရုိက္ကာ အသံၿပဳေနသည္ကုိ အိပ္မွဴန္စုတ္ဖြားႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ဆရာအား ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိပါေတာ့သည္။
“ခုမွ ၈ နာရီပဲ ရွိေသးတယ္ အိပ္ေနၾကတယ္ေပါ့ေလ၊ ယူနီေဖာင္းေတြေတာင္မလဲႏုိင္ၾကဘူး၊ ကိုယ့္အဆင့္ေတြကို တစ္ၿခားလူေပးခ်င္လုိ႔လာ”
ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းကုတ္ကာ ဆရာအား ၿပဳံးၿပမိၾကသည္။
“သြား ေရသြားခ်ိဳး ၿပီးရင္ အပစ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ ည၁၂ နာရီထိ အၿပင္မွာ လမ္းေလ်ွာက္ၿပီးစာက်က္ရမယ္ သြားၾက၊ ဘာေၾကာင္ရပ္ေနၾကတာလဲ မသြားၾကေသးဘူးလာ အပစ္ေပးတာနည္းလုိ႔လာ”
ထုိရက္က အမွတ္တရ အေနၿဖင့္ နႏၵႏွင့္တြဲက ပထမဦးဆုံး အပစ္ကုိခံလုိက္ရေသာ ညီညီငယ္အတြက္ေတာ့ ဘ၀အမွတ္ရစရာ အၿဖင့္က်န္ခဲ့ပါေတာ့သည္။ ေရခ်ဳိးေတာ့လည္း တစ္ေယာက္မ်က္နာ တစ္ေယာက္မၾကည့္မိေအာင္ သတိထားေနရသည့္ သူ႔အတြက္ေတာ့ ပင္းပန္လွသည္။ နႏၵသည္လည္း ညီညီငယ္လုိပင္ ခံစားရသည္။ သူသည္က ပုိရွက္ေနပါေတာ့သည္။
စာက်က္ၾကေတာ့ ဆရာမ်ဳိးမင္းက အနားတြင္ေစာင့္ၾကည့္ကာ ေနပါသည္။
ႏွစ္ေယာက္သား စာထဲသုိ႔စိတ္ကမေရာက္၊ မေန႕ကအၿဖစ္ပ်က္က ေခါင္းထဲကုိ၀င္၀င္လာသည္။ ေတာ္ေတာ္ဆုိးသည့္ အေၾကာင္းရာပင္မဟုတ္လား။
ေက်ာင္းစားေမးပြဲၾကီးသုိ႔ တစ္ေၿဖးေၿဖးနီးကပ္လာေတာ့သည္။ ႏွင္းဆီကေတာ့ သာမန္လုိေနထုိင္ကာ နႏၵႏွင့္ညီညီငယ္ကုိ အလစ္မေပးပဲေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ထုိ႔အတူ ကိုကိုေလးသည္လည္း ညီညီငယ္ ကုိအရင္လုိမဟုတ္ပဲ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးဆက္ဆံလာသည္။ ဂရုစုိက္လာသည္။ ညီညီငယ္ကေတာ့ သံသယကင္းစြာ သူ႔အားဂရုစုိက္လာေသာ အကုိအတြက္ ၀မ္းေတြသာကာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိသည္။
စားေမးပြဲၾကီးၿပီးေတာ့ သူတုိ႕အားလုံးကုိ အိမ္ၿပန္ရန္ခြင့္တစ္ပတ္ေပးလုိက္ေတာ့သည္။ စားေမးပြဲၾကီး ေနာက္ဆုံးရက္တြင္ ေက်ာင္းတြင္ေတာ့ သၾကၤန္အေသးစားေလး ၿဖစ္လာခဲ့ေတာ့သည္။
“ေ၀းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး…..”
၉ တန္းေက်ာင္းသား၊သူမ်ား လူလားၿဖတ္ေၿပးရင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေရမ်ားလုိက္ပတ္ေနၾကပါေတာ့သည္။ နႏၵကေတာ့ သူ႔အၾကံစည္းႏွင့္သူပါ၊ ေရဖလားတစ္ခြက္ကုိ မရ ရေအာင္ရွာကာ ေရေမႊးမ်ားစြတ္ကာ ႏွင္းဆီကုိေစာင့္ေနမိသည္။ ႏွင္းဆီကလည္း ေက်ာင္းခန္းထဲက မထြက္ႏုိင္ေသး၊ ေအာင္ေအာင္က ေၿမွာက္ပင့္ကာ ေၿပာေနသည္။
“ရေအာင္ပတ္ မင္းမရရင္ မင္းငါ့ကုိ မုန္႔၀ယ္ေက်ြးရမယ္”
“ေအးပါ ေစာင့္ၾကည့္ေန နႏၵတဲ့ မင္းတုိ႔ မွင္သက္သြားေစရမယ္”
နႏၵအခန္းထဲကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ ႏွင္းဆီကေရွ႔ကထြက္လာသည္။ သူေနာက္မွာေတာ့ ညီညီငယ္။
ညီညီငယ္ေနာက္သုိ႔လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ တြယ္တာက ေရဗူးေလေၿမွာက္ကာ ေနာက္ကေခ်ာင္ကာ ေရပတ္ရန္လုပ္လုိက္သည့္အတြက္ ညီညီငယ္က ႏွင္းဆီကုိေက်ာ္ကာ ေၿပးတက္သြားလုိက္ေတာ့သည္။
“ဗြမ္း….”
“အား……”
“ဟင္…”
“ဟာ…..ႏွင္းဆီလည္းမဟုတ္ဘူး”
“ဟားဟား…ဟားဟား…”
နႏၵက ႏွင္းဆီအထင္ႏွင့္ကြယ္ရာကေနၿပီးေလာင္ခ်လိုက္ေတာ့ ညီညီငယ္ တစ္ကုိယ္လုံးဆုိခႊ်ဲသြားေတာ့သည္။ ေရေမႊးေတြလည္း ေဟာင္ထေနသည္။
ေအာင္ေအာင္က ေလွာင္ရယ္သည္။ နႏၵကေတာ့ ေဒါပြေနသည္။ ႏွင္းဆီကေတာ့ ၀မ္းသာသြားသည္။ တြယ္တာကေတာ့ ေနာက္မွေကာင္းတယ္ေကာင္းတယ္ လို႔ေအာ္ေနပါေတာ့သည္။
“ေတာက္….အေရးထဲေစာင့္ေၿခာက္က လာရွဴပ္ေသးတယ္”
“ဘာ…”
“ဟားဟား အဲ့ဒါေပါ့ အေၿခာက္ဖူးစားဆုိတာ”
ေအာင္ေအာင္၏ေလွာင္ရယ္သံက ညီညီငယ္ႏွင့္နႏၵ တုိ႔ေဒါသမီးကုိ စြေပးေနေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ နႏၵလက္မွ ခြက္ကုိလုယူလုိက္ကာ ေအာင္ေအာင္ေခါင္းသုိ႔ရြယ္လုိက္ပါေတာ့သည္။ ေလထဲတြင္ လက္ကရပ္သြားသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ နႏၵကညီညီငယ္လက္ကုိ ဖမ္းခ်ဳပ္လုိက္ေသာေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။
“သူ႔လက္ကိုလႊတ္လုိက္”
ႏွင္းဆီ၏ေဒါသသံက သူတုိ႔အားလုံးကုိ လႊမ္းမုိးသြားသည္။
“နင္တုိ႔ဘာလုပ္ေနတယ္ဆုိတာ နင္တုိ႔သိတယ္ေနာ္၊ ေအး နင္တုိ႔သူကုိ အေၿခာက္လုိ႔ေခၚလုိက္တဲ့အတြက္ ညီညီငယ္ကုိခုေတာင္းပန္”
ႏွင္းဆီ၏ မီး၀င္၀င္ေတာက္ေနေသာ ေဒါသမ်က္၀န္းမ်ားကုိ ၾကည့္ကာ နႏၵလက္က ညီညီလက္ကုိ ပုိ၍တင္းတင္းဆုပ္ကုိင္လုိ္က္မိသည္။
အသက္ကုိၿပင္းၿပင္းရူလုိက္ၿပီးမွ
“ေအး…ငါမင္းကုိေတာင္းပန္တယ္ မင္းကအေၿခာက္မဟုတ္ဘူးဆုိရင္ ဘာလုိ႔လက္သီးနဲ႔မရြယ္ပဲ ခြက္ကုိဆြဲကုိင္ရတာလဲ၊ အဲဒါေတာ့သိခ်င္တယ္”
ႏွင္းဆီ စုိးရိမ္တၾကီးညီညီငယ္ကုိၾကည့္လုိက္ပါေတာ့သည္။ ညီညီငယ္အေၿဖသည္ သူမအတြက္ လြန္စြာ အေရးၾကီးသည္မဟုတ္လား…..

