Wednesday, May 11, 2016

နားခိုရာ...(အပိုင္း-၄)


မႉးကိုဆက္ ေနာက္ေန႔အလုပ္တက္ေတာ့ စိတ္ကသိပ္မၾကည္အရင္ေန႔လိုမဟုတ္..။စိတ္ကိုခ်ဳပ္သီးၿပီး ရင္ခုန္သံကိုထိန္းခ်ဳပ္ထားေနရသည္။ေဇယ်နဲ႔ကတစ္ခန္းထဲအလုပ္လုပ္ရသည္။အေရးႀကိးပုဂိၢဳလ္ေဇယ်နဲ႔ေတြ႕ခ်ိန္သာအခန္းထဲမွခနတျဖဳတ္ထြက္ေပးရ၏။က်န္တဲ့အခ်ိန္တိုင္းအခန္းထဲတြင္အတူတူေနရ၍လဲ မ်က္ႏွာျခင္းမဆိုင္ျဖစ္ေအာင္အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳးစားေနရသည္

စားပြဲေပၚတြင္ထိုင္ၿပီး သက္ပ်င္းေတြအႀကိမ္ႀကိမ္ခ်ရင္း ေဇယ်နဲ႔အၾကည့္ျခင္းမဆံုေအာင္မည္သို႔လုပ္ရမည္ကိုစဥ္းစားေနသည္။ေဇယ်ကလဲ အလုပ္လုပ္ရင္း မႉးကိုဆက္ကို မ်က္လႊာပင့္၍အႀကိမ္ႀကိမ္အကဲခတ္ၾကည့္ေနသည္။အခန္းထဲႏွစ္ေယာက္ပဲ႐ွိေနသည္ကို
မႉးကိုဆက္ကအေခၚအေျပာမလုပ္ေတာ့ေဇယ်လဲတစ္ခုခုလိုေနသလိုခံစားေနရသည္။အရင္ကလို ကေလးတစ္ေယာက္လိုေပ်ာ္ျမဴးေနသည့္ပံုကိုျပန္ျမင္ျခင္ေနမိသည္။မေန႔ညက သူ၏အျပဳအမူသည္လြန္သြားၿပီလားဟုလဲစိုးရိမ္ေနမိသည္။ဒါေပမဲ့ေဇယ်သူ႔စိတ္ကိုမခန္႔မွန္းတတ္ျဖစ္ေနသည္။နမ္း႐ိႈက္ဖူးတဲ့ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုကိုလဲခံုမင္တပ္မက္ေနသည္။မႉးကိုဆက္၏စိတ္ခံစားခ်က္ကိုလဲျပဳျပင္ေပးျခင္သည္။စိတ္ကဒိြဟနဲ႔ေဝခြဲမရေတြျဖစ္ေနသည္။မႉးကိုဆက္ကိုျပဳျပင္ေပးျခင္သည့္စိတ္ထက္ မႉးကိုဆက္၏ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုကိုငတ္မြတ္သည့္စိတ္ကပိုအေလးသာေနသည္ကိုေတာ့ ေဇယ်သိသည္။ထိုစိတ္ကိုေဇယ်အဝင္မခံႏိုင္ျဖစ္လဲမျဖစ္ျခင္ပါ..။မႉးကိုဆက္ကိုျပဳျပင္ေပးမည္ဟုကတိေပးခဲ့ေသာေၾကာင့္ ပင္ျဖစ္သည္။

မႉးကိုဆက္ေနရာမွ႐ုတ္တရတ္ထ၍ စားပြဲခံုကိုေရႊ႔လိုက္သည္။ယခင္က ေဇယ်နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္ေနသည့္အေနအထားမွ ေဇယ်ကိုေက်ာခိုင္းသည့္အေနအထားသို႔ေျပာင္းလိုက္သည္။ထိုမွသာလ်ွင္ ေဇယ်ကိုသူမေတြ႔ရမွာျဖစ္သည္ ။ေ႐ွ႕တည့္တည့္တြင္ျမင္ရသည္မွာမႉးကိုဆက္၏စိတ္ကိုအရမ္းမြန္းၾကပ္ေစသည္။

ေဇယ် မႉးကိုဆက္လုပ္ရပ္ေတြကိုမ်က္ေတာင္မခတ္ၾကည့္ေနရင္းစားပြဲခံုကိုလက္နဲ႔ထုလိုက္သည္။

"ဒုန္း...."

