ပန္းမဟုတ္ေသာ ပန္းတစ္ပြင့္အေၾကာင္း(၃)

အခန္း (၅)
နႏၵ ညီညီငယ္ရွိေနသည္ကုိ ေမ့ေရာ့သြားေတာ့သည္။ အခန္းတစ္ခုလုံးလည္း တိတ္ဆိတ္ေနသည္က နႏၵကုိယခင္အတုိင္းတစ္ေယာက္တည္း ရွိေစသည့္အသိက ၀င္ေရာက္သြားသည့္အတြက္လည္း ၿဖစ္ပါသည္။ နံရံကပ္ ဗီရုိထဲမွ အ၀တ္မ်ား ဆြဲထုတ္ကာ မိမိအိပ္ယာေပၚသုိ႔ပစ္တင္လုိက္သည္။ ထုိေနာက္ အ၀တ္ကုိ မ၀တ္ေသးပဲ နံရံကပဗီရုိမွတပ္ထားေသာ ၾကည့္မွန္မွ မိမိကုိယ္ကုိၿပန္ၾကည့္လုိက္သည္။ ထုိေနာက္ ဒီအခ်ိန္လုပ္ေနၾကအတုိင္း မိမိပစၥည္းကုိမၾကည့္ကာ ပြတ္သပ္ေနသည္။
ညီညီငယ္အသက္ရွဴးမွားေလာက္ေအာင္ ၿဖစ္သြားရေတာ့သည္။ ဒီအသက္္ဒီအရြယ္ထိ မိမိပစၥည္းမွ လြဲ၍ တစ္ၿခားေသာ တစ္စိမ္းတစ္ေယာက္၏ ပစၥည္းကုိ မၿမင္ဖူသည့္သူ႔အတြက္ကေတာ့ အၿပင္မွာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ၾကီး ၿမင္လုိက္ရေတာ့ ေခါင္းေမႊးမ်ားပင္ေထာင္သြားေတာ့သည္။ နႏၵက သူရွိေနသည္ကုိ မသိေလေရာသလား။
နႏၵသည္ အားကစားလုပ္၍လာမသိ ၾကံ့ခုိင္ေသာ ခႏၵာကုိယ္ကုိ မနာလုိခ်င္စဖြယ္ပုိင္ဆုိင္ထားသည္။ ေတာင့္တင္းသည္။ တင္ေလးကလည္း ေကာက္ေနသည္။ သူ၏ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားက လွပပါသည္။ ေပါင္းရင္းတြင္ အေမႊးႏုေလးမ်ားက တန္းေနသည္။ ရင္အုပ္မွ အေမႊးနုစိမ္းမ်ားက သီးကလွလွပပတန္းေနသည္။ ႏုိ႔သီးေခါင္းေလးမ်ားက ရဲတြတ္ေနသည္။ နႏၵကုိသတိေမ့ေရာစြာၾကည့္ေနမိသည့္ ညီညီငယ္ မ်က္လုံးလည္း ပြင့္လုိ႔ေနပါေတာ့သည္။
နႏၵလက္က ႏုိ႔သီးေခါင္းေလးကုိ လက္ကေလးၿဖင့္ပြတ္သပ္ေနသည့္ နႏၵ မ်က္နာကုိ မုိးေမာ့လုိက္ကာ လက္က သူ၏ ပစၥည္းဆီ ဆင္းသက္သြားေတာ့သည္။ ေပါင္းရင္းတုတ္တုတ္ သုိ႔ပြတ္သပ္ကာ ေနသည္။ သူ၏ပစၥည္းသည္ ၾကဳိက္ႏွစ္သက္သည့္သေဘာရွိကာ လွလွပပ ေခါင္းညိတ္ေနရွာသည္။ ထုိအရာကုိ ညီညီငယ္ ေတြ႔လုိက္ေတာ့ မိမိလည္း ဘာေတြၿဖစ္သြားသည္မသိ၊ လန္႔ၿဖတ္သြားသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္ၿဖစ္သည္။ ထုိေနာက္ အသိတစ္ခ်က္၀င္လာကာ သူ႔အားအထင္ေသး ၍တမင္လုပ္ေနသည္ဟု ထင္မွတ္မိသြားသည့္ ေနာက္ေတာ့၊ ရုတ္တရက္ ညီညီငယ္ ၀ုန္းဆုိထရပ္လုိက္ပါေတာ့သည္။
“အား……”
ညီညီငယ္ ေအာ္ၿခင္းမဟုတ္၊ နႏၵလန္႔ၿပီးေအာ္လုိက္တာၿဖစ္ပါသည္။ နႏၵ ၀ုန္းဆုိသည့္အသံေၾကာင့္ ေနာက္သုိ႔လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ညီညီငယ္က လက္သီးက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ၿပီး ဆူးကနဲၾကည့္ေနသည့္အတြက္ လန္႔ၿပီး အားကနဲေအာ္ကာ ေနာက္သုိ႔ ခုန္လုိက္သည္။ ထုိေနာက္ ဗီရုိႏွင့္ေခါင္းမိတ္ဆက္ကာ ပလက္လန္လဲက်သြားေတာ့သည္။ လူက ကားယားၾကီးၿဖစ္ကာ ညီညီငယ္အား ဒုတ္ၿပခဲၿပ ၿဖင့္ေနေတာ့သည္။
ညီညီငယ္သည္ ရွက္သည္ကတစ္ေၾကာင္း သူ႔ကုိအထင္ေသး၍ လုပ္သည္ဟုထင္သြားသည္ကတစ္ေၾကာင္း စိတ္ညစ္တာေတြကတစ္ေၾကာင္း ေၾကာင့္ နႏၵကုိေၿပးကန္ၿခင္သည့္စိတ္ကုိ ထိန္းကာ တံခါးဖြင့္ကာ အၿပင္သုိ႔ထြက္သြားၿပီး တံခါးမအား ေဆာင့္ပိတ္လုိက္ပါေတာ့သည္။
ေတာက္……….
၀ုန္း…………….