အခန္း(၆)
“ေအး…ငါမင္းကုိေတာင္းပန္တယ္ မင္းကအေၿခာက္မဟုတ္ဘူးဆုိရင္ ဘာလုိ႔လက္သီးနဲ႔မရြယ္ပဲ ခြက္ကုိဆြဲကုိင္ရတာလဲ၊ အဲဒါေတာ့သိခ်င္တယ္”
ႏွင္းဆီ စုိးရိမ္တၾကီးညီညီငယ္ကုိၾကည့္လုိက္ပါေတာ့သည္။ ညီညီငယ္အေၿဖသည္ သူမအတြက္ လြန္စြာ အေရးၾကီးသည္မဟုတ္လား…..
ညီညီငယ္အစပထမတြင္ အထင္ေသးစြာဆက္ဆံၾကေသာ သူတုိ႕ကုိစိတ္ထဲတြင္ ဘာမွအၿငဳိးေတ မထားပဲ ေနလာခဲ့သည္။ မိမိအား ေၿပာဆုိၾကသည္ကုိ စိတ္တြင္းမွ မိမိဘ၀ေပးမေကာင္းလုိ႔ ဒီလုိဆက္ဆံေနရပါသည္။ မိမိေပၚမွာသာ မူတည္သည္။ ကုိယ့္ေၾကာင့္တစ္ဘက္သား စိတ္ညစ္သြားမွာကုိ မလုိလားေသာ ညီညီငယ္ တစ္ေယာက္ ယခုေတာ့ ထုိသည္းခံစိတ္မ်ား ကုန္ခမ္းသြားေတာ့သည္။
အထူးသၿဖင့္ နႏၵ၏ အထင္ေသးေသာအၾကည့္မ်ား၊ သူ႔အားလူတစ္ေယာက္လုိမၿမင္ပဲ ရြ႔ံစရာေကာင္းသည့္ အၾကည့္မ်ားကုိ နာက်င္လာေတာ့သည္။ ညီညီငယ္လည္း ပုထုဇဥ္လူသားပင္၊ စိတ္ရွိသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သည္းခံႏုိင္သည့္အားလည္း ကုန္ဆုံးသြားေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ နႏၵကုိ ညစ္က်ယ္က်ယ္ ၾကည့္လုိက္ကာ မဲ့ၿပဳံးၿဖင့္ ႏူတ္ခမ္းကုိ တစ္ဘက္တည္းၿပဳံးၿပလုိက္ၿပီး နႏၵ၏ မ်က္နာအနားသုိ႔တုိးကပ္သြားလုိက္သည္။
နႏၵမ်က္လုံးၿပဴးကာ ေနာက္သုိ႔နည္းနည္း ညိမ္းလုိက္သည္။
ႏွင္းဆီက မ်က္လုံးအၿပဴးသာၿဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။
တြယ္တာက အံ့ၾသကာ ခ်ေတာ့မည္လား ဟုစုိးရိမ္စြာၾကည့္သည္။
ေအာင္ေအာင္က ရယ္ေနရမွ ရပ္သြားေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ နႏၵအနားသုိ႔ကပ္ကာ ႏွစ္ေယာက္သားၾကားနိုင္သည့္ေလသံၿဖင့္တုိးတုိးေၿပာလုိက္ေတာ့သည္။
“ငါအေၿခာက္ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိ အေကာင္းဆုံးသက္ေသ အေနနဲ႔ မင္းဟုိးတစ္ရက္က ငါ့ကုိ တုတ္ၿပခဲၿပ လုပ္ခဲ့တာေတြကို အေသးစိတ္ေၿပာၿပီး သက္ေသယူဖုိ႔လုိသလား၊ အားလုံးေရွ႔မွာေပါ့ ဘယ္လုိလဲ”
နႏၵလန္႔ဖ်တ္ကာ ညီညီငယ္လက္ကုိလႊတ္လုိက္ေတာ့သည္။
ဂလုံး ဂလြမ္း……
“ဟယ္ေတာ့…ဖလားၾကီးက်သြားၿပီး”
တြယ္တာဆီမွ စိတ္ခ်သြားသည့္အသံထြက္လာသည္။
ႏွင္းဆီက မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။
နႏၵမ်က္နာ ရဲတက္သြားကာ ေနာက္သုိ႔ေၿခ ႏွစ္လမ္းေလာက္ဆုတ္သြားသည္။ ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ အံ့ၾသမွင္သက္ကာ နႏၵကုိတလွည့္ ညီညီငယ္ကုိ တလွည့္ၾကည့္ေနပါသည္။
သူတုိ႔အားလုံးသိခ်င္ေနၾကသည္။ ညီညီငယ္ဘာေၿပာလုိက္လုိ႔ နႏၵအမူယာမ်ားပ်က္ကာ ၿဖစ္ပ်က္သြားသည့္ အေၾကာင္းရာသည္ သူတုိ႔အတြက္စိတ္၀င္စားရေသာ အေၾကာင္းရာပင္မဟုတ္လား။
ညီညီငယ္ မ်က္နာတြင္ အၿပဳံးမ်ားကုိ မဲ့ကာၿပဳံးေနၿပီး နႏၵကုိစုိက္ၾကည့္ေနလုိက္သည္။ မ်က္ခုံးကုိလည္း တစ္ဘက္ၿမွင့္ၿပလုိက္သည္။ သေဘာကေတာ့ ဘယ္လုိလဲ….၊
နႏၵလွည့္ထြက္ရန္ၿပင္လုိက္ေတာ့၊
“ေဟ့ေကာင္ နႏၵဘယ္လုိလဲ၊ ငါကဘာလဲ ဆုိတာကုိေၿပာဘုိ႔လုိေသးလာ”
“ေတာက္…”
နႏၵလက္သီးက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ၿပီး လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပဲ လစ္ထြက္သြားေတာ့သည္။ ေအာင္ေအာင္က ပထမေတာ့ ေၾကာင္ကာရပ္ေနၿပီးမွ ညီညီငယ္ကုိ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့၊ ညီညီငယ္ ေမ့ဆတ္ၿပလုိက္ၿပီး။
“မင္းေရာသိခ်င္ေသးလာ”
“အာ သိခ်င္ပါဘူး”
ေအာင္ေအာင္ ဘုမသိဘမသိ ဘာဘာညာညာ မသိပဲ နႏၵေနာက္သုိ႔ေၿပးလုိက္သြားေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ စိတ္ထဲ အနည္းငယ္ေတာ့ ၀မ္းသာသြားသည္။
“ဟဲ့ ဒီဘက္လဲၾကည့္ပါအုံး”
ႏွင္းဆီ၏အလုိမက်ေသာ ေဒါသသံစြတ္ေနသည့္ အသံေၾကာင့္သူူလွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။ ႏွင္းဆီကေတာ့ ရွဴးတင္တင္ၿဖင့္သူ႔အားၾကည့္ေနသည္။ တြယ္တာကေတာ့ လက္ခုပ္မ်ားပင္တီးလုိက္ေသးသည္။
“နင္ဘာေၿပာလုိက္တာလဲ”
“သူ႔အေၾကာင္းနည္းနည္း ေလးတီးေခါက္ေပးလုိက္တာ၊ ၿပီးေတာ့ နားရြက္ကုိတံေတြးဆြတ္လုိက္တာ”
“ထြီး….ရြံစရာၾကီး နင္ကလက္နဲ႔မဟုတ္ပဲ ပါးစပ္နဲ႔စြတ္လုိက္တာလာ”
“ေအးေလ ဟယ္ ရြ႔ံစရာၾကီး နင္လက္မအားရင္ ငါ့ေခၚလုိက္တာမဟုတ္ဘူး ငါလာစြတ္ေပးမွာေပါ့”
“အာ စြတ္စရာလာ အဲ့လုိၾကီး၊ သေဘာေၿပာတာေပါ့ဟ၊ စိမ္ေခၚလုိက္တာလုိ႔”
“ေအာ္”
“ဟယ္ နင္ကအဲလုိသတိၱရွိတယ္ေနာ္ ေအးေလး နင္ကေယာက်္ားေလးပဲ စြတ္ရဲမွာေပါ့”
အေရးထဲ တြယ္တာက ဘုမသိဘမသိ ေၿပာေနသည္။ ႏွင္းဆီလည္း ဘုမသိဘမသိပဲ ေက်နပ္သြားသည္။ ညီညီငယ္ကေတာ့ သူညစ္လုိက္သည္ကုိ ဘုမသိဘမသိ ေတာ့မဟုတ္ပဲ သိသိၾကီးႏွင့္ ေက်နပ္သြားသည္။
ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ ဘုမသိဘမသိပဲ နႏၵကုိသြားေမးမိလုိ႔ ထုိးခံရေတာ့မလုိ့ သီးသီးေလ လြတ္သြားသည္။
“နႏၵင့့့ါေစာင့္ပါအုံး”
နႏၵကေတာ့ ဘာမွၿပန္မေၿပာ။
“မင္းကုိ ညီညီငယ္ဘာေၿပာလုိက္လုိ႔လဲ ငါသိခ်င္လုိ႔ပါဟ”
“ေဟ့ေကာင္”
နႏၵေနာက္သုိ႔လွည့္လုိက္ၿပီး ေအာင္ေအာင္၏ေကာ္လံကုိ ေဆာက္ဆြဲလုိက္သည္။
“ဟုိေကာင္ေပၚက်ေနတဲ့ေဒါသေတြ မင္းေပၚေရာက္သြားမယ္ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီးလိုက္ခဲ့၊ မလုိက္ခ်င္လဲ ေနခဲ့”
“ေအးပါကြာ…ေအးပါကြာ…မင္းမၾကဳိက္ရင္မေမးေတာ့ပါဘူးေနာ္..ငါ့ကုိလဲလႊတ္အုံး…မင္းကလဲ ေဒါသၾကီးပဲ”
“ေတာက္”
နႏၵေစာင့္လႊတ္လုိက္ၿပီး ေဒါၾကီးေမာၾကီးနဲ႔ထြက္သြားပါေတာ့သည္။ ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ ေနာက္တြင္ရပ္က်န္ေနခဲ့ပါေတာ့သည္။
“ဟုိအေၿခာက္ဒီေကာင္ကုိဘာေၿပာလုိက္လုိ႔မသိဘူး”
ညီညီငယ္ ရပ္ကြက္ထိပ္သုိ႔ ေမေမ၀ယ္ခုိင္းလုိက္ေသာ အုန္းသီးမ်ားကုိ လမ္းထိပ္က ဆုိင္တြင္မွာၿပီးၿပန္လာခဲ့ပါသည္။ ညီညီငယ္တုိ႔စာေမးပြဲၿပီးေတာ့ အိမ္ၿပန္ေရာက္ေနၾကပါသည္။ အိမ္သုိ႔ၿပန္ခြင့္ေပးသည္က တစ္ပတ္တည္းၿဖစ္ပါသည္။ မိဘအိမ္သုိ႔သုူတုိ႔ၿပန္ၾကေတာ့ ေက်ာင္းၾကီးထဲတြင္ ၁၀ တန္းသမားေတြသာ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။ ကုိကုိေလးသည္လည္း အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္ အိမ္တြင္မကပ္၊ အရင္ေက်ာင္းေဟာင္းမွ သူငယ္ခ်င္းေတြနွင့္လည္ပတ္ေနကာ အခ်ိန္ၿဖဳန္းေနသည္။
ေမေမသည္သူ႔အား ကုိေလးလုိ လြတ္လပ္ခြင့္မေပးေခ်။ ေဒၚေလးအနားတြင္ကပ္ေနၿပန္ရင္လည္း မၾကဳိက္ေသာ အမူယာကုိၿပတတ္သည္။ ေဒၚေလးကေတာ့ သူ႔အားမ်က္ရည္ေလ တစ္စမ္းစမ္းၿဖင့္ ေခ်ာ့ရွာသည္။
“ေမေမတုိ႔က သားကုိမခ်စ္လုိ႔မဟုတ္ဘူး သားပ်က္စီးမွာကုိ အစုိးရိမ္လြန္ေနၾကတာပါကြယ္၊ ဒါကသားေလးကုိ ခ်စ္လုိ႔ေပါ့ သားရယ္”
ေဒၚေလးႏွစ္သိမ့္မွဳ့သည္ သူအား ၀မ္းနည္းမွဳ့ကုိမေၿပေပ်ာက္ေခ်။ အိမ္တြင္ ေဒၚၾကီးမယ္ကုိလည္း အရင္လုိ၀ုိင္းကူလုိ႔မရေတာ့၊ ကူခဲ့ရင္လည္း ေဒၚၾကီးမယ္ကုိဆူသည္။ သူကုိလည္း ထုိရက္မ်ဳိးဆုိရင္ တစ္ေနကုန္ေၿပာဆုိေနသည္။ ထုိေၾကာင့္လည္း သူစိတ္ညစ္ရပါသည္။ ဘာၿဖစ္လုိ႔သူ႔အား အထင္ေသးၾကသနည္း။ သူဘာအမွားေတြလုပ္ေနလုိ႔လည္း ဟုေတြးမိပါေသးသည္။
သူကေတာ့အမွားမလုပ္၊ တစ္ၿခားေသာ ပတ္၀န္က်င္ကသာ သူအားအမွားလုပ္ဘုိ႔ ပန္႔ပုိးေပးေနသလား လုိ႔ေတာင္သူေတြးမိပါေတာ့သည္။
“ဟဲ့…ဟဲ့…ဘာလုပ္တာလဲ….အဲလုိမလုပ္နဲ႔ေလ…ေတာ္ၾကပါေတာ့ အန္တီေတာင္ပန္ပါတယ္”
“ဟားဟား အေၿခာက္ၾကီး အေၿခာက္ၾကီး”
ၿမင္ကြင္းက ၾကည့္မလွေခ်။ မိန္းမလုိ၀တ္စားထားေသာ (အစမ္း) မိတ္ကပ္ႏွင့္ဆံသ ဆုိင္မွအေၿခာက္တစ္ေယာက္ကုိ ကေလးေတြက ၀ုိင္းစေနေသာ ၿမင္ကြင္းက ညီညီငယ္ၿပန္လာေသာ လမ္းတြင္ၿဖစ္ပ်က္ေနပါသည္။
မိန္းမလုိ၀တ္စားထားေသာ ထုိအေၿခာက္ကုိကေလးမ်ား စေနာက္ေနသည္ကုိ ေဘးကၿဖတ္သြားေသာ လူၾကီးႏွစ္ေယာက္မွာ သူတုိ႔ႏွင့္မဆုိင္သလုိ ဟာသလုပ္ကာ ရယ္သြားၾကရင္ၾကည့္သြားေသးသည္။
ထုိအေၿခာက္ၾကီး ၀တ္လာသည့္ စကတ္လုိလုိ ဖာရာဖာရာ ၿဖစ္ေနသည့္ အစႏွင့္ပု၀ါကုိ ကေလးမ်ားက ဆြဲကာစေနပါသည္။ ကေလးမ်ားသည္လည္း ညီညီငယ္တုိ႔လမ္းထဲတြင္ေနထုိင္ၾကေသာ မိသားစုမ်ားမွကေလးမ်ား ၿဖစ္ပါသည္။ အသက္ေလးမ်ားက အလယ္တန္းေက်ာင္း ၅ တန္းမွ်အရြယ္ေလးမ်ား ၿဖစ္ၾကပါသည္။ အေၿခာက္ၾကီးမွာ ကေလးမ်ား စေနာက္သည္ကုိ ေရွာင္ေနရင္းက ေဒါက္ၿမင့္ဘိနပ္ေခ်ာ္ကာ လဲက်သြားေတာ့သည္။
“ေဟ့ေကာင္ေတြ”
ညီညီငယ္ ဟန္႔လုိ္က္ေတာ့ကေလး တစ္သုိက္ညီညီငယ္ကုိ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္။ ထုိေနာက္ မိမိကုိယ္ကုိ အန္တီလုိ႔ေၿပာေသာ အေၿခာက္ၾကီးနားမွ ေၿပးထြက္သြားၾကေတာ့သည္။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကေလးရယ္”
ထုိအမ်ဳိးသား သုိ႔မဟုတ္ အမ်ဳိးသမီးၾကီးဆီမွ ကေလးရယ္ဆုိသည့္ ႏူည့ံသည့္ အသံၾကားလုိက္ေတာ့ ညီညီငယ္ စိတ္ထဲၾကည္ႏူးသြားသည္က အမွန္ပါ။
“အ”
”ရလာ..ထလုိ႔ရလား ဗ်”
“ေၿခေခါက္သြားၿပီးနဲ႔တူပါတယ္ အန္တီကုိတြဲေပးပါလား”
ညီညီငယ္ကူညီကာ သူတုိ႔ဆုိင္သုိ႔ပုိ႔ေပးလုိက္ပါသည္။ သူတုိ႔ဆုိင္သည္ ညီညီငယ္ကေလးဘ၀ကတည္းက ဖြင့္ထားေသာ ဆုိင္ၿဖစ္ပါသည္။ ဆုိင္တြင္းသုိ႔ညီညီငယ္ တစ္ေခါက္ေရာက္ဖူပါသည္။
ညီညီငယ္မွတ္မိပါေသးသည္။ ထုိဆုိင္သုိ႔ေရာက္အတူသြားသည္က ေမေမႏွင့္ၿဖစ္ပါသည္။ ေမေမသည္ သူတုိ႔ဆုိင္တြင္ အလွၿပင္တုံးကေတာ့ ရြင္းရြင္းေ၀ေအာင္ ေၿပာဆုိေနသည္။
“အစမ္းတုိ႔က ေစတနာပါလုိ႔လာ မသိဘူး အစမ္းတို႔ဆုိင္လာၿပီး ရင္ဘယ္ဆုိင္မွမသြားခ်င္ဘူး”
“အစမ္းတုိ႔ကေတာ္လုိက္တာ”
“အစမ္းတုိ႔လက္နဲ႔ကုိင္လုိက္တဲ့ေခါင္းဆုိရင္ေလ ေမးမေနနဲ႔ အလွဆုံးပဲ”
စသည္ စသည္မ်ား ခ်ီမႊမ္းခန္းဖြင့္ၿပီးေနာက္ ဆုိင္ၿပင္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေမေမမ်က္နာ တည္သြားေတာ့သည္။ လမ္းမွာေတြ႔ရင္ေတာင္မေခၚေတာ့၊
“အမေလး ေအာက္တန္က်လုိက္ၾကတာ ဘယ္လုိဟာေတြလည္းမသိဘူး အရွက္နည္းလုိက္ၾကတာ”
ထုိသု႔ိေသာ စကားမ်ားကုိ ကေလးဘ၀တုံးက ၾကားဖူခဲ့ပါသည္။
အစမ္းဆုိင္ထဲသုိ႔သူ၀င္လုိက္ေတာ့ သူ့အားအလုပ္ေတြလုပ္ေနၾကေသာ ဘ၀တူႏွစ္ေယာက္က ၿပဴးၾကည့္သည္။ သူႏွင့္တဲြပါလာသည့္ အန္တီၾကီးကုိၿမင္ေတာ့မွ။
“ဟယ္ တုိင္တုိင္ ဘာၿဖစ္လာတာလဲ”
“မၾကီးစမ္းရယ္ မေၿပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး တစ္ကယ္ပါပဲေတာ္………”
ညီညီငယ္ တုိင္တုိင္ဆုိသည့္ သူတြဲလာသူအား အံ့ၾသကာၾကည့္မိသည္။ မေၿပာခ်င္ပါဘူးဆုိကာ ေၿပာၿပေနသည္က ကုလားကားၾကည့္ေနရသလုိ ဇာတ္စုံခင္း၍ ၿဖစ္ပ်က္သမွ်အလုံစုံတင္ၿပပါေတာ့သည္။
ေတာ္ေသးသည္ မေၿပာခ်င္လို႔သာပင္ ေၿပာမ်ားေၿပာခ်င္ရင္ေတာ့ ညီညီငယ္ အိမ္ၿပန္ေရာက္ေတာ့မည္မဟုတ္ေတာ့။
“ဒါနဲ့သူေလးရဲ့အကူညီနဲ့ေရာက္လာတာပဲ မမစမ္းရယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကေလးရယ္”
“ဟဲ့ ညီညီငယ္မဟုတ္လာ”
“ဟုတ္..က်ေနာ္ကုိသိလာ”
“အမေလး ဒီရပ္ကြက္ကဘယ္သူေတြ ဘယ္၀ါေတြဆုိတာ မသိပဲေနမလား၊ ဒါနဲ႔ေက်ာင္းပိတ္လုိ႔ ၿပန္လာတာလာ၊ စားေမးပြဲေရာေၿဖႏူိင္လာ”
“ဟုတ္”
စကားမ်ားေကာင္းေနသည့္ညီညီငယ္ ဆုိင္ေရွ႔တြင္ ခါးေထာက္ကာ မ်က္ေထာင့္နီၾကီးၿဖင့္ ၾကည့္ေနေသာ ေမေမကုိ ဆုိင္ၿပင္မွရပ္ကာေနသည္ကုိ ၿမင္ေတာ့မွ ဆုိင္ရွင္ႏွင့္ တုိင္တုိင္ ဆုိသည့္ တစ္ေယာက္ကုိႏူတ္ဆက္ကာ ဆုိင္ထဲမွထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ဆုိင္ရွင္အစမ္းဆုိသည့္ တစ္ေယာက္က ေမေမကုိ ဆုိင္ထဲေခၚတာေတာင္ ေမေမမ၀င္လာခဲ့ေခ်။
အိမ္သုိ႔ေရာက္သည္ႏွင့္ ေမေမတစ္လမ္းလုံးထိမ္းလာသမ်ွကုိ သြန္းခ်လုိက္ပါေတာ့သည္။
“ဒီမွာ ငါေမြးထားတာ သားေယာက်္ားေလး ဘာမဟုတ္တာေတြလုပ္ဘုိ႔စဥ္းစားေနတာလဲဟင္၊ ညီငယ္ နင့္ကုိနင္မရွက္ေပမယ့္ နင့္ကုိငါေမြးထားတာရွက္တယ္ဟဲ့”
“ေမေမသားဘာေတြလုပ္ေနလုိ႔လဲ”
“အမေလးဒီေလာက္ၿမင္တာေတာင္မွ ဘာေတြလုပ္ေနလုိ႔လဲဟုတ္လာ၊ ၾကည့္စမ္းငါ့ကုိေတာင္ ၿပန္ပတ္ေနလုိက္တာ၊ ဟုိကၿမင္းေၾကာ္ေတြကသင္ေပးလုိက္တာေပါ့ေလ”
“ေမေမရယ္ ဘာမွမဆုိင္တဲ့သူေတြကုိဆြဲထည့္မေနပါနဲ႔”
“ေတာ္….နင့္ကုိေမြးထားတာ ၿပန္ေၿပာဘုိ႔ၿပန္ပတ္ဘုိ႔ ပညာေတြသင္ထားတာမဟုတ္ဘူး”
“သားဘာေတြၿဖစ္ေနလဲလုိ႔ေမေမ ေမးေဖၚရလာ၊ ေမေမကသားဘာလုပ္လုပ္ အေကာင္းမၿမင္ပါလာ”
“ဟဲ့နင္ကေရာအေကာင္းလုပ္ေနတာလား၊ ၾကည့္စမ္းၾကည့္စမ္း ငါကုိမ်ားၿပန္ေၿပာေနလုိက္တာ”
ေမေမ၏ေအာ္သံမ်ားေၾကာင့္ တစ္အိမ္သားလုံးထြက္လာၾကသည္။ ကိုိကုိေလးလည္း အၿပင္မွ ၿပန္ေရာက္ေနကာ ေမေမ၏ေၿပာဆုိသံကုိ တစ္စြန္းတစ ၾကားလုိက္သည့္ေနာက္ပုိင္းတြင္ေတာ့ ကိုကိုေလးသည္ ညီညီငယ္ထံ ေရာက္လာၿပီး ထုိးခ်လုိက္ေတာ့သည္။
ခြပ္..
“အဲ့ဒါ င့ါမိဘေတြကုိေစာ္ကားလုိ႔ မွတ္ထား”
“ဟဲ့ ဟဲ့ မလုပ္ၾကပါနဲ့”
ေဒၚေလးက ေၿပးလာၿပီး၀င္တားသည္။ ကုိကုိေလး၏ ပထမဦးဆုံးေသာ လက္သီးသည္ ညီညီငယ္၏ ႏူနယ္ေသာ ႏွစ္လုံးသားကုိ ၿဖတ္ရုိက္သည္။ ေမေမ၏စကားမ်ားက ညီညီငယ္၏ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာကုိ ရုိက္သြားခဲ့သည္။ ညီညီငယ္ ၀မ္းနည္းစြာ ေဒၚေလးရင္ခြင္ထဲတြင္ငုိသည္။
“ေသပေလ့ေစ အကုိက ညီကုိဆုံးမတာ နင္၀င္မပါနဲ့ စမ္းေဌး၊ ေအးငါေၿပာထားမယ္ ဒါေတြကနင္ကစခဲ့တဲ့ အပစ္ေတြပဲ ငါ့သားေတြကုိ ငါကေတာ့ ေယာက်ာ္းပီပီသသပဲ ၿမင္ေတြ႔ခ်င္တယ္၊ ဘာမဟုတ္က ဟုတ္ကေတြနဲ႔ မေတြ့ခ်င္ဘူး၊ နင္လည္းၾကပ္ၾကပ္သတိထား”
ထုိညကစၿပီး ေနခဲ့သည့္ တစ္ပတ္အတြင္းမွာ ညီညီငယ္ ေမေမႏွင့္ကုိကိုေလး ကုိမ်က္နာခ်င္းမဆုိ္င္ေတာ့ေခ်။ ညီညီငယ္ စိတ္ထဲတြင္၀မ္းနညး္စြာေၿပာမိပါေတာ့သည္။
သားကုိေမြးထားတာ ေမေမေနာင္တရေနၿပီးလာေမေမရယ္…