"မင္းဒါဘာလုပ္တာလဲ..."

မႉးကိုဆက္ စကားမျပန္ ခံုကိုသာေရႊ႔ေနသည္။

"ေဟး...မင္းကိုငါေမးေနတာၾကားလားမႉးကိုဆက္.."

"ၾကားတယ္ေလ...ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာကိုေဇယ်မျမင္ဘူးလားခံုေရႊ႔ေနတာေလ...ျမင္လ်က္နဲ႔ဘာလို႔ေမးေနေသးတာလဲ..."

"ဘာ....အဲ့ဒါကိုေမးတာဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ငါ့ကိုေက်ာခိုင္းရတာလဲ..."

မႉးကိုဆက္ ေဇယ်ကိုေက်ာခိုင္း၍ထိုင္လိုက္သည္။

"ညီ့စိတ္ကိုျပဳျပင္ေနတာ..."

"ဘာေတြေျပာေနတာလဲမင္းလြန္ေနၿပီေနာ္မႉးကိုဆက္...ငါ့ကိုဘာလို႔တစ္မနက္လံုးစကားမေျပာတာလဲ..."

မႉးကိုဆက္ေက်ာခိုင္း၍ပင္စကားဆိုသည္။

"စကားကေျပာစရာ႐ွိမွေျပာမွာေပါ့ေျပာစရာမ႐ွိပဲေျပာရမလား..."

"ေအးႀကိဳက္တယ္ေလ...မင္း ထင္လေရာင္နဲ႔ဆိုေျပာစရာမ႐ွိလဲတြတ္ထိုးေနေရာ...ၾကာရင္ငါအဲ့ေကာင္ကိုအလုပ္ထုတ္ေတာ့မယ္..."

မႉးကိုဆက္ အေနာက္သို႔ေခါင္းလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ေဇယ်မ်က္ႏွာသည္အလိုမက်မႈေတြနဲ႔ပုပ္သိုးလို႔ေနသည္။

"ဘာေတြ J ဝင္ေနတာလဲ...ကိုယ္လုပ္စရာ႐ွိတာလုပ္..."

"ေတာက္...ဟား..."

ေဇယ်ေဒါသထြက္လာကာ စားပြဲေပၚ႐ွိ ေဘာပင္ခြက္ကိုျပစ္ထုတ္လိုက္သည္။

"ခြမ္း...."

မႉးကိုဆက္ကိုယ္ေလးတုန္သြားသည္။အာ...ဘာလို႔ဒီေလာက္ေဒါသေတြႀကီးရတာလဲ...ငါေသေတာ့မယ္သူနဲ႔ေနရင္..တစ္ေန႔တစ္ေန႔လန္႔ေနရတယ္...ငါလဲငါပဲ..သူမႀကိဳက္တာေတြပဲလုပ္ေနမိတယ္...။မသိေတာ့ဘူး သူ႔အေပၚစိတ္မယိုင္ေအာင္ေတာ့ႀကုိးစားရမယ္...။

မႉးကိုဆက္လန္႔သြားေပမဲ့စိတ္ကိုျပန္ထိမ္းကာဘာမွမျဖစ္သလိုေနလိုက္သည္။

"ေဘာပင္ခြက္ျပန္ေကာက္...ငါထမင္းထြက္စားမယ္...ေန႔လည္ျပန္လာျခင္မွျပန္လာမယ္..."

"အိုေက...အလုပ္႐ွိရင္ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္.."

"အလုပ္႐ွိမွဖုန္းမဆက္နဲ႔ နာရီဝက္ျခားတစ္ခါ report တင္..."

"ဘာ....."

"ဘာလဲ..မေက်နပ္တာလား..."

"အင္းပါ....."

ေဇယ်...တမင္သတ္သတ္ မႉးကိုဆက္စကားမေျပာျခင္ဘူးဆို၍ နာရီဝက္ျခားတစ္ခါ စကားေျပာေစလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။မႉးကိုဆက္ ႏႈတ္ခမ္းႀကီးဆူၿပီး ေဘာပင္ေတြကိုျပန္ေကာက္ထည့္ေနသည္။

ေဇယ်ရံုးခန္းထဲမွျပံဳးရိကာထြက္လာခဲ့ထြက္လာခဲ့သည္။

"ေဇယ်..ဘယ္သြားမလို႔လဲ..."

