Wednesday, May 11, 2016

နားခိုရာ...(အပိုင္း-၅)


ဒီေန႔ အလုပ္နားရက္ျဖစ္ေသာ္လည္း မေန႔က လေရာင္ကိုမုန္႔မေကြၽးလိုက္ရေသာေၾကာင့္ OT ဝင္ေနတဲ့ လေရာင္ကိုေန႔လည္စာေကြၽးရန္ မႉးကိုဆက္ ဟိုတယ္သို႔ထြက္လာခဲ့သည္။

မႉးကိုဆက္ လေရာင္၏အခန္းတံခါးကိုေခါက္လိုက္သည္။

"ေဒါက္..ေဒါက္.."

"ဝင္လာခဲ့ပါ..."

မႉးကိုဆက္အခန္းအတြင္းသို႔ဝင္သြားသည္။

"ေအာ္...မႉးကိုဆက္ပါလား...ဘာကိစၥ OT ဘဲလား.."

"မဟုတ္ပါဘူး...မေန႔ကကိုလေရာင္ကိုမုန္႔မေကြၽးလိုက္ရလို႔ဒီေန႔ေန႔လည္စာေကြၽးမလို႔ ခုအားၿပီလား..."

"အားေတာ့အားပါတယ္...ဟိုတယ္မွာပဲစားလိုက္ၾကတာေပါ့..."

"အင္း....."

မႉးကိုဆက္ နဲ႔. လေရာင္သို႔ေအာက္ထပ္႐ွိစားေသာက္ခန္းသို႔ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။

"ကိုလေရာင္...ဘာမွာမွာလဲ..အဝစားေနာ္...ညီဒကာခံမယ္..."

"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ...."

မႉးကိုဆက္ အစားအသာက္ေတြကျကာမည္ျဖစ္၍ေအေအးအရင္မွာလိုက္သည္။

Waiter လာခ်ေပးေသာအေအးကိုေသာက္ရင္း လေရာင္နဲ႔စကားစျမည္းေျပာျဖစ္ၾကသည္။

"ကိုလေရာင္..ခုထိအိမ္ေထာင္မျပဳေသးဘူးလား..."

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ...မျပဳျခင္ေသးပါဘူး..."

"ေအာ္ေမးၾကည့္တာပါ...ကိုေဇယ်နဲ႔တူတူပဲေနာ္...သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္လံုးတစ္ပံုစံထဲ.."

"ဟဟ..ကိုယ္ကအႀကိဳက္မေတြ႔ေသးလို႔ပါ.."

"ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္..ကိုလေရာင္တို႔လို ဥစၥာေပါ႐ုပ္ေခ်ာေတြက ေကာင္မေလးေတြဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနမွာ...ဒါနဲ႔ကိုလေရာင္မွာခ်စ္သူမ႐ွိဘူးလား..."

လေရာင္ မႉးကိုဆက္ကိုျပံဳး၍ၾကည့္သည္။မ်က္လံုးမ်ားကအေရာင္လက္ေနသည္။

"႐ွိေတာ့႐ွိတာေပါ့...ဒါေပမဲ့ဖြင့္မေျပာရဲေသးလို႔..."

"ရဲရဲသာဖြင့္ေျပာလိုက္...အခ်ိန္ဆြဲေနရင္ သူမ်ားေနာက္ပါသြားမယ္.."

"တကယ္ႀကီးဖြင့္ ေျပာရမွာလား..."

"တကယ္ပါဆို...."

မႉးကိုဆကိစကားေျပာရင္း အေအးကိုပိုက္နဲ႔မေသာက္ေတာ့ပဲခြက္လိုက္ေမာ့ေသာက္ကာ စားေသာက္ခန္းအတြင္းမ်က္လံုးေဝ့ဝဲကည့္မိလိုက္သည္။

"ကာယကံ႐ွင္ကိုယ္တိုင္က...."

လေရာင္စကားမဆံုးခင္မွာပင္....

"ဖီြ....ကနိကနိ..."