နႏၵကေတာ့ ထုိေနရာတြင္ လိပ္ပလက္လန္သလုိ ယက္ကန္ယက္ကန္က်န္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
“ဟာကြာ ….ရွက္လုိက္တာ ဒီေကာင္ရွိေနတာကုိ ေမ့သြားတယ္၊ ေမ့ခ်င္အုံး ေမ့ခ်င္အုံး”
မိမိေခါင္းကုိယ္ လက္သီးၿဖင့္ထုလုိက္မိေတာ့သည္။
“အ…”
ယခုေတာ့သူ႔ ပစၥည္းသည္ ယခင္က သူဘာမွမၿဖစ္ခဲ့သလုိ ၿငိမ္က်သြားသည္က ကေလးေလး အိပ္ေနသလုိ။
ေတာက္………
ညီညီငယ္ မေက်နပ္ေသးပါ၊ ဘာသေဘာၿဖင့္ ဒီေကာင္ဒီလုိလုပ္ေနသည္ကုိ နားမလည္ေခ်။ ေသၿခားတာကေတာ့ သူရွိေန၍ တမင္လုပ္ေနသည္ဟုထင္မွတ္မိသြားေတာ့သည္။ ထုိညက ညီညီငယ္ အၿပင္တြင္ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ၿပန္ေလွ်ာက္ေနရင္းက၊ စိတ္ထဲတြင္ နႏၵၿပဳမူေနသည္ကုိ ၿမင္ေရာင္ရင္ မနည္းကုိ အၿပင္ထုတ္ပစ္ရသည္။ စိတ္ေတြ ၿငိမ္လုိ႔ အဆင္ေၿပမွ အခန္းထဲသုိ႔ၿပန္၀င္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ၿပန္၀င္လာသည့္အခ်ိန္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကီးကုိ ေနာက္က်ကာ ညည့္နက္သြားေတာ့သည္။ ထုိညက ညီညီငယ္ ထမင္းငတ္ခဲ့ပါသည္။ ထုိအတူနႏၵလည္း ထမင္းထြက္မစားပဲ ရွက္လုိ႔ အခန္းေအာင္းကာ ငတ္ခဲ့ရပါသည္။
ညီညီငယ္ အခန္းထဲၿပန္၀င္လာေတာ့ နႏၵအိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ၿခင္ေထာင္ထဲမွ ခုိးၾကည့္ေနမိသည္။ ညီညီငယ္ သူ႔၏ၿခင္ေထာင္နားသုိ႔ ကပ္လာေတာ့ အတင္းမ်က္စိမွိတ္ကာ ေနလုိက္သည္။ ညီညီငယ္ ကလည္း နႏၵအိပ္ေနသည္ ဟုတ္မဟုတ္ ၾကည့္ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ထုိေနာက္ စာၾကည့္စားပြဲမွာထုိင္ကာ စာက်က္ေနလုိက္ပါေတာ့သည္။
ထုိညက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။ တစ္ေယာက္က အိပ္မရ၍ စာက်က္ေနၿပီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ၿခင္ေထာင္ထဲမွ ညီညီငယ္ကုိ ရွက္လုိ႔ အိပ္မရပဲ မနက္မုိးလင္းသြားေတာ့သည္။ အေဆာင္သည္ စာက်က္ခ်ိန္မ်ားကုိသတ္မွတ္ထားသည့္ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ မနက္ ၄နာရီတြင္ အိပ္မရေအာင္ တရားေခြမ်ားၿဖင့္ ႏုိးေစၿပီး စာက်က္ခုိင္းပါေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ထကာ ေရခ်ဳိးဘုိ႔ထြက္လာေတာ့သည္။ ထုိအခါမွ နႏၵလည္း အိပ္ယာကထကာ စာၾကည့္စားပြဲတြင္ ထုိင္လုိက္ပါေတာ့သည္။ ရွက္တာေတာ့မေပ်ာက္ေသး။
အတန္းခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ ခဏခဏသန္းကာ အိပ္ငုိက္ေနၾကသည္ကုိေတာ့ မည္သူကမွသတိမထားမိၾကေခ်။
ညေနဘက္ မက်ဥ္းပင္ေအာက္တြင္ သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ထုိင္မိၾကသည္။
“ညီငယ္”
“အင္း”
“နင္အဆင္ေၿပရဲ့လာ”
“ဘာကုိလည္း ႏွင္းဆီကလဲ”
“နင္ၾကည့္ရတာ အိပ္ေရးပ်က္ေနသလုိပဲ”
“အင္းညက စာေတြၾကည့္ေနလုိ႔ မအိပ္ခဲ့ဘူး”
“နင္ကေတာ့ေလ စာလည္းက်က္ က်မၼားေရးလည္း ဂရုစုိက္အုံး”
“ေအးပါ…၀ါ…….”