ေဇယ်ကိုျမင္၍ ရံုးခန္းမွထြက္လာေသာထင္လေရာင္ကေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

ထင္လေရာင္ ျပံဳးျပေနေပမဲ့ ေဇယ်ကျပန္မျပံဳးျပျဖစ္ေပ..စိတ္ထဲမွာလဲထင္လေရာင္ကိုသိပ္မၾကည္ျခင္။

"ထမင္းထြက္စားမို႔..မင္းလိုက္ခဲ့မလို႔လား..."

"မလိုက္ပါဘူး...မႉးကိုဆက္မင္းအခန္းထဲမွာ႐ွိတယ္မို႔လား...သူနဲ႔ထမင္းတူတူစားမလို႔.."

ေဇယ်မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပ်က္ကာစိုးရိမ္စိတ္မနာလိုမႈမ်ားအနည္းငယ္ဝင္လာသည္။ၿပီးေနာက္ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
ထင္လေရာင္ ေဇယ်ျပံဳးျပၿပီးမႉးကိုဆက္ဆီထြက္သြားသည္။

ေဇယ် တစ္ခ်က္ငူငူငိုင္ငိုင္စဥ္းစားသည္။ ထင္လေရာင္နဲ႔မႉးကိုဆက္ကို ထမင္းတူတူေပးမစားလိုျခင္..။ထပ္မစဥ္းစားေတာ့ပဲသူ၏ရံုးခန္းအတြင္းသို႔ဝင္လာခဲ့သည္။

ေဇယ် ဝင္လာသည္ႏွင့္မႉးကိုဆက္ မ်က္လံုးေလးပင့္ကာၾကည့္သည္။ေဇယ်မႉးကိုဆက္ကိုမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ၾကည့္သည္။
ထင္လေရာင္က ခံုတြင္ထိုင္ေနေသာ မႉးကိုဆက္ပုခံုးေပၚလက္တင္ထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

မႉးကိုဆက္စ၍စကားေျပာသည္။

"ထမင္းသြားစားမယ္ဆိုဘာလို႔ျပန္ဝင္လာတာလဲ.."

"ေအးေလ..ေဇယ်ထမင္းသြားစားမယ္ဆို..ငါတို႔လဲခုပဲသြားစားမလို႔..မင္းပါလိုက္ခဲ့ပါလား..."

"မလိုက္ေတာ့ဘူး...ငါေမ့သြားလို႔...လေရာင္မင္းဘာသာသြားစားရင္စားေလ...ငါမႉးကိုဆက္ကိုခိုင္းစရာ႐ွိလို႔..."

"ဘာ...."

မႉးကိုဆက္ အသံအနည္းငယ္မာမာျဖစ္ထြက္လာသည္။

"မင္းကိုငါခိုင္းစရာ႐ွိတယ္...ဟိုတယ္ အခန္းအသီးသီးရဲ႕ room service ေတြငါ့ကိုလာေပးလွည့္...ငါလိုတာထပ္ျဖည့္မလို႔..."

လေရာင္ ေၾကာင္၍ေဇယ်ကိုၾကည့္ကာစကားဆိုသည္။

"အဲ့ဒါသူ႔အလုပ္မွမဟုတ္တာ....မင္းၾကည့္ျခင္ရင္လဲ..ေန႔လည္ထမင္းစားၿပီးမွၾကည့္ေလ...ဟိုတယ္မန္ေနဂ်ာဆီကငါေတာင္းထားေပးမယ္..."

"ရတယ္လေရာင္ေက်းဇူးပဲ...မင္းဘာသာထမင္းသြားစားေတာ့...ငါမႉးကိုဆက္ကိုလိုတာေတြမွာဖို႔လဲ႐ွိတယ္..."

လေရာင္ ေခါင္းကိုသာရမ္းခါေနသည္။ေဇယ်ကိုနားမလည္ႏိုင္ေတာ့ေခ်..။မႉးကိုဆက္ကိုႏႈတ္ဆက္၍အခန္းတြင္းမွျပန္ထြက္လာသည္။

မႉးကိုဆက္ ေစာက္ေအာက္ကာ ေဇယ်ဆီလွမ္းလာခဲ့သည္။ေဇယ် မႉးကိုဆက္ျဖစ္ေနပံုကိုေက်နပ္စြာၾကည့္ရင္းျပံဳးမိသည္။

"ငါ့ေ႐ွ႕မွာ...ေစာက္ေအာက္မေနနဲ႔ အလုပ္႐ွင္ကအလုပ္ခိုင္းတာကိုမေက်နပ္တာလား..မႉးကိုဆက္...မင္းၾကည္ႏူးမွာကိုဖ်က္ဆီးလို႔ငါ့ကိုမေက်နပ္တာလားဟမ္..."