ပန္းမဟုတ္ေသာ ပန္းတစ္ပြင့္အေၾကင္း(၂)

အခန္း(၃)

ၿမန္မာရြာ ပညာသင္ေက်ာင္းေလးသည္ ေတာ္ေတာ္က်ယ္၀န္းပါသည္။ အရိပ္ေကာင္းေသာ အပင္ၾကီးမ်ားကလည္း ေပၚမ်ားလွသၿဖင့္ ေက်ာင္းၾကီးမွာ ဦးယာဥ္ၾကီး ႏွင့္တူေနသည္။ ေက်ာင္း၀င္ ဂိတ္တြင္ ေဘာလုံးကြင္း ၊ အားကစားခန္းမ ၊ ဆရာၾကီးရုံးခန္း ႏွင့္ ဧည့္ေဆာင္ ကုိစတင္ထားၿပီး ေနာက္ အေဆာက္အဦးတစ္ခု စာသင္ခန္းမ်ား ရွိပါသည္။ စာသင္ခန္းၾကီးေနာက္ဘက္မွာ မွေတာင္ကုန္ ဂမုေလးမ်ားေပၚတြင္ ေက်ာင္း၏အေဆာင္မ်ားကုိ ေဆာက္လုပ္ထားသည္။ အိပ္ေဆာင္ အသီးသီးတြင္ ထမင္းစားခန္းမ်ား ထားရွိကာ ေဆာက္လုပ္ထားသည္။

အေဆာင္ႏွင့္ စာသင္ခန္းသုိ႔သြားေသာ လမ္းေလးအား ပလက္ေဖာင္းသဖြယ္ ေဆာက္လုပ္ထားၿပီး၊ ေဘးဘက္တြင္ေတာ့ အရိပ္ေကာင္းေသာ အပင္ၾကီးမ်ားေအာက္တြင္ ခုန္တန္းေလးမ်ားထားကာ ေက်ာင္းသား၊သူမ်ားအတြက္ စာၾကည့္လွ်င္ၿဖစ္ေစ၊ စကားေၿပာလွ်င္ၿဖစ္ေစ ထားရွိပါသည္။ ၿမက္ခင္းၿပင္မ်ားကုိ တမင္ၿပဳလုပ္ထားကာ စိမ္းလန္းလုိ႔ေနပါသည္။

ညီညီငယ္ကေတာ့ သူတုိ႔အၿမဲထုိင္ေနၾက ေက်ာင္း၀န္ ေထာင့္တြင္ေပါက္ေနေသာ မက်ဥ္းပင္ေအာက္တြင္ ထုိင္ေနရင္း ေလညွင္းခံကာ အေ၀းသုိ႔ေငးေနမိသည္။ ထုိအပင္ေအာက္ေရာက္တုိင္ ခုန္တန္းလ်ာတြင္ ဘယ္ေတာ့မွ မထုိင္ ၿမက္ခင္းၿပင္ေပၚမွာသာထုိင္ၾကသည္။

ဘုန္း............

