သုံးပင္လိင္တဲ့ ည (20)

လွ်ပ္စစ္မီးလည္း ျပန္လာသျဖင့္ တဲအတြင္းလင္းလက္သြားသည္။
ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေခၽြးေတြ ရႊဲေနသည္။ သူလည္း ေမာပန္း ကိုယ္လည္းေမာပန္ကာ နာက်င္ ေအာင့္သက္ကာ ခံရခက္ေနသည္။
“ ကၽြန္ေတာ္ ….မရ….ရေတာ့…ဘူး… ေနာက္မွ…. ထပ္လုပ္ပါေတာ့ေနာ္…… လီးက အရမ္းတုပ္ေတာ့ ပါကင္ဖြင့္ ၿပီးသားလဲ စီးက်ပ္ေနေတာ့ သည္ည မိုးလင္းလိမ့္…မယ္…. အဘိုးႏိုးလာလို႔ မေတြ႕ရင္ ဘယ္သြားေနလဲ ေမးေနမယ္…. ေနာ္….ကို…ကပၸလီ…”
သူက သိပ္သေဘာတူခ်င္ပုံမရေပမယ့္။ ေလာေလာဆယ္ သူ႕လီးကလည္း ေပ်ာ့ခ်င္ေနၿပီေလ။ သူလည္း ပင္ပန္းတာေရာ ေနာက္ အခ်ိန္ကလည္း သန္းေခါင္ေက်ာ္ေနသျဖင့္ သေဘာ မတူခ်င္ တူခ်င္နဲ႔ တူလိုက္ေပမယ့္…
“ေအး…. ေနာက္တစ္ခါေတာ့ ေကာင္းေကာင္းခံေပးရမယ္…. ငါမၿပီးေသးဘူးေနာ္… သည္ေန႔ေတာ့ ထားလိုက္ေတာ့… ငါလည္း ပင္ပန္းေနၿပီ… ေနာက္တစ္ခါ ေကာင္းေကာင္းခံဖို႔ျပင္ထား…မဟုတ္ရင္ေတာ့…. ဟင္း….ဟင္း….ဟင္း….”
ဖင္တစ္ခုလုံး နာက်င္က်ိန္စက္မႈပါမက သူမဟားတရား မုဒိန္းက်င့္သလို တက္ဖိ တက္လိုးသျဖင့္လည္း ေျခေတြ လက္ေတြနာက်င္ကာ လမ္းပင္မနည္းေလွ်ာက္ကာ အိမ္သို႔ ယိုင္တီးယိုင္တိုင္ျဖင့္လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ရေလ သည္။
ငိုခ်င္ေပမယ့္လည္း မ်က္ရည္တို႔က ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္မထြက္။ အံႀကိတ္ခါသာ ျပန္လာရသည္။
ဘ၀ကဆိုးခ်က္။
ေနာက္ေန႔ေတြ အလုပ္ဆင္းဖို႔အားေမြးရင္း ကပၸလီကိုေရွာင္ေနမိသည္။
ေနမေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ အလုပ္လည္းမဆင္းေတာ့။ အလုပ္ဆင္းရင္ ကိုမင္းမင္း၊ ကပၸလီတို႔နဲ႔ေတြ႕ ေနရဦးမယ္။
သည္နယ္ၿမိဳ႕ေလးထဲ ဘယ္မွလည္း သြားစရာကမရွိေတာ့ အခန္းတြင္း အိပ္ေနမိတယ္။
ေန႔လယ္ ကပၸလီတစ္ေယာက္ အိမ္ကိုေရာက္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေနမေကာင္းဘူးဆိုသျဖင့္ အလပ သလာပ စကားေျပာကာ ျပန္သြားသည္။
ကိုမင္းမင္းကေတာ့ မိုးမျမင္ ေလမျမင္ ညေနတိုင္း ဖြန္ေၾကာင္ေပါ့။ သူတစ္ေယာက္တည္း အဆင္ေျပေနသတဲ့။
ထားလိုက္ပါေတာ့။ ငါကသာ သူ႕ကို အဆက္ျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာေပါ့။
အလုပ္ထဲကို စိတ္ႏွစ္ကာ အလုပ္ကိုသာ က်ိဳးစားလုပ္ေနသည္။
“ညီေလ…မေတြ႕တာေတာင္ၾကာၿပီေနာ္….ေနမေကာင္းဘူးလား…. နည္းနည္းပိန္သြားသလိုပဲ….”