"ဘာၾကည္ႏူးတာလဲ...ကြၽန္ေတာ္တို႔က႐ိုးသားတယ္...ကိုလေရာင္ကလဲ ခင္ခင္မင္ဆက္ဆံတယ္...ခင္ဗ်ားလိုအထက္စီးကမဆက္ဆံဘူး..."

"ငါ့ကိုခင္ဗ်ားနဲ႔ မေျပာနဲ႔လို႔ဘယ္နခါေျပာရမလဲ..."

မႉးကိုဆက္ေခါင္းေလးငံု႔လိုက္သည္။

"ဟုတ္ကိုေဇယ်..."

"အဲ့ဒါဆိုမင္းစားပြဲမွာျပန္ထိုင္ေန ငါလိုရင္ေခၚလိုက္မယ္..."

"ဘာ...ကြၽန္ေတာ္ကထမင္းမစားပဲဒီအတိုင္းထိုင္ေနရမွာလား..."

"စိတ္မပူနဲ႔...ငါဝယ္ေကြၽးမယ္...ထိုင္ေနဆိုထိုင္ေန...မင္းကငါ့အတြင္းေရးမႉး.."

မႉးကိုဆက္ သူ၏ေနရာသို႔ျပန္လာကာ ထိုင္ခံုေပၚသို႔ပစ္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။

"ေအးပါေအးပါအတြင္းေရးမႉးဆိုၿပီ..လူကိုမေသယံုတမယ္ပဲႏွိပ္စက္ေနတယ္..."

"ငါ့ကိုေစာင္းမေျပာနဲ႔...ထမင္းအငတ္ထားလိုက္မယ္..."

မႉးကိုဆက္အသံထပ္မထြက္လာေတာ့ေပ...။

ေဇယ်ကေတာ့ေက်နပ္စြာျဖစ္ျပံဳးရီရင္းေနေလသည္။ၿပီးမွသတိထားမိတာက ဘာေၾကာင့္ဒီလိုလုပ္လိုက္ရသနည္း...။မႉးကိုဆက္နဲ႔လေရာင္အတူတူ႐ွိေနတာကိုေတာ့ ေဇယ်မေက်နပ္ျခင္...။ဒါကလဲ မႉးကိုဆက္၏စိတ္အေျခအေနကို ဒီထက္ပိုဆိုးေစႏိုင္သည္ဟုရည္ရြယ္၍ တားျမစ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေဇယ်စိတ္ထဲအားစိုက္၍မွတ္ယူလိုက္သည္။

-----------------/

ရက္သတၱပတ္တစ္ပတ္ၿပီးတစ္ပတ္ကုန္ဆံုးလာခဲ့သည္။ေဇယ်နဲ႔မႉးကိုဆက္လဲ တစ္ေယာက္စိတ္တစ္ေယာက္နားလည္ေပမဲ့ဖြင့္မေျပာခဲ့ၾက...။မႉးကိုဆက္ကလဲ သူ၏စိတ္ကိုသူကိုယ္တိုင္ျပဳျပင္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထား၍ နယ္ကြၽံေနတဲ့သူ႔စိတ္ေတြကိုအသိျဖစ္ထိန္းသိမ္းေနရသည္။ေဇယ်ကလဲ မႉးကိုဆက္ကိုျပဳျပင္ေပးမည္ဟုကတိေပစထား၍ မူမမွန္ျဖစ္ေနေသာသူ၏စိတ္ကိုပင္ ဦးေႏွာက္ျဖစ္တားျမစ္ေနရသည္။ထိန္းခ်ဳပ္ထားပါကတစ္ေန႔ေပါက္ကြယ္တတ္သည္ကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးမသိ႐ွိခဲ့ၾကပါ။

စာအိတ္တစ္အိတ္ မႉးကိုဆက္ေ႐ွ႕သို႔ ေဇယ်ထိုးေပးလိုက္သည္။မႉးကိုဆက္မ်က္လံုးေလးပင့္ၾကည့္၍စကားဆိုသည္။

"ဘာလဲ...ဒါက"

"လစာေလ...bonus ငါးေသာင္းပါထည့္ေပးထားတယ္.."