မႉးကိုဆက္႐ုတ္တရတ္ သူ႔ကိုခါးေထာက္ၿပီးစိုက္ၾကည့္ေနေသာ ေဇာ်ကိုျမင္ေတြ႔လိုက္ရ၍ ေသာက္ေနေသာအေအးေတြပါသီးကုန္ေတာ့သည္။

လေရာင္သူဆက္ေျပာမည့္စကားကိုရပ္လိုက္သည္။

"ဘာျဖစ္တာလဲမႉးကိုဆက္...."

"အမေလး...ေသေတာ့မယ္...ၾကည့္ေနတဲ့အၾကည့္ကလူကိုအေသသတ္ေနတဲ့အတိုင္းပဲ..."

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ..."

မႉးကိုဆက္ ေဇယ်႐ွိတဲ့ဘက္ကိုေမးေငါ့ျပၿပီး လေရာင္စကားေျပာသည္။

"ဟိုမွာေလ...ေဒဝယကၡႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနတယ္...ေသျခင္တယ္..သူနဲ႔ေနရတာ..ဘာျပသနာ႐ွာမလဲမသိဘူး..."

ေဇယ် မႉးကိုဆက္တို႔႐ွိရာသို႔ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးျဖစ္ေလ်ွာက္လွမ္းလာသည္။

မႈးကိုဆက္တို႔ဝိုင္းေရာက္သည္ႏွင့္ ေဇယ်ေဒါသူပုန္ထေနသည့္မ်က္လံုးျဖစ္ မႉးကိုဆက္ကိုၾကည့္သည္။

"ဒါဘာလုပ္ေနတာလဲ...မႉးကိုဆက္..."

"ထမင္းစားေနတာေလ..ကိုေဇယ်မ်က္လံုးကန္းသြားၿပီလား..."

"ဘာမင္းငါ့ကိုဘယ္လိုေျပာလိုက္တယ္...ငါကမင္းအလုပ္႐ွင္ေနာ္..."

"ဒါအလုပ္ခ်ိန္မဟုတ္ဘူး..."

"အလုပ္ခ်ိန္မဟုတ္လဲမစားရဘူးငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့...."

"အြန္႔...."

ေဇယ်မႉးကိုဆက္၏လက္ကိုအတင္းဆြဲ၍ေခၚေနသည္။ဝန္ထမ္းအားလံုးနဲ႔ လေရာင္က ေဇယ်ကိုနားမလည္ႏိုင္သည့္မ်က္လံုးမ်ားျဖစ္ၾကည့္ေနသည္။မႉးကိုဆက္ေပကပ္ၿပီးေတာ့တာထိုင္ေနသည္။

"ေဇယ်ရယ္ ဝန္ထမ္းေတြၾကည့္ေနတာျမင္မေကာင္းဘူး...ထိုင္ပါဦးဟ..."

ေဇယ် ေဘးဘီဝဲယာကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီးအိေျႏၵျပန္ထိန္းကာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။

"ဒီမွာ မႉး...မင္းငါ့ကိုအကူအညီေပးမယ္လို႔ေျပာထားတယ္ေလ..ခုလိုက္ခဲ့..."

ေဇယ်တမင္လေရာင္႐ွိေန၍ မႉးကိုဆက္ကိုမႉးဟုအဖ်ားစြတ္ေခၚလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

မႉးကိုဆက္ ေဇယ်ဘက္ကိုလွည့္သည္။

"အဲ့ဒာမနက္ျဖန္မွေလ.."

"ခုလိုက္ခဲ့..စီစဥ္စရာေတြစီစဥ္ရမယ္.."

"အား..အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ..."

"အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္မေနနဲ႔ခုလိုက္ဆိုလိုက္ခဲ့..."

ေဇယ် လေရာင္ဘက္ျပန္လွည့္သည္။

"လေရာင္စိတ္ေတာ့မေကာင္းဘူးသူငယ္ခ်င္း
သူနဲ႔ငါလုပ္စရာအစီအစဥ္ေလး႐ွိလို႔.."