ညီညီငယ္ေနာက္မွေနၿပီး ရုိက္လုိက္ေသာ ႏွင္းဆီေၾကာင့္ နည္းနည္းလန္႔သြားသည္။

“ဘာေတြစိတ္ကူးယဥ္ေနတာလဲ ငါလာတာေတာင္မသိရေအာင္”

“အဟက္....”

ႏွင္းဆီ သည္ထုိသုိ႔ပင္ မထင္မွတ္သည့္အၿပဳမူမ်ားကုိ လုပ္တတ္သည္။ ညီညီငယ္မွာ အံ့ၾသရပါသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ ႏွင္းဆီ မွတ္ခ်က္ေပးထားသည့္ အေၾကာင္းမ်ားကလည္း သူငယ္ခ်င္းဆုိခဲ့လွ်င္ ပြင့္လင္းရမည္၊ တုိင္ပင္ရမည္၊ စိတ္ေကာက္သင့္လွ်င္ ေကာက္ရမည္။ ထုိမွသာလွ်င္ သူငယ္ခ်င္းဆုိသည့္ အရသာကုိ အၿပည့္၀ခံစားရမည္။ ႏွင္းဆီ ေၿပာခဲ့သည့္ အေၾကာင္းမ်ားက မ်ားၿပားလွပါသည္။

“နင္တစ္ေယာက္တည္းလာ တြယ္တာေရာ”

“အင္း..စာအုပ္က်န္ခဲ့လုိ႔ အေဆာင္ၿပန္ယူေနတယ္”

“ေအာ္..”

ညီညီငယ္ ခင္မင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းမေလး ကုိၾကည့္ေနရင္းက အမွတ္မထင္ေငးေနမိသလုိၿဖစ္ေနသည္။

ႏွင္းဆီသည္ တစ္ကယ္ေခ်ာေမာလွပပါသည္။ မ်က္နာအေနထားသည္ ၾကည့္ေကာင္းသည္။ ဘဲဥပုံေပၚေနေသာ သူမ၏အလွ သည္ႏွာတန္စင္းကေလးၿဖင့္ ၾကည့္လွပါသည္။ ႏွင္းဆီေရာင္ထေနေသာ သူမ၏ႏုတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးက ႏွင္းဆီဆုိသည့္အမည္ႏွင့္လုိက္ဖက္ပါသည္။

ႏွင္းဆီ ညီညီငယ္ၾကည့္ေနတာကုိ သတိထားမိသြားသည္။ ႏွင္းဆီသည္ မ်က္နာတြင္ ပန္းေရာင္မ်ား အနည္းငယ္ ၿဖတ္သန္းသြားသည္။ တစ္ဘက္သုိ႔လွည့္လုိက္ကာ ၿခံေထာင့္က ပန္းရုံကုိၾကည့္လုိက္ ရင္းကညီညီငယ္ကုိ ေခၚလုိက္သည္။

“ညီညီငယ္”

“ဟင္..”

“နင္အဲလုိ စုိက္မၾကည့္နဲ႔”

“ဟမ္..ဘာၿဖစ္လုိ႔လည္း”

“နင္မ်က္လုံးေတြကလွတယ္ဟ”

ညီညီငယ္ နားရွဳပ္သြားသည္။ ႏွင္းဆီဘာကိုေၿပာေနသည္လည္းေပါ့။

“နင့္မ်က္လုံးေတြက နက္ရွဳိင္းတယ္ဟ ၿပီးေတာ့ လွတယ္”

“အဟ..ငါကနင္ကုိၾကည့္တာက ငါ့သူငယ္ခ်င္းေလး ေခ်ာကလည္းေခ်ာ စိတ္ထားကလည္းလွ ငါနဲ႔ခင္ၿဖစ္သြားတာ ငါကံေကာင္းတယ္လုိ႔ ေတြးေနတာ”

“ဟဲ့ဘာေတြ ကံေကာင္းေနတာလဲ”

ထုိအခ်ိန္ တြယ္တာေရာက္လာပါသည္။

“ကဲေၿပာစမ္းဘာေတြ ကံေကာင္းေနၾကတာလည္း”

“ႏွင္းဆီက ေခ်ာတယ္ စိတ္ထားေကာင္းတယ္ ငါတုိ႔နဲ႔ခင္ခြင့္ရတာ ကံေကာင္းတယ္လုိ႔ေၿပာတာ”

“ေအာ္ဒါမ်ား ညီငယ္ရယ္ နင္ကခုမွသိလား၊ တစ္ေက်ာင္းလုံးဒီေလာက္နာမည္ၾကီးေနတာကုိ၊ ေက်ာင္းေတြ စဖြင့္တုံး ဟုိဘက္ခန္းက ႏုိင္ႏုိင္ တုိ႔အုပ္စုက ကုိကုိေလး ဆုိတဲ့သူက အရင္ဆုံး ႏွင္းဆီကုိ ႏွင္းဆီပန္းေပးခဲ့ဖူတယ္”

ႏွင္းဆီ လွမ္းတားလုိက္ဘုိ႔ၿပင္လုိက္ေပမယ့္ လႊတ္ေပးထားလုိက္ေတာ့သည္။ ဒါေတြကုိ ညီညီငယ္လည္း သိေစခ်င္သည္ေလ၊ ထုိေၾကာင့္ ဘာမွမေၿပာပဲ ၿငိမ္ေနလုိက္ေတာ့သည္။

“ဘယ္သူ...ကုိကုိေလး ဟုတ္လား”

“အင္းဟုတ္တယ္ဟယ္ ဟုိဘက္ခန္းက လပတ္တုံးက ၃ ေနရာမွာခ်ိတ္တဲ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ၊ အယ္ဘယ္လုိေၿပာမလည္း ခပ္သန္႔သန္႔ဟယ္ ေနတာထုိင္တာ တည္ၾကည္တယ္ဟယ္...”

“အမေလး တြယ္တာရယ္ ရွင္းၿပမေနနဲ႔ အဲဒါသူအကုိဆုိတာပဲ”

“ဟယ္ေတာ့ တကယ္..ဟင္ရုပ္ခ်င္လည္းမဆင္ဘူးေနာ္၊ အသက္ကလည္း နင္နဲ႔ရြယ္တူပုံပဲ”

“အင္း..ငါကေမြးစားသားေလ ”

“ေအာ္ဒါေၾကာင့္ စိမ္းေနတာကုိ၊ ေဆာ္ဒီးဟယ္ ဘာေတြေၿပာလုိ႔ ဘယ္ေတြေရာက္ကုန္မွန္လည္း မသိေတာ့ဘူး၊ ဟဲ့နင့္အကုိက နင့္ကုိအကူညီမေတာင္းဘူးလာ ႏွင္းဆီနဲ႔ပက္သက္ၿပီး”

ညီညီငယ္ ေခါင္းခါၿပလုိက္သည္။ စိတ္ထဲကေတာ့ ( ငါ့အကုိကေလ သူအတြက္ေသေရးရွင္ေရး ၿဖစ္ေနတာေတာင္ ငါ့ဆီက ဘာမွ အကူညီေတာင္းမယ့္ လူစားမဟုတ္ဘူးဟာ )

ညီညီငယ္ မ်က္နာ ပ်က္သြားေတာ့ ႏွင္းဆီ စကား၀ုိင္ကုိၿပန္ထိမ္းရေတာ့သည္။

“ဟဲ့ညီညီငယ္”

“အင္း”

“နင္ ခုဏၾကည့္သလုိမ်ဳိး ဘယ္ေကာင္မေလးကုိမွ သြားမၾကည့္နဲ႔သိလာ”

“ဘာၿဖစ္လုိ႔လည္း”

“အၾကည့္ခံရတဲ့ေကာင္မေလးေတြ ေၾကြေလာက္တယ္ဟ သိလာ”

“ဟင္..”

တြယ္တာ အတင္းကုန္းကြ ကာညီညီငယ္မ်က္လုံးမ်ားကုိ လုိက္ၾကည့္သည္။ ညီညီငယ္မွာ ရွက္၍ ေခါင္းကုိငံုံ့လုိက္ပါေတာ့သည္။

“ဟုတ္တယ္ နင့္မ်က္လုံးေတြကေလ ေတာ္ေတာ္လွတာပဲ တစ္ကယ္ေၿပာတာ ဟုတ္တယ္ေနာ္ တြယ္တာ”

“အင္းဟုတ္တယ္ ညီငယ္က ငါသူငယ္ခ်င္းမုိ႔လာ မသိဘူး ဒီတစ္ေက်ာင္းလုံးမွာေလ သူ႔ေလာက္ေခ်ာတာ တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး”

“ဟာ နင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေနာ္”

“ဟယ္ ၾကည့္စမ္း ရွက္တတ္ပုံကလည္း ခ်စ္စရာေလး”

ႏွင္းဆီ တြယ္တာကုိ မ်က္စိမွိတ္ၿပကာ ညီညီငယ္ရွက္ေနသည္ကုိ ႏွစ္ေယာက္သား အသံတိတ္ တိုင္ပင္လုိက္ေတာ့သည္။

“ဟယ္ ဟုတ္ပါ့ေတာ္ ငါရင္ေတြေတာင္ခုန္လာၿပီး ၾကာရင္အသက္ရွဳက်ပ္လုိ႔ေသေတာ့မယ္”

တြယ္တာက အမူယာေကာင္းေကာင္း ပုိပုိသာသာေလ လုပ္ကာ ရင္ဘက္ကုိဖိလွ်က္ေၿပာေတာ့သည္။ထုိအခါမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ တြယ္တာတုိ႔ ကလ်င္ၿပီးသာ ဘယ္လုိေၿပာဆုိစရမည္ကုိ။

“ဟာ...”

“ညီညီငယ္”

“.........”

“ညီငယ္”

“......”

“ညီညီငယ္”

“........”

“ညီငယ္”

ႏွင္းဆီ ႏွင့္ တြယ္တာ ေဘးတြင္ထုိင္လုိက္ၿပီး ညီညီငယ္ကုိ တစ္ဖက္ဆီတြန္းကာ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းေခၚေနေတာ့သည္။ ညီညီငယ္ မွာေတာ့ ရွက္လုိ႔ ေခါင္းၾကီးငုံ့လွ်က္။

“ညီငယ္...”

“ဘာတုံးဟာ”

“ေခါင္းၾကီးငု႔ံမေနနဲ႔”

“ေအးေလ”

ေၿပာကာမွ ပုိလုိ႔ငုံ႔သြားေတာ့သည္။

“ဟဲ့ ေခါင္းနဲ႔ေၿမၾကီးနဲ႔ေဆာင့္ေတာ့မယ္ အဲဒါေၿပာမလုိ႔တစ္ကယ္ပဲေတာ္”

“ဟာ....”

ညီညီငယ္ ရွက္ရယ္ ရယ္လုိက္ကာ ေမာ့လုိက္ပါေတာ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းမေလး ႏွစ္ေယာက္က ညီညီငယ္ ကုိအလယ္တြင္ထားကာ တုိးလုိက္ယိမ္းလုိက္ႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္လြတ္လပ္စြာ ရယ္ေမာေနၾကပါေတာ့သည္။

“နင္ဟာေလ တစ္ကယ္ပဲ”

“ဟားဟား ဟားဟား.....