မႉးကိုဆက္မ်က္ႏွာေပ်ာ္ရႊင္ဝမ္းသာျခင္းဘက္သို႔အေရာင္ေျပာင္းသြားသည္။

"ဝိုး...ငါ့လုပ္အားခရၿပီ...ဒါပထမဦးဆံုးပဲးဟီေပ်ာ္လိုက္တာ..."

ေဇယ်တစ္ခ်က္ျပံဳး၍သူ၏အလုပ္စားပြဲပန္ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။မႉးကိုဆက္ ေဇယ်ဆီသိူ႔ေလ်ွာက္လွမ္းလာသည္။

"ကိုေဇယ် ဒီေန႔ညီ့ကိုအလုပ္ေစာေစာေပးဆင္းပါလား.."

"ဘာလုပ္ဖို႔လဲ..."

"ပထမဆံုးလစာရလို႔ ကိုလေရာင္ကိုမုန္႔လိုက္ဝယ္ေကြၽးျခင္လို႔..."

"ဘာ.....မုန္႔လိုက္ဝယ္ေကြၽးရေအာင္ အဲ့ေကာင္ကငတ္ေနလို႔လား..သူလဲစားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္တယ္...သူ႔မိသားစုပိုင္ဆိုင္မႈကငါ့ထက္ေတာင္သာတယ္..."

"အယ္...သူမ်ားကိုဘယ္လိုေတြေျပာေနတာလဲ...ညီကေစတနာနဲ႔ေကြၽးမို႔ပါ..."

"သြားလေရာင္ကိုသြားေခၚ..."

"ဟုတ္...."

မႉးကိုဆက္ ေမးတစ္ခ်က္ေငါ့၍ အခန္းျပင္သို႔ထြက္လာကာလေရာင္ကိုေခၚေလသည္။

ေဇယ်မေက်နပ္ျခင္းေတြေၾကာင့္ နဖူးေၾကာႀကီးတြန္႔ၿပီး မ်က္ႏွာကနီရဲေနသည္။
မႉးကိုဆက္မင္းမ်ားေနၿပီ မင္းအသိထဲထင္လေရာင္ပဲ႐ွိတာလား...ဟမ္။ငါ့အတြက္လဲတစ္ခါတစ္ေလစဥ္းစားပါလား...။

တစ္ခနေနေတာ့ မႉးကိုဆက္နဲ႔လေရာင္ျပန္ဝင္လာသည္။

"ေဇယ်ဘာျဖစ္လို႔လဲ...."

"ေအး...သူငယ္ခ်င္း..ငါဒီလလခ်ဳပ္ကို ဒီညေနအၿပီးလိုျခင္လို႔ ရန္ကုန္ရံုးခ်ဳပ္ကိုတင္ေပးရမွာမို႔လို႔ပါ..မင္းကူညီေပးႏိုင္မလား..."

"ရပါတယ္...သူငယ္ခ်င္း..ငါလုပ္ေပးပါ့မယ္.."

"ေအးေအး..ေက်းဇူးပါကြာ.."

လေရာင္အခန္းအျပင္သို႔ျပန္ထြက္သြားသည္။

မႉးကိုဆက္ ေဇယ်ကို မ်က္ေထ့ာင္နီနီျဖစ္စိုက္ျကည့္ေနသည္။ေဇယ်အက်င့္ပုတ္၍တမင္အကြက္ဆင္လိုက္မွန္းမႉးကိုဆက္သိသည္။

"ငါ့ကိုဘယ္လိုၾကည့္ေနတာလဲ..အလုပ္႐ွိလို႔ခိုင္းတာမေက်နပ္တာလား..."

"ခင္ဗ်ားအက်င့္ပုတ္တာ...ခိုင္းတာမဟုတ္ဘူးအက်င့္ပုတ္တာ..."

"ဘာ...ဟုတ္တယ္ငါအက်င့္ပုတ္တယ္...မင္းလစာကငါေပးတာ..မင္းေကြၽးျခင္ရင္ငါ့ကိုပဲေကြၽးရမယ္..."

"ခင္ဗ်ားကိုေစတနာမပါလို႔ကိုမေကြၽးတာ..."

ေဇယ် စားပြဲကိုလက္နဲ႔ထုလိုက္သည္။

"ဒုန္း..."