"အိုေကရပါတယ္သူငယ္ခ်င္း..."

ေဇယ်မႉးကိုဆက္၏လက္ကိုျပန္ဆြဲသည္။မႉးကိုဆက္ ေဇယ်၏လက္ကိုခါခ်လိုက္သည္။

"အဲ့ဒါဘာျဖစ္ေနတာလဲ..ကြၽန္ေတာ္လက္ကိုမကိုင္နဲ႔ဒီအတိုင္းသြားမယ္.."

"ၿပီးတာပဲ..လာလိုက္ခဲ့.."

"ကိုလေရာင္ေနာက္တစ္ခါဆံုမွဝယ္ေကြၽးေတာ့မယ္ေနာ္..."

မႉးကိုဆက္ ေဇယ်အေနာက္ကေန ကုတ္ကုတ္ေလးလိုက္သြားသည္။လေရာင္ကိုအားနာမိေပမဲ့ ေဇယ်စကားကိုမလြန္ဆန္ျခင္..။မလြန္ဆန္ရဲေပ...။ေဇယ်စိတ္ကြက္သြားမည္ကိုလဲစိုးရိမ္မိသည္။စိတ္ကိုသာထိန္းခ်ဳပ္ေနရတာ အခ်စ္ႏြံထဲေခါင္းမဆံုးယံုတမယ္နစ္ျမဳပ္လို႔ေနေလၿပီ...။

မႉးကိုဆက္ ကားေပၚဝင္ထိုင္လိုက္သည္။

ေဇယ်ကားစက္ႏိႈး၍ ေမာင္းထြက္သြားသည္။

"မင္းအိမ္ကိုေမာင္းမယ္...ပစၥည္းေတြသိမ္းၿပီးတစ္ခါထဲလိုက္ခဲ့ေတာ့..."

"ဘာ......"

မႉးကိုဆက္ အံ့ျသစြာနဲ႔အသံက်ယ္ေလာင္စြာထြက္လာသည္။အိမ္လိုက္မယ္တဲ့ ေဒၚေလးနဲ႔ေပးေတြ႔လို႔မျဖစ္ေခ်...။

"ဘာလုပ္ဖို႔အိမ္လိုက္မွာလဲ...ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာလာခဲ့မယ္..."

"မင္းကိုငါမယံုဘူး...မင္းေဒၚေလးကမလႊတ္ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ...ငါကိုယ္တိုင္ေျပာေပးမယ္..."

"အားေသျခင္တယ္...ကြၽန္ေတာ့္ေဒၚေလးကစကားေျပာၾကမ္းတယ္.."

"ရတယ္..ငါစတဲ့ဇတ္ငါႏိုင္ေအာင္ကမယ္..."

"အားေသၿပီ...ေသၿပီ..."

မႉးကိုဆက္ အိမ္ေ႐ွ႕တြင္ကားကိုထိုးရပ္လိုက္ေတာ့ ကားေပၚကဆင္းရန္မႉးကိုဆက္တြန္႔ဆုပ္ေနသည္။လိမ္ထားတဲ့ကိစၥေတြအကုန္ေပၚမည္ဆိုးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

"လာေလ..ဆင္းဘာေတြေၾကာက္ေနတာလဲ...ငါေပြ႔ခ်ီၿပီးခ်ေပးရမွာလား..."

မႉးကိုဆက္ ေဇယ်ကိုၾကည့္သည္။ေဇယ်မ်က္ႏွာကတကယ္ႀကီးလုပ္မဲ့ပံုေပၚေနသည္။မႉးကိုဆက္မ်က္လံုးကိုဖ်စ္ညႇစ္လိုက္သည္။ဟာ...ဘာလို႔ဒီလိုအတင္းဇြတ္သမားေတြနဲ႔လာေတြ႔ေနရတာလဲ....စိတ္ညစ္တယ္....။

မႉးကိုဆက္ အားေပ်ာ့ေသာေျခလွမ္းမ်ားနဲ႔ကားေပၚကဆင္းၿပီးအိမ္ေပၚသို႔တစ္လွမ္းျခင္းတက္လိုက္သည္။

ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ေဒၚေလးသည္ထိုင္ခံုေပၚထိုင္၍ပုတီးစိပ္ေနသည္။မႉးကိုဆက္ ေဒၚေလးကိုျမင္သည္ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးေသာအျပံဳးျဖစ္ျပံဳးျပသည္။

"သားမႉးေလး..ျပန္လာၿပီလား..ဧည့္သည္လဲပါလာတာကိုး.."