တစ္ေန႔ ေန႔လယ္ ကိုေက်ာ္စိုး တစ္ေယာက္ ေန႔ခင္း ေရလာခ်ဳိးရင္း ကၽြန္တာ့္ကိုေတြ႕ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္သည္။ သူကေတာ့ အရင္လို ၾကည့္ေကာင္းေနတုန္းပါပဲ။ မေျပာင္းလဲဘူးလို႔ေတာ့ မဆိုလိုပါ။ သူ႕မိန္းမ ကိုယ္၀န္ ရွိေနၿပီဆိုေတာ့ သူလည္း အလုပ္ရႈပ္ေနမွာေပါ့။
“ဟုတ္…. ကိုေက်ာ္စိုး….. ညီ…နည္းနည္းေနမေကာင္းလို႔…. အစ္ကိုလည္း ညဘက္ မိုးရြာေတာ့ ေရလာမခ်ဳိးေတာ့ မေတြ႕ျဖစ္တာၾကာၿပီေနာ္…..”
“…ေအး… ငါလည္း မင္းကိုသတိရပါတယ္။ က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ေနာ္….”
“ဟုတ္.. အစ္ကို….”
ရင္ ထဲမွာ သူ႕စကားေၾကာင့္ ဂရုစိုက္မႈေၾကာင့္ ၀မ္းသာသလိုျဖစ္ေပမယ့္။ ကပၸလီနဲ႔က ဇာတ္လမ္းမျပတ္ေသး ၀မ္းနည္းမိသည္။ စိတ္ညစ္တယ္။
တစ္ညညေတာ့ ကပၸလီကို အေၾကြးျပန္ဆပ္ရေပဦးမည္။
စိတ္ေတြေလးလိုက္တာ။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ။
သည္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေနေကာင္းသျဖင့္ အားတင္းကာ အလုပ္ဆင္းလိုက္ပါသည္။ မဆင္းလွ်င္လည္း ပိုက္ဆံကျဖတ္ခံရဦးမည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္၀မ္းစာနဲ႔ ကိုယ့္မိသားစုကို ကိုယ္ပဲရွာေကၽြးရတာမို႔ အလုပ္က ေတာ့ ၾကာၾကာနားလို႔မျဖစ္သလို ထြက္လို႔လည္းမျဖစ္ေပ။ အျခားအလုပ္ေတြကိုလည္း ရွာရေပဦးမည္။
ကိုေက်ာ္စိုးနဲ႔က ေန႔ခင္းဘက္ ေရလာခ်ဳိးရင္ေတြ႕ျဖစ္တယ္။ ေန႔ခင္းေတာ့ သူက ကိုယ္တုံးလုံးမခ်ဳိးေပမယ့္။ ေရစိုတဲ့ ပုဆိုး ေရလည္းခ်ိန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ငမ္းလို႔ရသလို။ စကားလည္း အခ်ိန္ရရင္ ေျပာခြင့္ရသျဖင့္ စိတ္ညစ္ ေပမယ့္ သည္တစ္ခုကေတာ့ စိတ္သက္သာစရာျဖစ္မိသည္။
ေန႔လယ္ ထမင္းစားၿပီး အိမ္မွာ အလုပ္ပါးသျဖင့္ ခဏျပန္နားစဥ္ မင္းမင္းတစ္ေယာက္ ေပါက္ခ်လာသည္။
“မင္းမေန႔က ငါ့အေဆာင္က အကၤ ်ီခ်ိတ္ေတြ ျပန္ယူတယ္ဆို…”
“ ဟုတ္တယ္ေလ။… အဘိုးယူခိုင္းလို႔။ ဘာလဲ မေက်နပ္ဘူးလား.. အဘိုးနဲ႔ေျပာ…”
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘုဆတ္ဆတ္ ျပန္ေျပာလိုက္ကာ သူ႕အား လွည့္မၾကည့္ေပ။
သူက ကၽြန္ေတာ့္နားေရာက္လာၿပီး…
“ တစ္ေန႔ညက မင္းကို ကိုညိဳက ကပၸလီနဲ႔ တဲမွာ စကားေျပာေနတာေတြ႕တယ္ဆို။ မင္းေတာ္ေတာ္ ထေနတယ္ ဟုတ္လား။ ငါနဲ႔ မေတြ႕တာၾကာတာနဲ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ရွာၿပီး ေတာ္ေတာ္ခံခ်င္ေနတယ္ေပါ့ ေကာင္မ….”
“ ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ။ ကိုမင္းမင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဘာဆိုင္လို႔လဲ ကိုမင္းမင္း ဘာသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပစ္သြားၿပီး ေတာသူမနဲ႔ ပလူးေနတာ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမေျပာဘူးေနာ္။မနာလိုျဖစ္ေနတာလား။ ေအး…ကၽြန္ေတာ့္ကို ထားခဲ့တုန္းက ထားခဲ့ၿပီး ခုမွ လာမခ်ဳပ္ခ်ယ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့ဘာသာ ဘယ္သူနဲ႔ေနေန ဘာျဖစ္လဲ ကၽြန္ေတာ့္လြတ္လပ္ခြင့္ပဲ။ စကားေျပာတာ ဆင္ျခင္ပါ။ ဒါ ခင္ဗ်ား ေနတဲ့ ေနရာမဟုတ္ဘူး…ေနာက္ခါ ေကာင္မလို႔ မေခၚနဲ႔”
“ဘာ…. မင္းေတာ္ေတာ္ စြေနတာေပါ့… ဘယ္သူ႕အားကိုးနဲ႔လဲ။ ေခၚတယ္ ဘာျဖစ္လဲ ေကာင္မ….ေစာက္ေကာင္မ။ ငါလိုးမ…. ဖင္ေကာင္းမက်ယ္နဲ႔”
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲေထာင္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ လက္ကလည္း နီးစပ္ရာ ေရေႏြးက်ဳိေသာက္ေသာ သတၳဳကိုင္းခြက္ပုံစံ ေရေႏြးအိုးေသးေသးေလးကို ဆြဲကိုင္ကာ ပစ္ေပါက္လိုက္သည္။
သူသတိမထားမိသျဖင့္ ေရွာင္ခ်ိန္မရလိုက္ေပမယ့္ ရေအာင္ေတာ့ေရွာင္လိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ မလြတ္
ေဒါင္ခနဲ႔ သူ႕ေခါင္းကိုထိကာ လက္ဖက္ေျခာက္ဖက္ေတြ ေရေႏြးေတြသူ႕ကို စိုးကုန္ေပကုန္သည္။
“အား….. ပူ….. မင္း…မင္း…. ေသဖို႔သာျပင္ေတာ့… ငါ့ကို အသားနာေအာင္လုပ္တယ္…ဟြင္း”
သူရုတ္တရက္ေၾကာင္ေနၿပီးမွ သတိ၀င္လာကာ ေဒါသတႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပး၀င္ခုန္အုပ္လိုက္သည္။
ငယ္ငယ္ကတည္းက သိုင္းေတြ ဘာေတြနည္းနည္းပါးပါးေလ့လာဖူး ၾကည့္ဖူးသလို။ သတိျဖင့္ေနေနသျဖင့္ အသာေရွာင္ေပးလိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာ္ကာ သစ္သား ပက္လက္ကုလားထိုင္ေစာင္းနဲ႔ နဖူးမိတ္ဆက္သြားသည္။
အိခနဲ သူခံလိုက္ရသည္။ ေကာင္းဒယ္။ မွတ္ထား။ ေခၚခ်င္ဦး ငါမႀကိဳက္တာကို။
သူက ျပန္ထလာကာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေျပးကပ္လာသည္။ ေဒါသေၾကာင့္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး နီရဲကာ တရွဴး ရွဴး တရွဲရွဲျဖစ္ေနသည္။ လူေကာင္ခ်င္းကြာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က သူနဲ႔ နပန္းလုံးလို႔ေတာ့မျဖစ္ ခပ္ခြာခြာ ခုခံမွ ျဖစ္မယ္။