“ၾကည့္သန္းၿပန္ၿပီး”
“အဟီး”
“ႏွင္းဆီ”
“အင္းေၿပာတြယ္တာ”
“သူ႔ကုိသြားေၿပာမေနနဲ႔ သူကေက်ာင္းမွာ ပထမေနရာကုိ ဖယ္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး”
“အမေလး ဟယ္ ၾကည့္ထား ဒီႏွစ္စားေမးပြဲၾကီး အေၿဖၾကရင္ေစာင့္ၾကည့္ ဘယ္သူကပထမရမလဲလုိ႔”
“စာေမးပဲြၾကီးဆုိလုိ႔ စားေမးပြဲေၿဖဘုိ႔တစ္လပဲလုိေတာ့တယ္ေနာ္ ငါေတာ့ေခါင္းေတြလည္းကုိက္လာၿပီး စာေတြကလည္း ေတာင္ေရာက္လုိက္ ေၿမာက္ေရာက္လုိက္နဲ႔ဟယ္”
“ဒါဆုိလည္း မေရာက္ေအာင္ၾကဳိးနဲ႔ခ်ည္ထားလုိက္”
“ေအးေပါ့နင္က ေၿပာအားရွိတာေပါ့ နင္ကေတာ္တာကုိး”
“နင္လည္းေတာ္ပါတယ္ေနာ္”
“အဟီး…နင့္ေလာက္ေတာ့ဘယ္ဟုတ္မလဲ”
ထုိေန႔ညေနတြင္ စာမ်ားၿပန္ေႏြးၿပီး ေစာေစာ အေဆာင္သုိ႔ၿပန္လာပါေတာ့သည္။ အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ နႏၵက ႏွက္ေနသည္။
“ဟင္ဒီေကာင္ ေဘာလုံးသြားမကန္ဘူးလာမသိဘူး”
ညီညီငယ္ လည္းအိပ္ငုိက္ေနသည့္အတြက္ အိပ္ယာတြင္လွဲလုိက္ေတာ့သည္။
ဒုန္း…..ဒုန္း……
ညီညီငယ္ ႏွင့္ နႏၵလန္႔ဖ်တ္ကာ အိပ္ယာမွ ၀ရုန္းသုန္းကာ ထလုိက္မိေတာ့သည္။ အသံလာရာကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေဆာင္မွဴးဆရာ မ်ဳိးမင္း ကထား၀ယ္ၾကိမ္းလုံးၿဖင့္ တံခါးကုိ ရုိက္ကာ အသံၿပဳေနသည္ကုိ အိပ္မွဴန္စုတ္ဖြားႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ဆရာအား ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိပါေတာ့သည္။
“ခုမွ ၈ နာရီပဲ ရွိေသးတယ္ အိပ္ေနၾကတယ္ေပါ့ေလ၊ ယူနီေဖာင္းေတြေတာင္မလဲႏုိင္ၾကဘူး၊ ကိုယ့္အဆင့္ေတြကို တစ္ၿခားလူေပးခ်င္လုိ႔လာ”
ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းကုတ္ကာ ဆရာအား ၿပဳံးၿပမိၾကသည္။
“သြား ေရသြားခ်ိဳး ၿပီးရင္ အပစ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ ည၁၂ နာရီထိ အၿပင္မွာ လမ္းေလ်ွာက္ၿပီးစာက်က္ရမယ္ သြားၾက၊ ဘာေၾကာင္ရပ္ေနၾကတာလဲ မသြားၾကေသးဘူးလာ အပစ္ေပးတာနည္းလုိ႔လာ”
ထုိရက္က အမွတ္တရ အေနၿဖင့္ နႏၵႏွင့္တြဲက ပထမဦးဆုံး အပစ္ကုိခံလုိက္ရေသာ ညီညီငယ္အတြက္ေတာ့ ဘ၀အမွတ္ရစရာ အၿဖင့္က်န္ခဲ့ပါေတာ့သည္။ ေရခ်ဳိးေတာ့လည္း တစ္ေယာက္မ်က္နာ တစ္ေယာက္မၾကည့္မိေအာင္ သတိထားေနရသည့္ သူ႔အတြက္ေတာ့ ပင္းပန္လွသည္။ နႏၵသည္လည္း ညီညီငယ္လုိပင္ ခံစားရသည္။ သူသည္က ပုိရွက္ေနပါေတာ့သည္။
စာက်က္ၾကေတာ့ ဆရာမ်ဳိးမင္းက အနားတြင္ေစာင့္ၾကည့္ကာ ေနပါသည္။
ႏွစ္ေယာက္သား စာထဲသုိ႔စိတ္ကမေရာက္၊ မေန႕ကအၿဖစ္ပ်က္က ေခါင္းထဲကုိ၀င္၀င္လာသည္။ ေတာ္ေတာ္ဆုိးသည့္ အေၾကာင္းရာပင္မဟုတ္လား။
ေက်ာင္းစားေမးပြဲၾကီးသုိ႔ တစ္ေၿဖးေၿဖးနီးကပ္လာေတာ့သည္။ ႏွင္းဆီကေတာ့ သာမန္လုိေနထုိင္ကာ နႏၵႏွင့္ညီညီငယ္ကုိ အလစ္မေပးပဲေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ထုိ႔အတူ ကိုကိုေလးသည္လည္း ညီညီငယ္ ကုိအရင္လုိမဟုတ္ပဲ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးဆက္ဆံလာသည္။ ဂရုစုိက္လာသည္။ ညီညီငယ္ကေတာ့ သံသယကင္းစြာ သူ႔အားဂရုစုိက္လာေသာ အကုိအတြက္ ၀မ္းေတြသာကာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိသည္။
စားေမးပြဲၾကီးၿပီးေတာ့ သူတုိ႕အားလုံးကုိ အိမ္ၿပန္ရန္ခြင့္တစ္ပတ္ေပးလုိက္ေတာ့သည္။ စားေမးပြဲၾကီး ေနာက္ဆုံးရက္တြင္ ေက်ာင္းတြင္ေတာ့ သၾကၤန္အေသးစားေလး ၿဖစ္လာခဲ့ေတာ့သည္။
“ေ၀းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး…..”
၉ တန္းေက်ာင္းသား၊သူမ်ား လူလားၿဖတ္ေၿပးရင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေရမ်ားလုိက္ပတ္ေနၾကပါေတာ့သည္။ နႏၵကေတာ့ သူ႔အၾကံစည္းႏွင့္သူပါ၊ ေရဖလားတစ္ခြက္ကုိ မရ ရေအာင္ရွာကာ ေရေမႊးမ်ားစြတ္ကာ ႏွင္းဆီကုိေစာင့္ေနမိသည္။ ႏွင္းဆီကလည္း ေက်ာင္းခန္းထဲက မထြက္ႏုိင္ေသး၊ ေအာင္ေအာင္က ေၿမွာက္ပင့္ကာ ေၿပာေနသည္။
“ရေအာင္ပတ္ မင္းမရရင္ မင္းငါ့ကုိ မုန္႔၀ယ္ေက်ြးရမယ္”
“ေအးပါ ေစာင့္ၾကည့္ေန နႏၵတဲ့ မင္းတုိ႔ မွင္သက္သြားေစရမယ္”
နႏၵအခန္းထဲကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ ႏွင္းဆီကေရွ႔ကထြက္လာသည္။ သူေနာက္မွာေတာ့ ညီညီငယ္။
ညီညီငယ္ေနာက္သုိ႔လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ တြယ္တာက ေရဗူးေလေၿမွာက္ကာ ေနာက္ကေခ်ာင္ကာ ေရပတ္ရန္လုပ္လုိက္သည့္အတြက္ ညီညီငယ္က ႏွင္းဆီကုိေက်ာ္ကာ ေၿပးတက္သြားလုိက္ေတာ့သည္။
“ဗြမ္း….”