"ဟုတ္ေဒၚေလး...သားသူေဌးပါ..."

"ေအာ္..ေအးကြယ္လာထိုင္ထိုင္..."

ေဇယ် ထိုင္ခံုေပၚတြင္ ထိုင္က ေဒၚေလးကိုအကဲခတ္ၾကည့္သည္။ႏႈတ္ၾကမ္းအာၾကမ္းဟုသိထားရေသာမႉးကိုဆက္ေဒၚေလးသည္ လက္ထဲမွာပုတီးစိပ္နဲ႔ စကားေျပာတာကလဲညင္သာေပ်ာ့လြန္းအားႀကီးေနသည္။တစ္ခုခုေတာ့လြဲေနၿပီဟု ေဇယ်ခန္႔မွန္းမိသည္။

ေဒၚေလးကေဇယ်ဘက္လွည့္၍စကားဆိုသည္။

"ငါ့တူကိုခုမွေတြ႔ဖူးတယ္ကြယ္....မႉးေလးကိုအလုပ္ခန္႔ေပးလို႔လဲေက်းဇူးပါေနာ္...သူ႔ကိုသြန္သင္ဆံုးမေပးပါ.....ေဒၚေလးကသူ႔ကိုငယ္ငယ္ေလးထဲကအလိုလိုက္ေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနတာ.."

"ဘယ္လို..."

ေဇယ် မႉးကိုဆက္ဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္သည္။မႉးကိုဆက္သည္ အျပစ္လုပ္ထားေသာကေလးတစ္ေယာက္ႏွယ္ေခါင္းေလးငံု႔ထားသည္။ေဇယ်တစ္ခ်က္ျပံဳးသည္။

"မႉးကိုဆက္ေျပာေတာ့ ေဒၚေလးကသူ႔ကိုအျမဲမၾကည္ျဖဴဘူးဆို...အလုပ္မလုပ္လို႔လဲ အိမ္မွာတင္မေကြၽးထားျခင္ဘူးတဲ့..."

"ဘယ္လို..."

ေဒၚေလး မ်က္လံုးအျပဴးသားျဖစ္ ေဇယ်ကိုေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

"သူေျပာတာပဲ....."

"အဲ့ေကာင္ေလးေပါက္တိေပါက္႐ွာေတြေလ်ွာက္ေျပာေနတယ္...သူ႔ကိုခုထိလက္နဲ႔ေတာင္မရြယ္ဖူးပါဘူးကြယ္.."

မႉးကိုဆက္ေခါင္းေမာ့လာသည္။

"ေတာ္ၿပီမေျပာၾကနဲ႔ေတာ့...လိုရင္းကိစၥပဲေျပာ...ကိုေဇယ်ထပ္ေျပာရင္ကြၽန္ေတာ္မကူညီေတာ့ဘူးေနာ္..."

"ဟဟ....မင္းမကူညီရင္ ငါကအားလံုးကိုေျပာျပရမွာပဲ..."

"ေတာ္ေတာ့လို႔ေျပာေနတယ္ေလ..."

"ဟဲ့ကို႔အလုပ္႐ွင္ကိုအာ့လိုေျပာရလား...အဲ့ဒါသာၾကည့္ေတာ့ ငါ့တူရယ္..."

"ရပါတယ္ဗ်...ကြၽန္ေတာ္လာရင္းကိစၥကိုေျပာမလို႔ပါ..."