သုံေယာက္သား ရယ္ေမာကာေပ်ာ္ရႊင္ေနေတာ့သည္။ ညီညီငယ္မွာ ခုလုိမ်ဳိးလြတ္လပ္စြာ မရယ္ေမာခဲ့ရသည့္ အခ်ိန္ေတြမ်ားလွၿပီး ၊ ခုေတာ့ အရင္လုိမဟုတ္ေတာ့၊ ရယ္တတ္လာၿပီး၊ ေပ်ာ္တတ္လာၿပီ ဒါေတြက သူငယ္ခ်င္း ႏွင္းဆီ၏ ေဖမကူညီေၾကာင့္မွဳ့ပဲမဟုတ္လာ။

သူတို႔ဘ၀ေလးေတြက ၿဖဴစင္စြာခင္တြယ္ေနခဲ့ၿပီ၊ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္ေနၿပီ၊ ေလညွင္းတစ္ခုလုိ သန္႔ရွင္းစြာ ေ၀့၀ဲေနၾကကာ၊ ေရွ႔ဆက္မည့္ခရီး ဘ၀အတြက္ ၿပင္ဆင္ေနေတာ့သည္။

သူတုိ႔သုံးေယာက္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာရယ္ေမာ ေနခ်ိန္မွာေတာ့ သူတုိ႔အား တစ္စုံတရာက ၾကည့္ေနသည္ကုိေတာ့ မသိပါ။ ထုိသူ၏မ်က္၀န္းထဲတြင္ နားက်င္မွဳ့ေတြ ေရာေမြ႔လွ်က္ ၾကည့္ေနသည္။ ထုိသူက ညီညီငယ္၏ အကုိ ကိုိကုိေလး၊

“ေဟ့ေကာင္ ညီညီငယ္ ”

ညီညီငယ္ အေဆာင္ကုိၿပန္လာတုိင္း အၿမဲတမ္း မိမိစာၾကည့္စားပြဲတြင္ထုိင္ကာ စာသာလုပ္ေနပါသည္။ နႏၵႏွင့္တစ္ခန္းထဲလုပ္ရေသာ္လည္း အခန္းထဲတြင္ဘယ္ေတာ့မွ စကားမေၿပာပါ။ ထုိအရာသည္ ညီညီငယ္ တမင္လုပ္ေနသည္မဟုတ္ပါ၊ ညီညီငယ္ကုိ ဒီလုိေနရန္ အရင္ပတ္၀န္က်င္က သင္ေပးထားခဲ့သည္မဟုတ္လား။

ညီညီငယ္အား ဒီေန႔ေတာ့ ထူးဆန္းစြာ စကားလာေၿပာေသာ နႏၵေၾကာင့္ အံ့ၾသေသာ မ်က္၀န္းမ်ားၿဖင့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ နဳတ္ကေတာ့ ၿပန္လည္မထူးမိ။

“မင္းနဲ႔ႏွင္းဆီက ဘာေတြလည္း”

“ဘာကုိေမးခ်င္တာလည္း”

“မင္းနဲ႔ႏွင္းဆီ ဒီေန႔ဖက္ၿပီးရယ္ေနၾကတယ္ဆုိ”

“ဘယ္လုိ”

ညီညီငယ္ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာင္သြားသည္။ သူဒီေန႔သူငယ္ခ်င္းမေလး ႏွစ္ေယာက္ၾကားထုိင္ရင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာရယ္ခဲ့ၾကပါသည္။ သူႏွင့္ႏွင္းဆီ ႏွစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ပါ။ တြယ္တာလည္းပါသည္။ ခုေတာ့ တြယ္တာကေပ်ာက္ေနသည့္ သတင္းကုိ လာေမးသည့္ နႏၵကုိ စိတ္ပ်က္စြာၾကည့္ေနရင္က တဘက္သုိ႔ၿပန္လွည့္လုိက္ေတာ့သည္။

“ေဟ့ေကာင္ငါေမးေနတယ္ေလ”

“နႏၵ မင္းေအးေဆးေန ငါကုိလာမေႏွာင့္ယွက္နဲ႔ ငါစာက်က္ေနတယ္”

“ငါေမးတာသာ ေၿဖစမ္းပါ ဟုတ္တယ္မဟုတ္ဘူးေပါ့”

“မင္းဒီေလာက္သိခ်င္ေနရင္ ႏွင္းဆီကုိသြားေမးပါလာ၊ ငါ့ကုိလာေမးမေနနဲ႔”

“ေတာက္”

ညီညီငယ္ ေၿပာေၿပာဆုိဆုိ ေရလည္ပုဆုိး ႏွင့္မ်က္နာသုတ္ပ၀ါကုိယူကာ ထထြက္ခဲ့ပါေတာ့သည္။ နႏၵ၏အလုိမက်ေသာ တက္ေခါက္သံက ေနာက္တြင္က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။

ညီညီငယ္အေနၿဖင့္ ထုိအေၾကာင္းရာမ်ားကုိ စိတ္ပ်က္စြာ ေခါင္းထဲမွ ထုတ္ပစ္လုိက္သည္။ ထုိေနာက္ ေရခ်ဳိးခန္းသုိ႔ ၀င္လုိက္ပါေတာ့သည္။ ေရခ်ဳိးခန္းၾကီးသည္ ေဟာခန္းၾကီးသဖြယ္ၿပဳလုပ္ထားကာ ေရကန္ၾကီး ႏွစ္ခုၿဖင့္ ၿပဳလုပ္ထားသည္။ ေရကန္ထဲမွ ေရမ်ားကုိ ဖလားၿဖင့္ခပ္ကာ ေရကုိေခါင္းကေနေလာင္ခ်ဳိးလုိက္ေတာ့သည္။ ညီညီငယ္ အၿမဲတမ္း ေရခ်ဳိးလွ်င္ ညပုိင္း ၉နာရီ ႏွင့္ မနက္ေစာေစာ ထကာခ်ဳိးပါသည္။ ဒါကလည္း သင္ကြဲတုိ႔ရဲ့ထုံးစံမဟုတ္လာ။

ေခ်ာက္………..

“ဟင္…”

မီးသည္ပ်က္သြားကာ ေဟာခန္းတစ္ခုလုံးေမွာင္က်သြားသည္။ ညီညီငယ္ အရင္ကဒါမ်ဳိးတစ္ခါမွ မၾကဳံဖူပါ။ ဘာၿဖစ္တာလည္းဟု ေတြးရင္ေရခ်ဳိးတာကိုရပ္လုိက္ပါေတာ့သည္။ ေရပုိက္မွ ေရစက္မ်ားက်ေနေသာ တစ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္အသံမွလြဲ၍ တစ္ခန္းလုံးတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ညီညီငယ္၏အားနည္းခ်က္ဟု ေၿပာရမည္ အေမွာင္ဆုိအလြန္ေၾကာက္တတ္ေသာ ညီညီငယ္ဒူးမ်ားပင္ မခုိင္ေတာ့၊ တုန္လာပါေတာ့သည္။

အခ်ိန္သည္နာရီ၀က္နီးပါး ဘာမွမထူးၿခားလာေတာ့ ေနရာမွေရြ႔ရန္ၿပင္လုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ညီညီငယ္၏လက္ကုိ တစ္စုံတစ္ရာ လာကုိင္တာကုိ သိလုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့…

“အား…..

ညီညီငယ္သည္ ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္ရင္က လန္႔ၿဖတ္ကာ ထုိင္ခ်လုိက္ပါေတာ့သည္။ မ်က္နာကုိလည္း လက္၀ါးၿဖင့္အုပ္ကာ ဘယ္မွမၾကည့္ရဲေတာ့ေခ်။

ကုိင္ထားသည့္လက္မွ လႊတ္လုိက္သည္ကုိ သိလုိက္ၿပီး၊ အေ၀းသုိ႔ထြက္သြားေသာ ေၿခသံကုိၾကားလုိက္ပါေတာ့သည္။ ထုိေနာက္မွေတာ့ မီးၿပန္လာပါေတာ့သည္။ မီးလာေတာ့ အခန္းထဲေ၀့၀ဲၾကည့္လုိက္ေတာ့ မည္သူမွရွိမေနေခ်။ ညီညီငယ္ မိမိအခန္းရွိရာသုိ႔ေရဆုိအ၀တ္မ်ားပင္ မလဲႏုိင္ေတာ့ပဲ ေၿပး၀င္ခဲ့ပါေတာ့သည္။

အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ နႏၵကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့၊ နႏၵက စာၾကည့္ေနရာမွ သူအေလာတၾကီး၀င္လာသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္သၿဖင့္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ ၾကည့္ေနသည္။

“ဘာၿဖစ္လာတာလဲ”

“ဘာမွမၿဖစ္ဘူး”

ညီညီငယ္ အ၀တ္မ်ားကုိ အၿမန္လဲလုိက္ၿပီး နႏၵကုိ သိပ္မသကာၤစြာ ၿဖင့္လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။

“မင္းခုဏတုံးက ငါေရခ်ဳိးေနတုံး မင္းလာေသးလာ”

“ၾကံစီစည္းရာ မင္းဆီငါကဘာလာလုပ္ရမွာလည္း မင္းရွိေနရင္ေတာင္ မသြားဘူး”

ညီညီငယ္ နႏၵကုိၾကည့္ေနရင္က မေသးၿခားေသာ စြပ္ဆြဲခ်က္ကုိ အလုိမက်ပဲ ေၿဖသိမ့္လုိက္ရသည္။

“ေနစမ္းပါအုံး မင္းဆီငါကလာရေအာင္ မင္းကုိငါကမ်ား စိတ္၀င္စားေနတယ္ မ်ားမွတ္လုိ႔လာ ေ၀းေသး”

“မဟုတ္ပါဘူး ေမးၾကည့္ရုံသက္သက္ပါ ထားပါေတာ့ မင္းမလာဘူးဆုိလဲ”

နႏၵကုိသူဘာမွ မေၿပာေတာ့ပဲ စာၾကည့္စားပြဲတြင္ထုိင္လုိက္ကာ စာၾကည့္ေနပါေတာ့သည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ နႏၵကုိေတာ့ မသကာၤမၿဖစ္ေတာ့၊ သူၿပန္လာသည့္အခ်ိန္သည္ နႏၵမွာ စက်က္ေကာင္းေနသည့္ အခ်ိန္ၿဖစ္ပါသည္။ အမူယာပ်က္ရြင္းေနသည့္ အေနထားလည္း မေတြ႔ရေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္ပါသည္။

ထုသုိ႔ဆုိလွ်င္ ေရခ်ဳိးခန္းတြင္ လက္လာကုိင္ေသာ သူသည္ မည္သူနည္း………………

 

 အခန္း(၄)

စိတ္ကေတာ့ မေက်နပ္စြာ တင္းေနမိသည္္။ ထုိသုိ႔မၿဖစ္သင့္ဟု ညီညီငယ္ထင္မိသည္။ အေၾကာင္းမတုိက္ဆုိင္စြာ ႏွလုံးေသြးရပ္သြားကာ ေသသြားခဲ့လွ်င္ ဒါကေနာက္ရမည့္အပုိင္းမဟုတ္ေတာ့၊ သူ႔အားခင္မင္လုိ႔၊ စခ်င္လုိ႔၊ ေနာက္ေၿပာင္တဲ့သူ ၿဖစ္ခဲ့လွ်င္ ထုိသုိ႔တိတစိတ္ထြက္သြား စရာအေၾကာင္းမရွိ၊ အနည္းဆုံးေတာ့ ေနာက္တာပါဟုေတာ့ ေၿပာခဲ့သင့္သည္။ ဤသုိ႔ဆုိခဲ့လွ်င္ သူ႔အား တမင္လုပ္ယူကာ ၿဖစ္ခ်င္ရာ ၿဖစ္ဟုသေဘာထားခဲ့ၿပီး လုပ္သြားခဲ့သူသည္ သာမန္မဟုတ္ေတာ့။

ေနာက္တေန႔တြင္ေတာ့ ညီညီငယ္ အိမ္ကုိဖုန္းဆက္ေခၚလုိက္သည္။ မည္သည့္အခိ်န္ပဲၿဖစ္ပါေစ၊ ေက်ာင္း၀န္ထဲမွာ ဖုန္းေၿပာခ်င္လွ်င္ ေက်ာင္း၏ရုံးခန္းထဲလာၿပီးမွ ဖုန္းေခၚဆုိခြင့္သာရွိပါသည္။ အၿပင္မွလာသည့္ ဖုန္းေခၚမ်ားၿဖစ္ခဲ့လွ်င္ ေက်ာင္း၀န္းအတြင္းတက္ဆင္ထားေသာ စပီကာအတြင္းမွ သက္ဆုိင္သူ နာမည္ကုိေခၚဆုိ၍ ေက်ာင္းရုံးခန္းသုိ႔သြားကာ ဖုန္းေၿပာဆုိရသည့္ ေက်ာင္း၏စည္းကမ္းတစ္ခုပင္ ၿဖစ္ပါသည္။

“ေမေမ“

“သားငယ္ အားလုံးအဆင္ေၿပလာ၊ စာေတြလုိက္ႏုိင္တယ္ေနာ္၊ ေအးၾကဳိးစားေနာ္“

“ဟုတ္ကဲ့ေမေမ“

“ကုိကုိနဲ႔လည္း တည့္ေအာင္ေပါင္းေနာ္ ညီအကုိေလးႏွစ္ေယာက္ရွိတာ ဟုတ္ၿပီးလာ၊ ကုိကုိစကားလည္းနားေထာင္အုံး“

“ေမေမ“

“အင္း“

“သားၿပန္လာခ်င္တယ္“

“ဘာၿဖစ္လုိ႔စိတ္ေတြကုိ ေပ်ာ့ညံ့ေနရတာလဲ၊ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေပ်ာ့ညံ့ေနလို႔မရဘူး“