“အား……”
“ဟင္…”
“ဟာ…..ႏွင္းဆီလည္းမဟုတ္ဘူး”
“ဟားဟား…ဟားဟား…”
နႏၵက ႏွင္းဆီအထင္ႏွင့္ကြယ္ရာကေနၿပီးေလာင္ခ်လိုက္ေတာ့ ညီညီငယ္ တစ္ကုိယ္လုံးဆုိခႊ်ဲသြားေတာ့သည္။ ေရေမႊးေတြလည္း ေဟာင္ထေနသည္။
ေအာင္ေအာင္က ေလွာင္ရယ္သည္။ နႏၵကေတာ့ ေဒါပြေနသည္။ ႏွင္းဆီကေတာ့ ၀မ္းသာသြားသည္။ တြယ္တာကေတာ့ ေနာက္မွေကာင္းတယ္ေကာင္းတယ္ လို႔ေအာ္ေနပါေတာ့သည္။
“ေတာက္….အေရးထဲေစာင့္ေၿခာက္က လာရွဴပ္ေသးတယ္”
“ဘာ…”
“ဟားဟား အဲ့ဒါေပါ့ အေၿခာက္ဖူးစားဆုိတာ”
ေအာင္ေအာင္၏ေလွာင္ရယ္သံက ညီညီငယ္ႏွင့္နႏၵ တုိ႔ေဒါသမီးကုိ စြေပးေနေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ နႏၵလက္မွ ခြက္ကုိလုယူလုိက္ကာ ေအာင္ေအာင္ေခါင္းသုိ႔ရြယ္လုိက္ပါေတာ့သည္။ ေလထဲတြင္ လက္ကရပ္သြားသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ နႏၵကညီညီငယ္လက္ကုိ ဖမ္းခ်ဳပ္လုိက္ေသာေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။
“သူ႔လက္ကိုလႊတ္လုိက္”
ႏွင္းဆီ၏ေဒါသသံက သူတုိ႔အားလုံးကုိ လႊမ္းမုိးသြားသည္။
“နင္တုိ႔ဘာလုပ္ေနတယ္ဆုိတာ နင္တုိ႔သိတယ္ေနာ္၊ ေအး နင္တုိ႔သူကုိ အေၿခာက္လုိ႔ေခၚလုိက္တဲ့အတြက္ ညီညီငယ္ကုိခုေတာင္းပန္”
ႏွင္းဆီ၏ မီး၀င္၀င္ေတာက္ေနေသာ ေဒါသမ်က္၀န္းမ်ားကုိ ၾကည့္ကာ နႏၵလက္က ညီညီလက္ကုိ ပုိ၍တင္းတင္းဆုပ္ကုိင္လုိ္က္မိသည္။
အသက္ကုိၿပင္းၿပင္းရူလုိက္ၿပီးမွ
“ေအး…ငါမင္းကုိေတာင္းပန္တယ္ မင္းကအေၿခာက္မဟုတ္ဘူးဆုိရင္ ဘာလုိ႔လက္သီးနဲ႔မရြယ္ပဲ ခြက္ကုိဆြဲကုိင္ရတာလဲ၊ အဲဒါေတာ့သိခ်င္တယ္”
ႏွင္းဆီ စုိးရိမ္တၾကီးညီညီငယ္ကုိၾကည့္လုိက္ပါေတာ့သည္။ ညီညီငယ္အေၿဖသည္ သူမအတြက္ လြန္စြာ အေရးၾကီးသည္မဟုတ္လား…..

အခန္း(၆)
“ေအး…ငါမင္းကုိေတာင္းပန္တယ္ မင္းကအေၿခာက္မဟုတ္ဘူးဆုိရင္ ဘာလုိ႔လက္သီးနဲ႔မရြယ္ပဲ ခြက္ကုိဆြဲကုိင္ရတာလဲ၊ အဲဒါေတာ့သိခ်င္တယ္”
ႏွင္းဆီ စုိးရိမ္တၾကီးညီညီငယ္ကုိၾကည့္လုိက္ပါေတာ့သည္။ ညီညီငယ္အေၿဖသည္ သူမအတြက္ လြန္စြာ အေရးၾကီးသည္မဟုတ္လား…..