"အင္းအင္းေျပာကြယ္...."

"ကြၽန္ေတာ္ အေရးႀကီးအလုပ္ကိစၥေလး႐ွိလို႔မႉးကိုဆက္ကိုႏွစ္ပတ္ေလာက္ေခၚထားျခင္လို႔ပါ..."

ေဒၚေလးေခါင္းညိတ္ျပသည္။

"အလုပ္ကိစၥပဲေလ..ေဒၚေလးနားလည္ပါတယ္...သူေဌးကိုယ္တိုင္လာေခၚေတာ့ေဒၚေလးစိတ္ခ်ပါတယ္ကြယ္....ဘယ္ေတာ့သြားမွာလဲ..."

"အခုပါ....."

"ေအးေအး...အဲ့ဒါဆို...မႉးေလးအဝတ္အစားေတြသိမ္းဦးေလ.."

"ဟုတ္ကဲ့ေဒၚေလး..."

မႉးကိုဆက္ သူ၏ပစၥည္းေတြကိုသိမ္းၿပီး ေဇယ်ေခၚေဆာင္ရာသူ၏အိမ္သို႔လိုက္လာခဲ့သည္။ေဇယ်ေျပာစကားေၾကာင့္ ေဒၚေလးကိုမ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ရမွာကိုပင္ မ်ပ္ႏွာပူေနသည္။

ေဇယ်ကားေမာင္းရင္း မႉးကိုဆက္ကိုျပံဳး၍ၾကည့္ေနသည္။

"မင္းကမလြယ္တဲ့ေကာင္ေလးပဲ...ကိုယ့္ေပၚေကာင္းတဲ့အေဒၚကိုေတာင္လူမိုက္ဘဝေရာက္ေအာင္လုပ္တယ္..."

"ေတည္ေတာ့...ထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့..."

"ဟဟ..ဟုတ္ပါၿပီ..."

ေဇယ်ကားကိုသူ၏ျခံအတြင္းသို႔ခ်ိဳးေကြ႔လိုက္သည္။အိမ္ကိုၾကည့္ၿပီး မႉးကိုဆက္မ်က္လံုးအျပဴးသား ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားရသည္။ခန္႔ညားထည္ဝါလိုက္ပါဘိျဖစ္ျခင္း...။

"ဝါး...ဒီအိမ္မွာကိုေဇယ်တစ္ေယာက္ထဲေနတာလား..."

"အရင္ကေတာ့တစ္ေယာက္ထဲေပါ့ခုေတာ့ ငါ့မိန္းမနဲ႔ႏွစ္ေယာက္ေနရေတာ့မယ္..."

"ဘာေျပာတယ္..."

ေဇယ်ကားကိုစက္သတ္ၿပီး မႉးကိုဆက္ဘက္လွည့္သည္။

"ငါမသိလို႔ေမးပါရေစ...မင္းဘာလို႔လေရာင္နဲ႔ဒီေလာက္ပူးတြဲေနတာလဲ...မင္းငါ့ကိုခ်စ္ေနလို႔ ငါျပန္ခ်စ္လာေအာင္အရြဲ႔တိုက္ေနတာမဟုတ္လား...."

"ဗုေဒၶါ..."

မႉးကိုဆက္ ထိ္တ္လန္႔သြားရသည္...။ငါ့ကိုခ်စ္လို႔လား....သူမို႔လို႔အဲ့လိုစကားမ်ိဳးေမးတတ္တယ္...။ဟုတ္တယ္..ငါကလဲအ႐ွက္တရားမဲ့စြာနဲ႔ခင္ဗ်ားကိုခ်စ္ေနပါတယ္...ေသေလာက္ေအာင္ခ်စ္ေနပါတယ္...လို႔ဖြင့္ေျပာလိမ့္မယ္ဆယ္သက္ေစာင့္ေန...။

"မင္းမညာနဲ႔..အမွန္အတိုင္းေျဖ..မင္းငါ့ကိုခ်စ္ေနတာမဟုတ္လား..."