သူကထိုးလိုက္ ကၽြန္ေတာ္ကေရွာင္လိုက္နဲ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ၀ုန္း ဒုိင္းက်ဲေနသည္။ သူတစ္ခ်က္မွ ကၽြန္ေတာ့္ကို မထိုးမိေသးေပ။ ေသးငယ္ေပမယ့္ သြက္သြက္လက္လက္ သတိနဲ႔ေနကာ ခုခံေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႕လက္သီးေတြကို ေရွာင္ရင္း သူ႕ပါးေစာင္အား တစ္ခ်က္ ရွပ္ထိုးမိသည္။
သူပိုလို႔ ေဒါသျဖစ္လာကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အတင္း၀င္လုုံးေတာ့သည္။ သတိထားေနရင္းက ကၽြန္ေတာ္ ေခ်ာင္ ပိတ္မိသြားသည္။
သူကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်သြားသည္။
“ဟား….ဟား….ဟား…. ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဟုတ္လွၿပီထင္ေနတယ္ေပါ့… ငါက သနားလို႔ ေလွ်ာ့ေပးတာ အဟုတ္မွတ္ေနတယ္။ ခုေတာ့ မင္းဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ။ မင္းကို ငါလုပ္လိုက္ရင္ နာေတာ့မယ္။ မင္းကို လိုး သတ္ပစ္ရမလား…ဟင္း….ဟင္း…”
ေျပာေျပာဆိုဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပးခ်ဳပ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာအား လက္သီးတစ္ခ်က္ ေကၽြးလိုက္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေရွာင္လိုက္သျဖင့္ လက္သီးကာ ကၽြန္ေတာ့္နားရြက္ကိုသာ ထိုးမိသည္။ လက္သီးကအားေကာင္း သန္မာသျဖင့္ နားရြက္ေတာ့ ပူထူသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အားကုန္သုံးကာ ေျခလက္တို႔ျဖင့္ တြန္းကန္ ရုန္းထြက္ၿပီး ခုခံေပမယ့္။ လူေကာင္ျခင္းမမွ်သျဖင့္ သူ႕ေအာက္ေရာက္သြားသည္။
ရွပ္အကၤ ်ီ အျဖဴရင္ဘတ္ကိုဆြဲလိုုက္သည္။ သူအားနဲ႔ ဆြဲသျဖင့္ ရွပ္အက်ီမွ ၾကယ္သီးအခ်ဳိ႕ပင္ ျပဳတ္ ထြက္ကုန္သည္။ ၿပီးေတာ့ကၽြန္ေတာ္အေပၚသူခြထိုင္ကာ ေျခေတာင္ေတြ လက္ေတြကို ဖိထား ခ်ဳပ္ထားကာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာဆီသို႔ သူ႕လက္သီးတစ္ခ်က္ ပစ္ေကၽြးဖို႔ခ်ိန္ရြယ္လိုက္ပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ပက္လက္အေနအထားကေန မ်က္လုံးေတြမွိတ္ထားလိုက္္ပါ ေတာ့သည္။
---------------------------------------------
အပိုင္း(21) အားဆက္လက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။
ခ်စ္ဦးကို