ညီညီငယ္အစပထမတြင္ အထင္ေသးစြာဆက္ဆံၾကေသာ သူတုိ႕ကုိစိတ္ထဲတြင္ ဘာမွအၿငဳိးေတ မထားပဲ ေနလာခဲ့သည္။ မိမိအား ေၿပာဆုိၾကသည္ကုိ စိတ္တြင္းမွ မိမိဘ၀ေပးမေကာင္းလုိ႔ ဒီလုိဆက္ဆံေနရပါသည္။ မိမိေပၚမွာသာ မူတည္သည္။ ကုိယ့္ေၾကာင့္တစ္ဘက္သား စိတ္ညစ္သြားမွာကုိ မလုိလားေသာ ညီညီငယ္ တစ္ေယာက္ ယခုေတာ့ ထုိသည္းခံစိတ္မ်ား ကုန္ခမ္းသြားေတာ့သည္။
အထူးသၿဖင့္ နႏၵ၏ အထင္ေသးေသာအၾကည့္မ်ား၊ သူ႔အားလူတစ္ေယာက္လုိမၿမင္ပဲ ရြ႔ံစရာေကာင္းသည့္ အၾကည့္မ်ားကုိ နာက်င္လာေတာ့သည္။ ညီညီငယ္လည္း ပုထုဇဥ္လူသားပင္၊ စိတ္ရွိသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သည္းခံႏုိင္သည့္အားလည္း ကုန္ဆုံးသြားေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ နႏၵကုိ ညစ္က်ယ္က်ယ္ ၾကည့္လုိက္ကာ မဲ့ၿပဳံးၿဖင့္ ႏူတ္ခမ္းကုိ တစ္ဘက္တည္းၿပဳံးၿပလုိက္ၿပီး နႏၵ၏ မ်က္နာအနားသုိ႔တုိးကပ္သြားလုိက္သည္။
နႏၵမ်က္လုံးၿပဴးကာ ေနာက္သုိ႔နည္းနည္း ညိမ္းလုိက္သည္။
ႏွင္းဆီက မ်က္လုံးအၿပဴးသာၿဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။
တြယ္တာက အံ့ၾသကာ ခ်ေတာ့မည္လား ဟုစုိးရိမ္စြာၾကည့္သည္။
ေအာင္ေအာင္က ရယ္ေနရမွ ရပ္သြားေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ နႏၵအနားသုိ႔ကပ္ကာ ႏွစ္ေယာက္သားၾကားနိုင္သည့္ေလသံၿဖင့္တုိးတုိးေၿပာလုိက္ေတာ့သည္။
“ငါအေၿခာက္ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိ အေကာင္းဆုံးသက္ေသ အေနနဲ႔ မင္းဟုိးတစ္ရက္က ငါ့ကုိ တုတ္ၿပခဲၿပ လုပ္ခဲ့တာေတြကို အေသးစိတ္ေၿပာၿပီး သက္ေသယူဖုိ႔လုိသလား၊ အားလုံးေရွ႔မွာေပါ့ ဘယ္လုိလဲ”
နႏၵလန္႔ဖ်တ္ကာ ညီညီငယ္လက္ကုိလႊတ္လုိက္ေတာ့သည္။
ဂလုံး ဂလြမ္း……
“ဟယ္ေတာ့…ဖလားၾကီးက်သြားၿပီး”
တြယ္တာဆီမွ စိတ္ခ်သြားသည့္အသံထြက္လာသည္။
ႏွင္းဆီက မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။
နႏၵမ်က္နာ ရဲတက္သြားကာ ေနာက္သုိ႔ေၿခ ႏွစ္လမ္းေလာက္ဆုတ္သြားသည္။ ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ အံ့ၾသမွင္သက္ကာ နႏၵကုိတလွည့္ ညီညီငယ္ကုိ တလွည့္ၾကည့္ေနပါသည္။
သူတုိ႔အားလုံးသိခ်င္ေနၾကသည္။ ညီညီငယ္ဘာေၿပာလုိက္လုိ႔ နႏၵအမူယာမ်ားပ်က္ကာ ၿဖစ္ပ်က္သြားသည့္ အေၾကာင္းရာသည္ သူတုိ႔အတြက္စိတ္၀င္စားရေသာ အေၾကာင္းရာပင္မဟုတ္လား။
ညီညီငယ္ မ်က္နာတြင္ အၿပဳံးမ်ားကုိ မဲ့ကာၿပဳံးေနၿပီး နႏၵကုိစုိက္ၾကည့္ေနလုိက္သည္။ မ်က္ခုံးကုိလည္း တစ္ဘက္ၿမွင့္ၿပလုိက္သည္။ သေဘာကေတာ့ ဘယ္လုိလဲ….၊
နႏၵလွည့္ထြက္ရန္ၿပင္လုိက္ေတာ့၊
“ေဟ့ေကာင္ နႏၵဘယ္လုိလဲ၊ ငါကဘာလဲ ဆုိတာကုိေၿပာဘုိ႔လုိေသးလာ”
“ေတာက္…”
နႏၵလက္သီးက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ၿပီး လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပဲ လစ္ထြက္သြားေတာ့သည္။ ေအာင္ေအာင္က ပထမေတာ့ ေၾကာင္ကာရပ္ေနၿပီးမွ ညီညီငယ္ကုိ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့၊ ညီညီငယ္ ေမ့ဆတ္ၿပလုိက္ၿပီး။
“မင္းေရာသိခ်င္ေသးလာ”
“အာ သိခ်င္ပါဘူး”
ေအာင္ေအာင္ ဘုမသိဘမသိ ဘာဘာညာညာ မသိပဲ နႏၵေနာက္သုိ႔ေၿပးလုိက္သြားေတာ့သည္။