မႉးကိုဆက္ကိုယ္ေလးတစ္ခ်က္တုန္သြားသည္။ေဇယ်ကိုေဒါသထြက္ေပမဲ့ ေၾကာက္လန္႔စိတ္ကလႊမ္းမိုးသြားရသည္။

"မင္းအဲ့ဒါဘာစကားလဲ...မငး္အလုပ္႐ွင္ကိုဒီလိုပဲေျပာရလား..."

"အလုပ္႐ွင္ကအလုပ္႐ွင္နဲ႔မွမတူတာ..ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ့္အေပၚမ႐ိုးသားဘူး..."

"ဟားဟား...ရီရတယ္...႐ိုးသားတာဟိုဘက္ကမ္းေတာင္လြန္ေတာင္....မင္းကိုလမ္းမမွားေအာင္တည့္ေပးေနတာ..."

ေဇယ် ေျပာသာေျပာလိုက္ရသည္..သူလဲလမ္းမွာေပၚေရာက္ေနမွန္းသိသည္

"ကြၽန္ေတာ့္ကိုကြၽန္ေတာ္တည့္ႏိုင္တယ္..."

မႉးကိုဆက္စကားမဆံုးခင္ပင္ ေဇယ်ကစကားျဖတ္ေျပာသည္။

"ေတာ္ေတာ့ ဖင္မ႐ွည္နဲ႔ေတာ့...အလုပ္ျပန္လုပ္ ညေနငါ့ကိုမုန္႔လိုက္ဝယ္ေကြၽး..."

မႉးကိုဆက္ေစာက္ေအာင့္ကာသူ၏စားပြဲတြင္ဝင္ထိုင္သည္။

"ဟိုက္..တကယ္ပဲ..ငါ့ကိုသူပိုင္ေနတဲ့အတိုင္းပဲေနရာတကာခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနတယ္...."

"ေဟး...လ်ွာ႐ွည္နဲ႔ေတာ့...အလုပ္ခ်ိန္မွာမင္းကိုငါပိုင္တယ္..."

"ႀကိဳက္တယ္ေလ...အလုပ္ခ်ိန္မဟုတ္တဲ့အခါမွေတြ႔မယ္..."

"စကားထပ္မ႐ွည္နဲ႔ေတာ့...ေျပာေနတာမၾကားဘူးလား..."

"ဟား..တကယ္ပဲစိတ္ညစ္တယ္.."

မႉးကိုဆက္ပံုကိုၾကည့္ၿပီး ေဇယ်တခီြခီြနဲ႔ရီေနမိသည္။လေရာင္နဲ႔ကိစၥမွန္သမ်ွ ေဇယ်စိတ္ကအလိုလိုပင္ပိတ္ပင္တားျမစ္ျခင္ေနသည္။

"တီ....တီ....တီ...."

ေဇယ်ဖုန္းဝင္လာ၍အေတြးျဖတ္ကာဖုန္းကိုင္လိုက္သည္။

"ဟဲလိုေမေမေျပာ...."

"........."

"ဟုတ္တယ္...ကြၽန္ေတာ္မွသူ႔ကိုမခ်စ္တာ..အဲ့ဒါေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ့္ခ်စ္သူကိုျပလိုက္တာ..."

"........"

"ဘာ..ဘယ္လိုေမေမ...ဟဲလို..ဟဲလို..."

"အား..သြားၿပီသြားၿပီ..."

ေဇယ်ညီးညဴမႈေၾကာင့္ မႉးကိုဆက္ ေခါင္းကိုအေနာက္လွည့္ၾကည့္သည္။

"ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ..."

"သြားၿပီမႉးေရ...မင္းကယ္မွရမယ္..."

မႉးကိုဆက္ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ခ်က္ရြဲ႔ကာစကားေျပာသည္။

"အကူအညီလိုတာနဲ႔အေခၚအေဝၚေတြပါခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြားပါလား..ဘာကူညီရမွာလဲ..."

"ေမေမကငါ့ကိုမိန္းမေပးစားေတာ့မယ္တဲ့...မင္းနဲ႔ဟိုတစ္န့ေကဟိုမိန္းကေလးကို သြားေတြ႔တာသိသြားၿပီ..အဲ့ဒါမင္းကူညီမွရမယ္...."

"ဘာလဲဘာကူညီရမွာလဲ...."