“သူတုိ႔သားကုိ မေက်နပ္ၾကဘူး“

“မင္းသာမွန္မွန္ကန္ကန္ေနခဲ့ရင္ ေလာကၾကီးကလည္း မွန္မွန္ကန္ကန္မင္းဘက္ကရွိေနမွာပဲ“

ေမေမအသံမ်ား အနည္းငယ္မာလာသည္။ သူ၀မ္းနည္းသြားေတာ့သည္။ သူႏွင့္စကားေၿပာတိုင္ ( သားေၿပာေလ ေမေမနားေထာင္ေနမယ္လုိ႔ ဘာလုိ႔မေၿပာတာလဲ၊ ဘာၿဖစ္လို႔ေၿပာခြင့္မေပးတာလဲ )

“ကဲကဲ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာၿပီး ၿပန္ဘုိ႔မလုပ္နဲ႔၊ သားတုိ႔ကုိေကာင္းေစခ်င္လုိ႔ ပုိ႔ထားတာ၊ ၾကဳိးစားရမယ္၊ ေမြးရက်ဳိးနပ္ေအာင္ လူေတာ္ေလးေတြၿဖစ္ေအာင္လုပ္ၾက၊ ဒါပဲ ေမေမလည္း လုပ္စရာေတြရွိေနလုိ႔၊ လကုန္မွပဲ ေက်ာင္းကုိလာေခၚေတာ့မယ္၊ က်မၼားေရးလည္းဂရုစိုက္၊ ဟုတ္ၿပီးလာ၊ ဒါပဲေနာ္ စိတ္ဓါတ္က်မေနနဲ႔“

စိတ္ဓါတ္က်စြာ ေက်ာင္းရုံးခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ေက်ာင္းရုံးခန္းထဲမွ သူထြက္လာေတာ့ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲသို႕သြားခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ပဲ မက်ဥ္းပင္ေအာက္သုိ႕ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

“ေဟ့ေကာင္ နႏၵ ညကဘာေတြသတင္းထူးေသးလည္း“

ေအာင္ခုိင္ႏွင့္ ႏုိင္ႏုိင္ေရာက္လာကာ ေမးၾကၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ သူတို႔သည္ အခန္းၿခင္းမတူေသာ္လည္း ေဘာလုံးကန္အေဖၚသူငယ္ခ်င္းမ်ား ၿဖစ္ၾကပါသည္။

နႏၵသူတုိ႔အေမးကုိ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ ေသၿခားစဥ္းစားသည္၊ ဘာမွအေၿဖမထြက္လာ၊ ထိုေၾကာင့္ေခါင္းခါးကာ ေၿဖေပးလုိက္သည္။

“ဟင့္အင္း ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲ”

ေရွ႔မွထုိင္ေနေသာ ေအာင္ေအာင္လွည့္ၾကည့္ကာ စကား၀ုိင္းထဲ၀င္ပါလာသည္။

“ဘာမဟုတ္တာလုပ္ထားလုိ႔လဲ မင္းတုိ႔ဒီလုိေမးလာရင္ေတာ့ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ထားၿပီးဆုိတာ သိေနတယ္”

“အဟဲ ”

စပ္ၿဖီးၿဖီးႏွင့္ ၾကည့္ေနၾကေသာ ေအာင္ခုိင္ႏွင့္ႏုိင္ႏုိင္ ကုိနာမလည္ကာၾကည့္ေနသည္။ ထုိေနာက္ ေအာင္ခုိင္က ေလသံတုိးေလၿဖင့္

“ ညက ညီညီငယ္ဆုိတဲ့ေကာင္ကုိ ေၿခာက္လုိက္လုိ႔ေၿပာေနၾကတာ”

“ ၀ူး…မုိက္လွၾကီးလာ ခုမွလာေၿပာရလာဟ ”

ေအာင္ေအာင္၀မ္းသာ အားရေၿပာဆုိသည္။ နႏၵၿပန္စဥ္းစားလုိက္ေတာ့ ညကအခန္းထဲကို မ်က္နာတြင္ေသြးမရွိေတာ့ပဲ ၿပန္ေၿပးလာေသာ ညီညီငယ္မ်က္နာကုိ ၿပန္ၿမင္ေယာင္မိသည္။

“ၾကည့္လည္း လုပ္ၾကအုံး လန္႔ၿပီးေသသြားအုံးမယ္”

“သန္သန္မာမာ ၾကီးပါကြာ မေသႏုိင္ပါဘူး မသကာ ေဆးရုံးေလာက္ပါပဲ”

“ဟုတ္ေတာ့မဟုတ္ေသးပါဘူးကြာ”

“ဘာလည္း မင္းကနာလုိ႔လာ အဲဒီေကာင္ဘက္က”

“သြားစမ္းပါ… အေနသာၾကီး သူဟာသူဘာၿဖစ္ၿဖစ္ မင္းတုိ႔အတြက္ေၿပာတာ ေသသြားရင္အမွဳ့ပက္ေနမယ္”

“ဘယ္သူသိတာမွတ္လုိ႔”

“ဘယ္သူသိတာမွတ္လုိ႔ဟုတ္လာ ခုေတာင္ငါတုိ႔သိသြားၿပီေလ”

“မင္းကအဲဒီေကာင္ဘက္ကနာေနတာလာ”

“မင္းေၿပာေတာ့ ဒီအေၿခာက္ကုိမုန္းတယ္ဆုိ”

“ေအးေလ ခုၾကေတာ့ သူ႔ဘက္ကနာေနတယ္၊ မင္းသြားမေၿပာရင္ သူဘယ္လုိမွမသိႏုိင္ဘူး”

သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ မွတ္ခ်က္ေပးေနသည့္စကားမ်ားကုိ နႏၵစိတ္ပ်က္မိသည္။

“ေအး…မင္းတုိ႔ေၿပာသလုိ ငါသူ႔ကုိမုန္းေနတာ ၾကည့္မရတာမွန္တယ္၊ မုန္းေနလုိ႔ၾကည့္မရလုိ႔ လုိက္ၿပီးၿပႆနာရွာေနၿပီး တမင္ညစ္ပတ္ေနရင္ မတရားတာလုပ္ေနရင္ မတရားဘူးေလ၊ ငါကေတာ့ အမွန္ဘက္ကရပ္တည္ရမွာပဲ၊ သူအမွားေတြလုပ္ေနရင္၊ မတရားတာေတြလုပ္ေနရင္ ငါလက္ပုိက္ၿပီး ၾကည့္ေနလုိက္မယ္၊ သြားလည္းမတားဘူး လႊတ္ေပးထားလုိက္မွာပဲ၊ မင္းတုိ႔ၾကေတာ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြေလ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေကာင္းေစခ်င္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ငါသူငယ္ခ်င္းေတြ အမွားေနလုပ္ေနရင္ ငါေၿပာရမွာပဲ”

နႏၵ၏ စကားမ်ားေၾကာင့္ သူတုိ႔ၿငိမ္က်သြားသည္။

“မင္းတုိ႔ေဘာလုံးပြဲၾကည့္ေနတယ္ဆုိပါဆုိ႔၊ မင္းတုိ႔က ကစားတဲ့အသင္းေပၚမွာပဲ ၾကည့္ေနမယ္၊ ႏွစ္ဘက္မွာ ရပ္တည္ေနတဲ့ ဒိိုင္ကုိေတာ့မင္းတုိ႔မၿမင္ၾကဘူး၊ မင္းတုိ႔အသင္းက တစ္ခုခုၿခြတ္ေလွ်ာ္လုိ႔ ၿပစ္ဒါဏ္ေပး ၿဖစ္ခဲ့ရင္ ဒုိင္ညစ္တယ္လုိ႔မင္းတုိ႔ ၿမင္ခ်င္ၿမင္လိမ့္မယ္၊ တစ္ၿခားအသင္းဘက္ကုိ ၿပစ္ဒါဏ္ေပးခဲ့ရင္ ဒုိင္ေတာ္တယ္လုိ႔မင္းတို႔ၿမင္လိမ့္မယ္၊ ဒိုင္လုိက္ၾကည့္ေနရတဲ့ အပုိင္းေတြကုိေတာ့မင္းတုိ႔မၿမင္ပဲ ၿဖစ္ေနမယ္၊ ဒုိင္လုိပဲ မင္းတုိ႔မွ်မွ်တတေတြးၾကစမ္းပါကြာ၊ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ငါကေကာင္းေစခ်င္တယ္”

နႏၵစကားမ်ားကုိ နားေထာင္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ နႏၵကုိ ၾကည့္ေနၾကသည္။

“မင္းစကားကုိၾကားေတာ့ ၀မ္းသာမိတာေတာ့အမွန္ပဲ ဒါေပမယ့္ မင္းအတြက္ငါတုိ႔က လုပ္ေပးခ်င္တာပါ”

“အင္းပါ ငါနားလည္ပါတယ္ ငါေၿပာခ်င္တာက တရားမွ်တစြာလုပ္ေစခ်င္တယ္”

ထုိအခ်ိန္ ဆရာမအတန္းထဲ၀င္လာသၿဖင့္ ေအာင္ခုိင္ႏွင့္ ႏုိင္ႏုိင္ သူတုိ႔အခန္းဘက္သုိ႔ ၿပန္ကူးသြားေတာ့သည္။ စာသင္ေနသည့္တေလွ်ာက္လုံး နႏၵ ႏွင္းဆီရွိရာသုိ႔ မ်က္လုံးက ေရာက္ေရာက္သြားသည္။ သူ႔စိတ္ထဲ ဒီေန႔ၾကည့္ရေသာ ႏွင္းဆီတြင္တစ္ခုခုလုိေနသလုိ ခံစားရသည္။ ဘာေတြလုိေနသည္ကုိ ေသၿခားမကြဲၿပားတတ္၊ အေၿဖမထုတ္တတ္ခဲ့ေတာ့။

ေလညွင္းေလးေတြက ညီညီငယ္ကုိ ကလူးကာ ေက်ာ္ၿဖတ္သြားေပမယ့္ ညီညီငယ္ ကုိေတာ့ ေအးၿမခြင့္မေပးသာ၊ ရင္ခြင္တစ္ခုလုံးပူေလာင္ကာ ၀မ္းနည္းေနမိသည္။ သူလူေတြႏွင့္ ေ၀းရာသုိ႔ ေၿပးထြက္သြားခ်င္ေတာ့သည္။ အမုန္းေတြ မာနေတြ ပကာသနေတြ မရွိတဲ့ ဟုိးဘက္အၿခမ္းမွာ ဘာေတြရွိေနမည္နည္း။ သူေလးတြဲစြာေခါင္းငုိက္စုိက္ခ်လုိက္မိသည္။

“မင္းဒီမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ”

“ဟင္ကုိေလး”

ကုိေလး ဘယ္အခ်ိန္ကေရာက္ေနသည္မသိ၊ ကုိကုိေလး ေရာက္လာသည္ကုိ ညီညီငယ္မသိပဲ စိတ္နဲ႔ကုိယ္ကင္းကြာ ေနမိခဲ့သည္။

“ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ဒီလိုပါပဲ”

“ေမေမဖုန္းေခၚလုိ႕ ခုပဲေၿပာၿပီးၿပန္လာတာ၊ ေမေမတုိ႔စုိးရိမ္ေအာင္မလုပ္ပါနဲ႔လာ၊ မင္းကုိဘယ္သူေတြက မေက်နပ္ဘူးလုိ႔ေၿပာေနလုိ႔လည္း”

က်ေနာ္ေၿပာေတာ့ေရာ ကုိေလးကယုံမွာ ဟုတ္လုိ႔လားလုိ႔ ေမးလုိက္ခ်င္ပါသည္။

“က်ေနာ္အိမ္ကုိလြမ္းလုိ႔”

“အဲဒါေတြငါမၾကဳိက္တာ မင္းကုိမင္း မိန္ခေလးမ်ားမွတ္ေနလာ ေပ်ာ့ညံ့လုိက္တာလည္း ႏွစ္ေယာက္မရွိဘူး”

“မိန္ခေလး ၿဖစ္ၿဖစ္ ေယာက်္ားေလး ၿဖစ္ၿဖစ္ ခံစားခ်က္ၿခင္းကေတာ့တူတာပါပဲ ကုိေလးရယ္”

“ဒီေက်ာင္းမွာလာေနတဲ့သူေတြထဲမွာ မိန္ခေလးေတြလည္းပါတာပဲ မင္းေလာက္ေတာ့ ေပ်ာ့ညံ့မေနဘူး”

“ဟုတ္ က်ေနာ္ၾကဳိးစားမွာပါ”

“မင္းကုိင့ါအခန္းထဲၿပန္ေၿပာင္းေနမလာ၊ ေမေမက ညီအကုိႏွစ္ေယာက္ အတူတူေနရင္ေကာင္းမယ္လုိ႔ ေၿပာလုိက္လုိ႔”

“ဟင့္အင္း က်ေနာ္အခန္းမေၿပာင္းခ်င္ေတာ့ဘူး”