ညီညီငယ္ စိတ္ထဲ အနည္းငယ္ေတာ့ ၀မ္းသာသြားသည္။
“ဟဲ့ ဒီဘက္လဲၾကည့္ပါအုံး”
ႏွင္းဆီ၏အလုိမက်ေသာ ေဒါသသံစြတ္ေနသည့္ အသံေၾကာင့္သူူလွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။ ႏွင္းဆီကေတာ့ ရွဴးတင္တင္ၿဖင့္သူ႔အားၾကည့္ေနသည္။ တြယ္တာကေတာ့ လက္ခုပ္မ်ားပင္တီးလုိက္ေသးသည္။
“နင္ဘာေၿပာလုိက္တာလဲ”
“သူ႔အေၾကာင္းနည္းနည္း ေလးတီးေခါက္ေပးလုိက္တာ၊ ၿပီးေတာ့ နားရြက္ကုိတံေတြးဆြတ္လုိက္တာ”
“ထြီး….ရြံစရာၾကီး နင္ကလက္နဲ႔မဟုတ္ပဲ ပါးစပ္နဲ႔စြတ္လုိက္တာလာ”
“ေအးေလ ဟယ္ ရြ႔ံစရာၾကီး နင္လက္မအားရင္ ငါ့ေခၚလုိက္တာမဟုတ္ဘူး ငါလာစြတ္ေပးမွာေပါ့”
“အာ စြတ္စရာလာ အဲ့လုိၾကီး၊ သေဘာေၿပာတာေပါ့ဟ၊ စိမ္ေခၚလုိက္တာလုိ႔”
“ေအာ္”
“ဟယ္ နင္ကအဲလုိသတိၱရွိတယ္ေနာ္ ေအးေလး နင္ကေယာက်္ားေလးပဲ စြတ္ရဲမွာေပါ့”
အေရးထဲ တြယ္တာက ဘုမသိဘမသိ ေၿပာေနသည္။ ႏွင္းဆီလည္း ဘုမသိဘမသိပဲ ေက်နပ္သြားသည္။ ညီညီငယ္ကေတာ့ သူညစ္လုိက္သည္ကုိ ဘုမသိဘမသိ ေတာ့မဟုတ္ပဲ သိသိၾကီးႏွင့္ ေက်နပ္သြားသည္။
ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ ဘုမသိဘမသိပဲ နႏၵကုိသြားေမးမိလုိ႔ ထုိးခံရေတာ့မလုိ့ သီးသီးေလ လြတ္သြားသည္။
“နႏၵင့့့ါေစာင့္ပါအုံး”
နႏၵကေတာ့ ဘာမွၿပန္မေၿပာ။
“မင္းကုိ ညီညီငယ္ဘာေၿပာလုိက္လုိ႔လဲ ငါသိခ်င္လုိ႔ပါဟ”
“ေဟ့ေကာင္”
နႏၵေနာက္သုိ႔လွည့္လုိက္ၿပီး ေအာင္ေအာင္၏ေကာ္လံကုိ ေဆာက္ဆြဲလုိက္သည္။
“ဟုိေကာင္ေပၚက်ေနတဲ့ေဒါသေတြ မင္းေပၚေရာက္သြားမယ္ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီးလိုက္ခဲ့၊ မလုိက္ခ်င္လဲ ေနခဲ့”
“ေအးပါကြာ…ေအးပါကြာ…မင္းမၾကဳိက္ရင္မေမးေတာ့ပါဘူးေနာ္..ငါ့ကုိလဲလႊတ္အုံး…မင္းကလဲ ေဒါသၾကီးပဲ”
“ေတာက္”
နႏၵေစာင့္လႊတ္လုိက္ၿပီး ေဒါၾကီးေမာၾကီးနဲ႔ထြက္သြားပါေတာ့သည္။ ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ ေနာက္တြင္ရပ္က်န္ေနခဲ့ပါေတာ့သည္။
“ဟုိအေၿခာက္ဒီေကာင္ကုိဘာေၿပာလုိက္လုိ႔မသိဘူး”
ညီညီငယ္ ရပ္ကြက္ထိပ္သုိ႔ ေမေမ၀ယ္ခုိင္းလုိက္ေသာ အုန္းသီးမ်ားကုိ လမ္းထိပ္က ဆုိင္တြင္မွာၿပီးၿပန္လာခဲ့ပါသည္။ ညီညီငယ္တုိ႔စာေမးပြဲၿပီးေတာ့ အိမ္ၿပန္ေရာက္ေနၾကပါသည္။ အိမ္သုိ႔ၿပန္ခြင့္ေပးသည္က တစ္ပတ္တည္းၿဖစ္ပါသည္။ မိဘအိမ္သုိ႔သုူတုိ႔ၿပန္ၾကေတာ့ ေက်ာင္းၾကီးထဲတြင္ ၁၀ တန္းသမားေတြသာ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။ ကုိကုိေလးသည္လည္း အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္ အိမ္တြင္မကပ္၊ အရင္ေက်ာင္းေဟာင္းမွ သူငယ္ခ်င္းေတြနွင့္လည္ပတ္ေနကာ အခ်ိန္ၿဖဳန္းေနသည္။
ေမေမသည္သူ႔အား ကုိေလးလုိ လြတ္လပ္ခြင့္မေပးေခ်။ ေဒၚေလးအနားတြင္ကပ္ေနၿပန္ရင္လည္း မၾကဳိက္ေသာ အမူယာကုိၿပတတ္သည္။ ေဒၚေလးကေတာ့ သူ႔အားမ်က္ရည္ေလ တစ္စမ္းစမ္းၿဖင့္ ေခ်ာ့ရွာသည္။
“ေမေမတုိ႔က သားကုိမခ်စ္လုိ႔မဟုတ္ဘူး သားပ်က္စီးမွာကုိ အစုိးရိမ္လြန္ေနၾကတာပါကြယ္၊ ဒါကသားေလးကုိ ခ်စ္လုိ႔ေပါ့ သားရယ္”
ေဒၚေလးႏွစ္သိမ့္မွဳ့သည္ သူအား ၀မ္းနည္းမွဳ့ကုိမေၿပေပ်ာက္ေခ်။ အိမ္တြင္ ေဒၚၾကီးမယ္ကုိလည္း အရင္လုိ၀ုိင္းကူလုိ႔မရေတာ့၊ ကူခဲ့ရင္လည္း ေဒၚၾကီးမယ္ကုိဆူသည္။ သူကုိလည္း ထုိရက္မ်ဳိးဆုိရင္ တစ္ေနကုန္ေၿပာဆုိေနသည္။ ထုိေၾကာင့္လည္း သူစိတ္ညစ္ရပါသည္။ ဘာၿဖစ္လုိ႔သူ႔အား အထင္ေသးၾကသနည္း။ သူဘာအမွားေတြလုပ္ေနလုိ႔လည္း ဟုေတြးမိပါေသးသည္။