ေဇယ်..ေျပာလဲေျပာရင္းနဲ႔မႉးကိုဆက္အနားသို႔တိုးကပ္လာသည္။မႉးကိုဆက္ေၾကာက္လန္႔ကာအေနာက္သို႔ဆုပ္သြားသည္။ေဇယ်မ်က္ႏွာနဲ႔မႉးကိုဆက္မ်က္ႏွာသည္နီးကပ္လြန္းအားႀကီးေနသည္။တစ္ေယာက္အသက္႐ွဴသံကိုတစ္ေယာက္အတိုင္းသားၾကားေနရသည္။

ေဇယ် မႉးကိုဆက္ကိုၾကည့္ေနရင္း မ်က္လံုးေလးမွိတ္ကာေခါင္းေလးေစာင္း၍ မႉးကိုဆက္၏ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔သူ၏ႏႈတ္ခမ္းကို ႏွစ္လႊာေပါင္းတစ္ရြက္ျဖစ္ေအာင္ခ်ဥ္းကပ္ေလသည္။

မႉးကိုဆက္ မ်က္လံုးကိုဇြတ္မွိတ္ၿပီး အားကုန္ေအာ္ကာေဇယ်ကိုတြန္းဖယ္ျပစ္လိုက္သည္။

"အား........"

"ဘုန္း..."

ေဇယ်ထိုင္ခံုေပၚ ထိုက္လ်က္သားျပန္က်သြားကာ ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္းျဖစ္သြားသည္။ေဇယ် ရင္ထဲမႉးကိုဆက္နဲ႔အၾကည့္ျခင္းဆံုရင္ မေဖာ္ျပႏိုင္ေသာအရာတစ္ခုသည္ စုန္ဆန္စီးဆင္းေနသည္။ထိုအရာသည္လိႈက္တုန္ရင္ဖို၍ ၾကည္ႏူးမႈရသေျမာက္သလို ေလဟာနယ္ထဲလြင့္ေျမာေနသလိုခံစားရသည္။

"ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ့္ကိုပထမတစ္ခါနာက်င္ေအာင္လုပ္ၿပီးၿပီ...ဒီတစ္ခါေ႐ွ႕ဆက္မတိုးနဲ႔ေတာ့...ေနာက္တစ္ခါလဲေ႐ွ႕ဆက္မတိုးနဲ႔...ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကိုထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့ရတဲ့အားေတြ အလဟသ မျဖစ္ေစျခင္ဘူး..."

"ငါေတာင္းပန္ပါတယ္...မင္းကိုျပဳျပင္ေပးမယ္ဆိုၿပီး..ငါထပ္ၿပီး က်ဴးလြန္မိျပန္ၿပီ..ငါ့စိတ္ကိုငါေဝခြဲမရဘူး..."

"ၿပီးတာပဲ....ဆင္းမယ္..."

မႉးကိုဆက္ ကားေပၚမွာဆက္မေနလိုေတာ့၍ ဆင္းၿပီးအိမ္ထဲသို႔ဝင္လာခဲ့သည္။ခုေတာင္ရင္ေတြအရမ္းခုန္ေနလ်ွင္ အတူတူႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနရခ်ိန္ဆို မႉးကိုဆက္ ႏွလံုးေရာဂါပါဆြဲကပ္ႏိုင္သည္။

မႉးကိုဆက္ဆိုဖာေပၚတြင္ထိုင္၍ လက္ဆြဲအိတ္ကိုပစ္ခ်လိုက္သည္

"အခန္းထဲလာေလ...ဘာလုပ္ဖို႔ထိုင္ေနတာလဲ..."

"ခနေနဦး...ခင္ဗ်ားနဲ႔ကြၽန္ေတာ့္ၾကားစည္းကမ္းခ်က္ေတြထုတ္ဖို႔လိုတယ္....လာဒီမွာလာထိုင္..."

"ဘာစည္းကမ္းခ်က္လဲ...မင္းကအရမ္းဖင္႐ွည္လြန္းတယ္..."