“အင္းေလ မင္းသေဘာပဲ၊ ဒါနဲ႔မင္းဒီမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ေက်ာင္းစာေတြ လြတ္ကုန္မယ္၊ ေမေမတုိ႔ေမွ်ာ္လင့္ထားေတြေတာ့ မရုိက္ခ်ဳိးပစ္နဲ႔”

“ဟုတ္ ခဏေနရင္ ေက်ာင္းခန္းထဲသြားေတာ့မယ္”

“အင္းၿပီးေရာေလ သိပ္ၿပီးလည္းၾကာမေနနဲ႔”

“ဟုတ္”

ကုိကုိေလး ထြက္သြားသည္ကုိ ခဏၾကည့္ေနၿပီးေတာ့မွ ေက်ာင္းခန္းဘက္သုိ႔ၿပန္လာလုိက္ေတာ့သည္။ ဆရာမအတန္းထဲတြင္ စာသင္ေနသည္ကုိ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ႏွင္းဆီေဘးမွ မိမိလြယ္အိတ္တင္ထားသည့္ ခုန္ကုိ ၀င္ထုိင္လုိက္ေတာ့သည္။

နႏၵႏွင္းဆီကုိၾကည့္ေနရင္က ညီညီငယ္၀င္ထုိင္တာကုိ ၿမင္လုိက္သည္။ ႏွင္းဆီ ညီညီငယ္အနားကပ္ကာ တစ္စုံတစ္ရာ ေၿပာလုိက္ၿပီး ၿပဳံးၿပကာ စာအုပ္ထုိးေပးလုိက္သည္ကုိၿမင္လုိက္သည္။ နႏၵစိတ္ထဲတြင္ ႏွင္းဆီကုိ ၾကည့္ေနသည့္အေနထား ခုမွၿပည့္စုံသြားသည္ဟု စိတ္ထဲထင္မွတ္မိသည္။ ႏွင္းဆီအၿပဳံးကုိ ၿမင္လုိက္၍ ၿဖစ္မည္။

ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမ်ားၿပီး ေနာက္အတန္းလႊတ္သည္ႏွင့္ ညီညီငယ္တုိ႔ အခန္းထဲမွထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ထုိအခ်ိန္ဆုိ အားလုံးေသာ အတန္းထဲမွေက်ာင္းသား၊သူမ်ား မိမိတုိ႔အေဆာင္ကုိ ၿပန္ခ်င္သူကၿပန္၊ ေဘာလုံးကန္ခ်င္သူႏွင့္ အၿခားေသာ အားကစားမ်ားလုပ္လုိသူမ်ားကေတာ့ အေဆာင္သုိ႔ၿပန္ကာ အားကစား၀တ္စုံမ်ား လည္ၿပီးအားကစားရုံးသုိ႔သြားရန္ ၿပင္ဆင္ေနၾကပါေတာ့သည္။

ညီညီငယ္တုိ႕ကေတာ့ ထုံစံအတုိင္း မက်ဥ္းပင္ေအာက္သုိ႔ သြားရန္ထြက္လာခဲ့ၾကေတာ့သည္။

“ငါဒီေန႕အေဆာင္ကုိ ၿပန္ေတာ့မယ္ဟာ မလုိက္ေတာ့ဘူး”

“ဘာၿဖစ္ရၿပန္တာလဲ”

“ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး ငါနားခ်င္စိတ္ရွိေနလုိ႔”

“မဟုတ္ေသးပါဘူးဟယ္”

ႏွင္းဆီႏွင့္တြယ္တာကေတာ့ ညီညီငယ္ကုိနားမလည္သလုိၾကည့္ရင္ေၿပာဆုိေနၾကပါေတာ့သည္။ ႏွင္းဆီတစ္ခ်က္ စဥ္းစားလုိက္ၿပီး၊

“အိမ္နဲ႔ ဖုန္းသြားေၿပာတုံးကအဆင္မေၿပလုိ႔လာ”

“အင္း”

“ဒါဆုိလည္းဘာၿဖစ္လဲဟယ္ နင္စိတ္ညစ္တာေတြကုိ ငါတုိ႔ကုိေၿပာၿပေပါ့၊ နင္တစ္ေယာက္တည္း ခံစားေနရင္ မေကာင္းဘူးေလ စိတ္ေပါ့သြားတာေပါ့”

“ထားလုိက္ပါဟာ”

ႏွင္းဆီ အလုိမက်သလုိၾကည့္လုိက္ၿပီး၊

“ေၿပာ..နင္မေၿပာရင္ မသြားရဘူး”

“အဲလုိမလုပ္နဲ႔ေလ ငါေၾကာင့္နင္တုိ႔ကုိစိတ္မညစ္ေစခ်င္ဘူး”

“အဲဒါေၿပာတာေပါ့နင္ကငါတုိ႔ခင္သလုိမခင္ဘူး”

တြယ္တာ၏မွတ္ခ်က္က ႏွင္းဆီကုိပံ့ပုိးေပးသလုိၿဖစ္ေနေတာ့သည္။

“ဒီမယ္ညီငယ္ နင္ငါတုိ႔ကုိတစ္ကယ္ခင္ရင္ နင္ေၿပာရမယ္၊ သူငယ္ခ်င္းဆုိတာ ဆုိးတုိင္ပင္ ေကာင္းတုိင္ပင္ပဲ ငါတုိ႔ကေတာ့ နင္ကုိသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လုိကုိ ခင္တာ၊ နင္စိတ္ထဲမွာ ငါတုိ႕ကနင့္သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ဘူး ဆုိရင္ေတာ့ နင္ဘာမွေၿပာစရာမလုိေတာ့ဘူး၊ နင္အေဆာင္ကုိ နင္သြားႏုိင္တယ္၊ ေအးနင္တစ္ေယာက္တည္း နားခ်င္လုိ႔သြားတယ္ဆုိခဲ့ရင္၊ ငါတုိ႔အေပၚသူငယ္ခ်င္းစိတ္ရွိတယ္ ဆုိခဲ့ရင္ နင္ေၿပာၿပီးသြား၊ ငါခြင့္ၿပဳတယ္၊ ဒီလုိမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ ငါတုိ႔ကုိအေပၚယံေလာက္ေတာ့လာမခင္နဲ႔”

ႏွင္းဆီ၏ၿပတ္သားေသာ စကားမ်ားေၾကာင့္ ညီညီငယ္မွာ အေနရခက္သြားေတာ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းမေလးမ်ား သည္ညီညီငယ္ကုိ မ်က္ေစာင္းၾကီးထုိးလွ်က္ၾကည့္ေနၾကေတာ့သည္။ ညီညီငယ္ ဘာတတ္ႏုိင္ေတာ့မည္နည္းလဲ၊ ညကအၿဖစ္ပ်က္ကုိ ၿပန္ေၿပာင္းကာ အတုိခ်ဳပ္ေၿပာလုိက္ေတာ့သည္။

“ငါအိမ္ကုိဖုန္းေခၚတယ္ အိမ္ကငါကုိဘာမွအေၿပာမခံဘူး ဘာမွရွင္းၿပခြင့္မေပးဘူး၊ အဲဒါကုိငါ၀မ္းနည္းတာ”

“ေတာက္….ေတာ္ေတာ္ယုတ္မာၾကပါလာ၊ နင္ကလည္း အေဆာင္မူးကုိ ၿဖစ္ၿဖစ္ၿခင္းသြားတုိင္ရမွာ”

“အိမ္ကေတာင္မယုံတာ တစ္ၿခားလူေတြကေကာယုံမွာတဲ့လာဟာ၊ ငါဆုိဘယ္သူကမွ အယုံၾကည္မရွိဘူးေလ”

“လြန္ကုိလြန္ လြန္းတယ္ဟယ္၊ စတာေနာက္တာဆုိရင္လည္း နည္းနည္းေတာ့ ေၿပာသြားသင့္တာေပါ့”

တြယ္တာ၏မွတ္ခ်က္ကုိ ႏွင္းဆီေခါင္းညိတ္ရင္ ေထာက္ခံသည္။ ထုိအခ်ိန္ အေဆာင္ဘက္လမ္းမွ နႏၵ တုိ႔အုပ္စု ေဘာလုံးကန္အ၀တ္စားမ်ားၿဖင့္ ဆင္းလာသည့္လမ္းကုိ ၿမင္လုိက္သည္။

“ေအး..နင္သြားနားေတာ့ ငါခြင့္ၿပဳတယ္ ဒီတစ္ရက္ပဲေနာ္ သြားေတာ့”

“ငါကုိစိတ္မဆုိးပါဘူးေနာ္”

“အင္းမဆုိးပါဘူး နင္သြားေတာ့”

ညီညီငယ္ တြယ္တာႏွင့္ႏွင္းဆီ ကုိႏူတ္ဆက္ၿပီး အေဆာင္ဘက္သုိ႔ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

ႏွင္းဆီ ညီညီငယ္ထြက္သြားရာကုိ ၾကည့္ၿပီးမွ တြယ္တာကုိ လက္ဆြဲကာ နႏၵတုိ႔ဆင္းလာသည့္ လမ္းဘက္သုိ႔ ထြက္ခဲ့လာေတာ့သည္။

နႏၵ၊ ေအာင္ေအာင္၊ ေအာင္ခုိင္ ႏွင့္ ႏုိင္ႏုိင္တုိ႔ ေဘာလုံးကုိေတာ့ကာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စေနာက္ၿပီး သြားေနၾကသည္။ သူတို႔ေနာက္မွ ႏွင္းဆီလုိက္လာသည္ကုိ ေတာ့မသိပါ။ နႏၵေဘာလုံးကုိ ေခါင္းၿဖင့္ေတာ့လုိက္တာ မမွီပဲ ေနာက္သုိ႔ေက်ာ္သြားသည္။ ေဘာလုံးက ႏွင္းဆီတုိ႔ေရွ႔သုိ႔ေရာက္သြားသည္။

“ဟင္ ႏွင္းဆီ”

ႏွင္းဆီ ေဘာလုံးကုိေကာက္ကုိင္ၿပီး နႏၵ၏ရင္၀ကို ပစ္ေပါက္လုိက္သည္။ ႏွင္းဆီဆႏၵ မၿပည့္ပါ နႏၵကေဘာလုံးကုိ အလြယ္တကူဖမ္းလုိက္ေသာေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။

“နင္အၾကံေတာ္ေတာ္ပတ္ဆက္တာပဲ”

“ဘယ္လုိ”

“နင္လုပ္ထားတာကုိ လူတုိင္းမသိဘူးလုိ႔မွတ္ေနလာ”

“ဘာေတြလာေၿပာေနတာလဲ နွင္းဆီ”

ႏွင္းဆီ၏ မ်က္၀န္းထဲအၾကည့္မ်ားက ၀ါးစားေတာ့မည့္ အၾကည့္မ်ဳိး၊ တြယ္တာက ႏွင္းဆီလက္ကုိဆြဲသည္။ ႏွင္းဆီကပုတ္ခ်လုိက္သည္။

“နင္ညက ညီညီငယ္ကုိဘာလုပ္လုိက္လဲ”

“ဘာ…ငါကဘာလုပ္ရမွာလဲ”

ႏွင္းဆီ၏စကားေၾကာင့္ နႏၵသူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္က နႏၵကုိၾကည့္ၾကသည္။

“ေအးတစ္ၿခားလူေတြကုိလိမ္လုိ႔ေတာ့ရမယ္ ငါ့ေတာ့မရဘူး သိလာ”

“နင္ဘာေတြေၿပာေနတာလဲ ငါတစ္ခုမွနားမလည္ဘူး”

“ေအာ္ နင္ကခုခ်ိန္ထိ ၀င္မခံေသးပဲကုိ၊ နင္၀င္မခံရင္ေတာ့ငါလဲ ေၿပာရမွာပဲ”

“ဟာကြာ ဘာေတြလဲ”

“နင္ညက ညီညီငယ္ကုိ ေၿခာက္လုိက္တာေလ အဲဒါကုိနင္က ခုမွမသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလုိက္တာ နင္ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ လုပ္ပါလား သိပ္အုိက္တင္ေကာင္းတာပဲ”

ႏွင္းဆီ၏မဲ့ကာ ရြ႕ဲကာေၿပာလုိက္ေသာ စကားေၾကာင့္ နႏၵတုိ႔အားလုံးသေဘာေပါက္သြားေတာ့သည္။

“ေအာ္အဲဒါက….”