"ငါမိန္းမမလိုျခင္ဘူး....အဲ့ဒါမင္းကိုအတူေနခ်စ္သူဆိုၿပီးေမေမကိုျပရမယ္...ေမေမေ႐ွ႕ဆက္တိုးလို႔မရတဲ့ထိေတာ့အခ်ိန္ဆြဲထားရမယ္..."

"ဘာ...ဘာေတြလဲ...ကိုေဇယ်မွာခ်စ္သူမ႐ွိဘူးလား..."

ေဇယ် မႉးကိုဆက္ကိုမ်က္လႊာပင့္၍ၾကည့္သည္။

"႐ွိေတာ့႐ွိတယ္...ဒါေပမဲ့မေသခ်ာေသးဘူး.."

"မေသခ်ာလဲအဲ့ခ်စ္သူပဲေခၚသြားေတာ့ေလ..."

"သူနဲ႔ကတရားဝင္ခ်စ္သူေတြမွမဟုတ္တာ..."

"ဟာဘာေတြလဲ႐ႈပ္ေနတာပဲ..."

"မ႐ႈပ္နဲ႔တစ္ဘက္ခါေမေမေမာ္လၿမိဳင္လာမွာ...အဲ့ဒါမင္းနဲ႔လဲေတြ႔ျခင္တယ္တဲ့...."

"ဘာဘယ္လို...ေနရင္းထိုင္ရင္းပဲေလွာ္ၾကားဆားညႇပ္ၿပီ..."

"ငါ့ကိုကူညီပါကြာ...ေမေမကိုမင္းနဲ႔ငါကအတူတူေနေနတဲ့ခ်စ္သူေတြလို႔ေျပာလိုက္ၿပီ...မင္းနဲ႔မခြဲႏိုင္ဘူးလို႔ေျပာေတာ့လက္ေတာ့မခံေပးႏိုင္ဘူး အကဲခတ္ၾကည့္မယ္တဲ့...."

မႉးကိုဆက္မ်က္လံုးသိသိသာသာျပဴးက်ယ္သြားသည္။

"အား......ဘာေတြလဲ...ေသၿပီကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာဘယ္ၾကားထဲဝွက္ႁပီးကိုေဇယ်ေမေမနဲ႔ေတြ႔ရမွာလဲ..."

"မသိဘူးကြာ...ငါ့ကိုမင္းကူညီမွရမယ္...႐ွင္းမယ္ထင္လို႔လုပ္လိုက္တာပို႐ႈပ္ကုန္ၿပီ..."

"ခက္ဗ်ားဘာလို႔မတိုင္ပင္ပဲ ဇြတ္ေတြေလ်ွာက္လုပ္ေနတာလဲ...ေသေတာင္ေသလိုက္ျခင္တယ္...မႉးကိုဆက္ေရ..မင္းေနရင္းထိုင္ရင္းေယာက္်ားတစ္ေယာက္အဖတ္တင္ေတာ့မယ္..."

"ဘာေတြေလ်ွာက္ေအာ္ေနတာလဲ..."

"ခင္ဗ်ားလုပ္တာဟုတ္လို႔လား..."

"မသိဘူး...တစ္ဘက္ခါငါ့အိမ္မွာလာလိုက္ေန..."

"ဘယ္လို...ခင္ဗ်ားကတကယ္ဇြတ္ပဲ...တကယ္ကိုဇြတ္သမား...ေ႐ွ႕မၾကည့္ေနာက္မၾကည့္ေတြအရမ္းလုပ္တယ္..."

မႉးကိုဆက္ သူ၏ေခါင္းကိုသာ ခါရမိးေနေတာ့သည္။ငါစိတ္ေတာင္ပံုမွန္မျဖစ္ေသးတာ...သူနဲ႔သာတူတူေနရရင္အမေလးမေတြးရဲစရာ..ငါ႐ူးၿပီးေသသြားႏိုင္တယ္...။

#အေရာင္မဲ့

ဆက္ရန္>>>

No comments:

Post a Comment

အခ်စ္တစ္ခု ျပယုဂ္တစ္ခု

“......................”  သားၾကီးဆီမွ ၾကားလုိက္ရေသာ နာမည္ေၾကာင့္ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လုံး ေတာင့္ခဲ သြားသည္။အဆုံးမရွိေသာတြင္းနက္ၾကီးထဲသို႔ ျပဳတ္က်...