သူကေတာ့အမွားမလုပ္၊ တစ္ၿခားေသာ ပတ္၀န္က်င္ကသာ သူအားအမွားလုပ္ဘုိ႔ ပန္႔ပုိးေပးေနသလား လုိ႔ေတာင္သူေတြးမိပါေတာ့သည္။
“ဟဲ့…ဟဲ့…ဘာလုပ္တာလဲ….အဲလုိမလုပ္နဲ႔ေလ…ေတာ္ၾကပါေတာ့ အန္တီေတာင္ပန္ပါတယ္”
“ဟားဟား အေၿခာက္ၾကီး အေၿခာက္ၾကီး”
ၿမင္ကြင္းက ၾကည့္မလွေခ်။ မိန္းမလုိ၀တ္စားထားေသာ (အစမ္း) မိတ္ကပ္ႏွင့္ဆံသ ဆုိင္မွအေၿခာက္တစ္ေယာက္ကုိ ကေလးေတြက ၀ုိင္းစေနေသာ ၿမင္ကြင္းက ညီညီငယ္ၿပန္လာေသာ လမ္းတြင္ၿဖစ္ပ်က္ေနပါသည္။
မိန္းမလုိ၀တ္စားထားေသာ ထုိအေၿခာက္ကုိကေလးမ်ား စေနာက္ေနသည္ကုိ ေဘးကၿဖတ္သြားေသာ လူၾကီးႏွစ္ေယာက္မွာ သူတုိ႔ႏွင့္မဆုိင္သလုိ ဟာသလုပ္ကာ ရယ္သြားၾကရင္ၾကည့္သြားေသးသည္။
ထုိအေၿခာက္ၾကီး ၀တ္လာသည့္ စကတ္လုိလုိ ဖာရာဖာရာ ၿဖစ္ေနသည့္ အစႏွင့္ပု၀ါကုိ ကေလးမ်ားက ဆြဲကာစေနပါသည္။ ကေလးမ်ားသည္လည္း ညီညီငယ္တုိ႔လမ္းထဲတြင္ေနထုိင္ၾကေသာ မိသားစုမ်ားမွကေလးမ်ား ၿဖစ္ပါသည္။ အသက္ေလးမ်ားက အလယ္တန္းေက်ာင္း ၅ တန္းမွ်အရြယ္ေလးမ်ား ၿဖစ္ၾကပါသည္။ အေၿခာက္ၾကီးမွာ ကေလးမ်ား စေနာက္သည္ကုိ ေရွာင္ေနရင္းက ေဒါက္ၿမင့္ဘိနပ္ေခ်ာ္ကာ လဲက်သြားေတာ့သည္။
“ေဟ့ေကာင္ေတြ”
ညီညီငယ္ ဟန္႔လုိ္က္ေတာ့ကေလး တစ္သုိက္ညီညီငယ္ကုိ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္။ ထုိေနာက္ မိမိကုိယ္ကုိ အန္တီလုိ႔ေၿပာေသာ အေၿခာက္ၾကီးနားမွ ေၿပးထြက္သြားၾကေတာ့သည္။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကေလးရယ္”
ထုိအမ်ဳိးသား သုိ႔မဟုတ္ အမ်ဳိးသမီးၾကီးဆီမွ ကေလးရယ္ဆုိသည့္ ႏူည့ံသည့္ အသံၾကားလုိက္ေတာ့ ညီညီငယ္ စိတ္ထဲၾကည္ႏူးသြားသည္က အမွန္ပါ။
“အ”
”ရလာ..ထလုိ႔ရလား ဗ်”
“ေၿခေခါက္သြားၿပီးနဲ႔တူပါတယ္ အန္တီကုိတြဲေပးပါလား”
ညီညီငယ္ကူညီကာ သူတုိ႔ဆုိင္သုိ႔ပုိ႔ေပးလုိက္ပါသည္။ သူတုိ႔ဆုိင္သည္ ညီညီငယ္ကေလးဘ၀ကတည္းက ဖြင့္ထားေသာ ဆုိင္ၿဖစ္ပါသည္။ ဆုိင္တြင္းသုိ႔ညီညီငယ္ တစ္ေခါက္ေရာက္ဖူပါသည္။
ညီညီငယ္မွတ္မိပါေသးသည္။ ထုိဆုိင္သုိ႔ေရာက္အတူသြားသည္က ေမေမႏွင့္ၿဖစ္ပါသည္။ ေမေမသည္ သူတုိ႔ဆုိင္တြင္ အလွၿပင္တုံးကေတာ့ ရြင္းရြင္းေ၀ေအာင္ ေၿပာဆုိေနသည္။
“အစမ္းတုိ႔က ေစတနာပါလုိ႔လာ မသိဘူး အစမ္းတို႔ဆုိင္လာၿပီး ရင္ဘယ္ဆုိင္မွမသြားခ်င္ဘူး”
“အစမ္းတုိ႔ကေတာ္လုိက္တာ”
“အစမ္းတုိ႔လက္နဲ႔ကုိင္လုိက္တဲ့ေခါင္းဆုိရင္ေလ ေမးမေနနဲ႔ အလွဆုံးပဲ”
စသည္ စသည္မ်ား ခ်ီမႊမ္းခန္းဖြင့္ၿပီးေနာက္ ဆုိင္ၿပင္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေမေမမ်က္နာ တည္သြားေတာ့သည္။ လမ္းမွာေတြ႔ရင္ေတာင္မေခၚေတာ့၊
“အမေလး ေအာက္တန္က်လုိက္ၾကတာ ဘယ္လုိဟာေတြလည္းမသိဘူး အရွက္နည္းလုိက္ၾကတာ”
ထုိသု႔ိေသာ စကားမ်ားကုိ ကေလးဘ၀တုံးက ၾကားဖူခဲ့ပါသည္။
အစမ္းဆုိင္ထဲသုိ႔သူ၀င္လုိက္ေတာ့ သူ့အားအလုပ္ေတြလုပ္ေနၾကေသာ ဘ၀တူႏွစ္ေယာက္က ၿပဴးၾကည့္သည္။ သူႏွင့္တဲြပါလာသည့္ အန္တီၾကီးကုိၿမင္ေတာ့မွ။
“ဟယ္ တုိင္တုိင္ ဘာၿဖစ္လာတာလဲ”
“မၾကီးစမ္းရယ္ မေၿပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး တစ္ကယ္ပါပဲေတာ္………”