ေအာင္ခုိင္ ၀င္ရွင္းမည္လုပ္ေနသည္ကုိ နႏၵကလက္ၿဖစ္ကာ ၿပီးတားလုိက္သည္။ ေအာင္ခုိင္ ေၿပာမည့္စကားမ်ား ေပ်ာက္သြားေတာ့သည္။

“ေနစမ္းပါအုံး အဲ့ဒီအေၿခာက္က နင္ကုိလာတုိင္းတာလာ”

“ေတာ္စမ္း ညီညီငယ္က ေၿခာက္ေနတာမဟုတ္ဘူး ေၿခာက္တာကနင္ သူမ်ားကုိ မနာလုိလုိ႔ လုိက္ၿပီး ေခ်ာက္တြန္းၿခင္ေနတာကနင္”

“ေအာ္…ဒါဆုိငါကေမးပါအုံးမယ္ နင္ကအဲ့ဒီေကာင္ဘက္က နာေနရေအာင္ နင္နဲ႔ အဲ့ေကာင္က ဘာေတြလည္း”

“ေသၿခားမွတ္ထား ငါတုိ႔ကသူငယ္ခ်င္းေတြ”

“သူငယ္ခ်င္းေတြဟုတ္လား….ဟားဟားဟား…..ဟုတ္မွလည္းေၿပာ၊ နင္တုိ႔ကသူငယ္ခ်င္းေတြ ၿဖစ္ေနရင္လည္း အဲေလာက္နာစရာမလုိပါဘူး”

“နာမွာပဲ မတရားတာေတာ့ လက္ပုိက္ၾကည့္မေနႏုိင္ဘူး”

“နင္ေကာင္ကုိ ေသးၿခားေပါင္း ေအးေလ ဟုတ္ပါတယ္ အေၿခာက္က ဒီလုိပဲေပါင္းသင္းတတ္တာကုိ”

“ေတာ္စမ္း လူပုံၿခင္းႏွဳိင္းမလာ၊ ညီညီငယ္ကသန္႔လုိ႔ နင္လုိေတာ့ စုတ္ပဲ့ေနတာမဟုတ္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ညီညီငယ္ ကနင္လုိမ်ဳိး ဂ်ပုိးမဟုတ္ဘူး သီးသန္႔ေနတတ္သလုိေနတာ နင္ကသာ ေနရာတကာ ၀င္စြတ္ဖက္ၿခင္ေနတာ ေၿခာက္တာကနင္”

“ညီညီငယ္ဘာၿဖစ္လုိ႔လဲ”

ႏွင္းဆီေဒါၾကီးမာန္ၾကီးႏွင့္ ေၿပာေနလုိက္မိသည့္အခ်ိန္တြင္ ေနာက္မွထြက္လာေသာ အသံေၾကာင့္ သူတုိ႔အားလုံး လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ညီညီငယ္၏ အကုိ ကုိကုိေလးကုိ ေတြ႔လုိက္ရေတာ့သည္။

ကုိကုိေလး သည္ ေဘာကန္ရန္ အတြက္ ေဘာလုံးကြင္းသုိ႔ ထြက္လာရင္မွ ႏွင္းဆီႏွင့္ နႏၵတုိ႔ အုပ္စုရပ္စကားေၿပာေနတာကုိေတြ႔လုိက္ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

ကုိကုိေလး ေရာက္လာသည္ကုိ သူတုိ႔အုပ္စုမသိလုိ္က္ပါ။

“ဒီမယ္ ရွင္က ညီညီငယ္ရဲ့အကုိမဟုတ္လာ”

“ဟုတ္ပါတယ္”

“ရွင့္ညီကုိ တစ္ၿခားလူေတြေစာ္ကားေနတာကုိ ရွင္ကဒီအတုိင္းၾကည့္ေနႏုိင္တာ အံံ့တယ္”

“ဗ်ာ”

“ရွင္ေကာသိရဲ့လာ ရွင္ညီကုိ သူတုိ႔က အေၿခာက္လုိ႔ေစာ္ကားေနတာေလ”

ကုိကုိေလး နႏၵကုိၾကည့္လုိက္သည္။

ထုိေနာက္ သူတို႔အုပ္စုေလးသည္ အေၿခတင္စကားမ်ားၾကရင္မွ အေၾကာင္းတစ္ခုကုိ ေရာက္သြားေတာ့သည္။

ႏွင္းဆီ၏အကဲပါ မူ႔ကုိ နႏၵၾကည့္မရေတာ့၊ ထုိေၾကာင့္ရည္ရြယ္မထားေသာ အေၾကာင္းရာမ်ားၿဖစ္ပ်က္သြားေတာ့သည္။

“ဒီမယ္ နင့္ညီညီငယ္က အေၿခာက္ဟုတ္မဟုတ္ဆုိတာကုိ ေလာင္းမလာ”

“အဟက္..ငါကေလာင္းၿပီးသားပဲ ေအးနင္ရွဳံးလုိ႔ကေတာ့ နင္ေပးဆပ္ရမယ့္အရာကအၾကီးၾကီးပဲ”

ႏွင္းဆီကေတာ့ အပုိင္တြက္ၿပီးသာ ဟုသတ္မွတ္ကာ လက္ခံလုိက္သည္။

“ဟာ ဘာၿဖစ္လုိ႔ ငါ့ညီကေလာင္းေၾကးထဲပါသြားရတာလဲ”

“ဒီမယ္ ေလာင္းၾကတဲ့ပြဲမွာသန္႔သန္႔ေလ လုပ္ရမယ္၊ ဒုိင္ကုိ သူ႔အကုိၿဖစ္တဲ့ကုိကုိေလးပဲ လုပ္ရမယ္”

“ဟာ….ဘာေတြလဲ”

ႏွင္းဆီ၏ စကားမ်ားေၾကာင့္ ကုိကုိေလး စိတ္ပ်က္စြာ ညီးတြားမိသည္။

“ေအး သေဘာတူညီခ်က္အရ ဒီမွာရပ္ေနတဲ့သူေတြက သက္ေသ၊ မညစ္ပတ္ရဘူး၊ ဒီအေၾကာင္းကုိ ညီညီငယ္ဆီ လုံး၀မေၿပာရဘူး၊ မသက္ဆုိင္တာေတြမလုပ္ရဘူး၊ ရည္းစားစကား ကုိညီညီအားဒီထဲကလူေတြက ဘယ္သူကမွစမေၿပာရဘူး၊ ေပါက္ၾကားတယ္လုိ႔ သတင္းၾကားရင္၊ ေပါက္ၾကားတဲ့ သူဘက္ကအရွဳံး၊ ရွဳံးတဲ့သူက ႏုိင္တဲ့သူရဲ့ လုိအင္ဆႏၵကုိ တသက္လုံးေပးဆပ္ရမယ္”

“ရတယ္ နႏၵတုိ႔က စိမ္ေခၚရင္တိမ္ေပၚထိလုိ္က္မယ္ သေဘာတူတယ္”

“ဟာကြာ ငါ့ညီကုိနစ္နာေအာင္ေတာ့မလုပ္ၾကနဲ႔”

“မလုပ္ဘူး ကုိကုိေလးရာ ငါကေတာ့ မင္းကုိေတာ့အားနာတယ္ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္အေၿခာက္ဟုတ္မဟုတ္ ငါအတြက္ သက္ေသၿပရုံေလးပဲ၊ ဒါနဲ႔အခ်ိန္အတုိင္းတာက”

“ဒီေက်ာင္းမွာ ရွိေနသည့္အခ်ိန္ထိ”

ႏွင္းဆီစကားမ်ားက ၿပတ္သားစြာ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ထုိရက္က ထုိအုပ္စုေလးထဲတြင္ မသက္ဆုိင္ေသာ သူုအားဦးတည္ၿပီး ေလာင္းေၾကးအၿဖင့္ ၿဖစ္ပ်က္သြားခဲ့သည္။ ထုိအရာသည္ သူတို႔အုပ္စုေလး အား ၀မ္းနည္းၿခင္းေတြ၊ ေၾကကြဲၿခင္းေတြ၊ အမုန္းအာဃာသေတြ၊ မနာလုိမွဳ႔ေတြ ၿဖစ္ေပၚေစခဲ့ပါေတာ့သည္။

ထုိရက္က ေက်ာင္းၾကီးထံတြင္တြင္ သူတုိ႔ပညာသင္ယူခဲ့သည့္ ၉တန္း ႏွစ္၀က္သုိ႔ ေရာက္ေနသည့္ အခ်ိန္ပင္ၿဖစ္ ပါေတာ့သည္။

ညီညီငယ္ အခန္းထဲၿပန္ေရာက္ေတာ့ စားၾကည့္စားပြဲမွာ စာထုိင္ဖတ္ၿခင္စိတ္လည္းမရွိေတာ့၊ ထုိေၾကာင့္ အိပ္ယာထဲတြင္လဲေလ်ာင္းေနရင္က၊ ညကသူ႔အား ေၿခာက္သြားေသာသူမည္သူၿဖစ္မည္နည္းဟု စိတ္ထဲေတြးေတာ ေနမိရင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။

နႏၵေဘာကန္ၿပီးၿပန္လာေတာ့ အခန္းထဲ ညီညီငယ္အိပ္ေနသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရၿပီး၊ ညေနက ၿဖစ္ပ်က္သြားေသာ အေၾကာင္းမ်ားက ေခါင္းထဲ၀င္လာေတာ့သည္။ စိတ္ထဲမွ ညီညီငယ္အား ေၿပးထုိးၿခင္စိတ္ေပၚသြားေတာ့သည္။ သုိ႔ေပမယ့္ သူလုပ္လုိ႔မၿဖစ္ပါ။ သူတုိ႔ေလာင္းေၾကးထဲတြင္ ညီညီငယ္အား မေႏွာင့္ယွက္ရန္လည္း ပါထားသည္ မဟုတ္လာ။ ထုိေၾကာင့္ေရခ်ဳိးရန္ၿပန္ထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။ အခန္းထဲၾကာၾကာမေနခ်င္ ၍လည္း ၿဖစ္ပါသည္။

ညီညီငယ္သည္ အိပ္ေနရင္းမွ အခန္းထဲ တစ္ခြ်တ္ခ်ြတ္ႏွင့္ လွဳပ္ရွားမွဳ့တစ္ခုခုလုပ္ေနသည္ဟု စိတ္ထင္၍ မ်က္လုံးမသိမသာ ခုိးဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ နႏၵ ေရခ်ဳိးၿပီးၿပန္လာပုံရသည္။ ေရဆုိပုဆုိးႏွင့္ၿဖစ္ေနပါသည္။ နႏၵလည္း ညီညီငယ္ရွိေနသၿဖင့္ ေရခ်ဳိးခန္းသြားတုံးက အပုိပုဆိုတစ္ထည္ ေမ့ၿပီးမယူသြားခဲ့သၿဖင့္ ေရဆုိပုဆုိးၿဖင့္ ၿပန္၀င္လာခဲ့ရပါသည္။

“ဒင္းေၾကာင့္ေရဆုိပုဆုိလဲ ဘုိ႔ေတာင္ေမ့ၿပီးမယူသြားမိဘူး”

နႏၵ၏စကားမ်ားကုိ ၾကားလုိက္သၿဖင့္ ညီညီငယ္ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လုိက္သည္။ ဘာမ်ားထက္ေၿပာမလဲဟု သိခ်င္စိတ္ၿဖစ္ေနေသာေၾကာင့္လည္း ပါသည္။

မသိမသာ မ်က္လုံးေလးဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့……………..ဟင္……………….

စိတ္ထဲအံ့ၾသကာ အသံထြက္မွာကုိပင္ေၾကာက္လုိက္မိသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ နႏၵက ညီညီငယ္ကုိ ေသၿခားၾကည့္ၿပီး အိပ္ေနသည္ဟု ထင္မွတ္ကာ ပုဆုိးကုိ ကြင္းလုံးၿခြတ္လုိက္ကာ အ၀တ္လဲရန္အတြက္ ကုန္းကုန္းကြကြ ရွားေနေသာေၾကာင့္ၿဖစ္ပါသည္။

ဟာ…ဒီေကာင္ပစၥည္းကနည္းတာၾကီးမဟုတ္ဘူး….

ညီညီငယ္မွာ ကတုန္ကရင္မၿဖစ္ရုံတမည္းရွိေနေတာ့သည္။ နႏၵကေတာ့ အရင္ရက္ေတြကလည္း ဒီအခ်ိန္ဆုိလွ်င္ ညီညီငယ္အခန္းထဲမရွိသည့္အတြက္ ခုလုိပင္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အ၀တ္စားလဲေနသည္မဟုတ္လား၊ ခုလည္း ညီညီငယ္ ရွိေနေပမယ့္ အိပ္ေနသည္ဟု ထင္မွတ္မိေသာေၾကာင့္ အရင္အတုိင္း ၿပဳလုပ္ေနၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

ဆက္ရန္

Jinjar