ညီညီငယ္ တုိင္တုိင္ဆုိသည့္ သူတြဲလာသူအား အံ့ၾသကာၾကည့္မိသည္။ မေၿပာခ်င္ပါဘူးဆုိကာ ေၿပာၿပေနသည္က ကုလားကားၾကည့္ေနရသလုိ ဇာတ္စုံခင္း၍ ၿဖစ္ပ်က္သမွ်အလုံစုံတင္ၿပပါေတာ့သည္။
ေတာ္ေသးသည္ မေၿပာခ်င္လို႔သာပင္ ေၿပာမ်ားေၿပာခ်င္ရင္ေတာ့ ညီညီငယ္ အိမ္ၿပန္ေရာက္ေတာ့မည္မဟုတ္ေတာ့။
“ဒါနဲ့သူေလးရဲ့အကူညီနဲ့ေရာက္လာတာပဲ မမစမ္းရယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကေလးရယ္”
“ဟဲ့ ညီညီငယ္မဟုတ္လာ”
“ဟုတ္..က်ေနာ္ကုိသိလာ”
“အမေလး ဒီရပ္ကြက္ကဘယ္သူေတြ ဘယ္၀ါေတြဆုိတာ မသိပဲေနမလား၊ ဒါနဲ႔ေက်ာင္းပိတ္လုိ႔ ၿပန္လာတာလာ၊ စားေမးပြဲေရာေၿဖႏူိင္လာ”
“ဟုတ္”
စကားမ်ားေကာင္းေနသည့္ညီညီငယ္ ဆုိင္ေရွ႔တြင္ ခါးေထာက္ကာ မ်က္ေထာင့္နီၾကီးၿဖင့္ ၾကည့္ေနေသာ ေမေမကုိ ဆုိင္ၿပင္မွရပ္ကာေနသည္ကုိ ၿမင္ေတာ့မွ ဆုိင္ရွင္ႏွင့္ တုိင္တုိင္ ဆုိသည့္ တစ္ေယာက္ကုိႏူတ္ဆက္ကာ ဆုိင္ထဲမွထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ဆုိင္ရွင္အစမ္းဆုိသည့္ တစ္ေယာက္က ေမေမကုိ ဆုိင္ထဲေခၚတာေတာင္ ေမေမမ၀င္လာခဲ့ေခ်။
အိမ္သုိ႔ေရာက္သည္ႏွင့္ ေမေမတစ္လမ္းလုံးထိမ္းလာသမ်ွကုိ သြန္းခ်လုိက္ပါေတာ့သည္။
“ဒီမွာ ငါေမြးထားတာ သားေယာက်္ားေလး ဘာမဟုတ္တာေတြလုပ္ဘုိ႔စဥ္းစားေနတာလဲဟင္၊ ညီငယ္ နင့္ကုိနင္မရွက္ေပမယ့္ နင့္ကုိငါေမြးထားတာရွက္တယ္ဟဲ့”
“ေမေမသားဘာေတြလုပ္ေနလုိ႔လဲ”
“အမေလးဒီေလာက္ၿမင္တာေတာင္မွ ဘာေတြလုပ္ေနလုိ႔လဲဟုတ္လာ၊ ၾကည့္စမ္းငါ့ကုိေတာင္ ၿပန္ပတ္ေနလုိက္တာ၊ ဟုိကၿမင္းေၾကာ္ေတြကသင္ေပးလုိက္တာေပါ့ေလ”
“ေမေမရယ္ ဘာမွမဆုိင္တဲ့သူေတြကုိဆြဲထည့္မေနပါနဲ႔”
“ေတာ္….နင့္ကုိေမြးထားတာ ၿပန္ေၿပာဘုိ႔ၿပန္ပတ္ဘုိ႔ ပညာေတြသင္ထားတာမဟုတ္ဘူး”
“သားဘာေတြၿဖစ္ေနလဲလုိ႔ေမေမ ေမးေဖၚရလာ၊ ေမေမကသားဘာလုပ္လုပ္ အေကာင္းမၿမင္ပါလာ”
“ဟဲ့နင္ကေရာအေကာင္းလုပ္ေနတာလား၊ ၾကည့္စမ္းၾကည့္စမ္း ငါကုိမ်ားၿပန္ေၿပာေနလုိက္တာ”
ေမေမ၏ေအာ္သံမ်ားေၾကာင့္ တစ္အိမ္သားလုံးထြက္လာၾကသည္။ ကိုိကုိေလးလည္း အၿပင္မွ ၿပန္ေရာက္ေနကာ ေမေမ၏ေၿပာဆုိသံကုိ တစ္စြန္းတစ ၾကားလုိက္သည့္ေနာက္ပုိင္းတြင္ေတာ့ ကိုကိုေလးသည္ ညီညီငယ္ထံ ေရာက္လာၿပီး ထုိးခ်လုိက္ေတာ့သည္။
ခြပ္..
“အဲ့ဒါ င့ါမိဘေတြကုိေစာ္ကားလုိ႔ မွတ္ထား”
“ဟဲ့ ဟဲ့ မလုပ္ၾကပါနဲ့”
ေဒၚေလးက ေၿပးလာၿပီး၀င္တားသည္။ ကုိကုိေလး၏ ပထမဦးဆုံးေသာ လက္သီးသည္ ညီညီငယ္၏ ႏူနယ္ေသာ ႏွစ္လုံးသားကုိ ၿဖတ္ရုိက္သည္။ ေမေမ၏စကားမ်ားက ညီညီငယ္၏ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာကုိ ရုိက္သြားခဲ့သည္။ ညီညီငယ္ ၀မ္းနည္းစြာ ေဒၚေလးရင္ခြင္ထဲတြင္ငုိသည္။
“ေသပေလ့ေစ အကုိက ညီကုိဆုံးမတာ နင္၀င္မပါနဲ့ စမ္းေဌး၊ ေအးငါေၿပာထားမယ္ ဒါေတြကနင္ကစခဲ့တဲ့ အပစ္ေတြပဲ ငါ့သားေတြကုိ ငါကေတာ့ ေယာက်ာ္းပီပီသသပဲ ၿမင္ေတြ႔ခ်င္တယ္၊ ဘာမဟုတ္က ဟုတ္ကေတြနဲ႔ မေတြ့ခ်င္ဘူး၊ နင္လည္းၾကပ္ၾကပ္သတိထား”
ထုိညကစၿပီး ေနခဲ့သည့္ တစ္ပတ္အတြင္းမွာ ညီညီငယ္ ေမေမႏွင့္ကုိကိုေလး ကုိမ်က္နာခ်င္းမဆုိ္င္ေတာ့ေခ်။ ညီညီငယ္ စိတ္ထဲတြင္၀မ္းနညး္စြာေၿပာမိပါေတာ့သည္။
သားကုိေမြးထားတာ ေမေမေနာင္တရေနၿပီးလာေမေမရယ္…