"ဘာ...လိုလို႔ေျပာတာေပါ့...လာဒီမွာကြၽန္ေတာ္စည္းကမ္းခ်က္ေတြေရးမယ္..."

"ႀကိဳက္တယ္ေလ...ငါလဲထုတ္ရတာေပါ့...."

မႉးကိုဆက္ A4 ႏွစ္ရြက္နဲ႔ ေဘာပင္ႏွစ္ေခ်ာင္းထုတ္လိုက္သည္။

"ေရာ့ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာေတြေရး...."

ေဇယ် စာရြက္ကိုလွမ္းယူကာဆိုဖာတြင္ထိုင္လိုက္သည္။

"မင္းလဲငါေျပာတာေရး...."

မႉးကိုဆက္ကအရင္စည္းကမ္းခ်က္မ်ားကို႐ွတ္ျပသည္။

"ကြၽန္ေတာ္ဦးေဇယ်ပိုင္သည္ ေမာင္မႉးကိုဆက္ထုတ္ျပန္ေသာစည္းကမ္းခ်က္မ်ားကို ယခုႏွစ္ပတ္အတူတူေနသည့္ကာလအတြင္းတိက်စြာလိုက္နာေဆာင္ရြက္ပါမည္....အဲ့ဒါအရင္ေရး...."

ေဇယ်...မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ စာရြက္တြင္ခ်ေရးလိုက္သည္။

"ခင္ဗ်ားနဲ႔ကြၽန္ေတာ္က အတူတူအိပ္ရမယ္ဆိုေတာ့ပထမဆံုးအခ်က္နံပတ္တစ္....ကုတင္တစ္ခုထဲတြင္အတူတူအိပ္ရပါသည္ဆိုေသာအေၾကာင္းျပခ်က္ျဖစ္ အသားယူျခင္းမျပဳလုပ္ရ...."

"အဲ့ဒါေတာ့ေပးလို႔မရဘူး...ငါကအိပ္ရင္ေယာင္ၿပီးလိုက္ခြတတ္တယ္..."

"လိုက္ခြလဲဖက္ေခါင္းအံုးေပးထားမယ္..ေရး..."

"အိပ္ရင္ေတာ့အသားေတာ့ထိမွာေပါ့..."

"မသိဘူးမထိနဲ႔ခင္ဗ်ားကိုကြၽန္ေတာ္မယံုဘူး..."

"ေတာက္..မ်ားေနၿပီ..."

"ၿပီးၿပီလား...ေနာက္တစ္ခ်က္...အတူတူေနတဲ့ကာလအတြင္းအလုပ္သမားဟုသေဘာမထားပဲ သနားငဲ့ညႇာစြာဆက္ဆံရမည္..."

"အဲ့ဒါေတာ့စိတ္ခ်ငါကဆက္ဆံရင္ သနားငဲ့ညႇာတယ္..."

"ခင္ဗ်ားဘာစကားေျပာတာလဲ..."

"ဘာလဲ..ငါကညီအကိုလိုဆက္ဆံတာေျပာတာပါ...မင္းထင္တဲ့ဆက္ဆံတာကိုေျပာတာမဟုတ္ဘူး..."

မႉးကိုဆက္ ေဇယ်ကိုမ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးလိုက္သည္။

"အျပင္သို႔ သြားပါကလဲအတူေနခ်စ္သူဟူေသာအေၾကာင္းျပခ်က္ျဖစ္ လက္ကိုင္ျခင္းပုခံုးဖက္ျခင္းမျပဳလုပ္ရ..."

"မင္းနဲ႔ငါကစာခ်ဳပ္ထဲမွာခ်စ္သူေလ...ခ်စ္သူနဲ႔တူေအာင္ေတာ့ေနရမွာေပါ့...."

"မရဘူး..ခင္ဗ်ားအေမေ႐ွ႕မွာပဲရမယ္..အျပင္ထြက္ရင္မရဘူး..."

"ႀကိဳက္တယ္ေလ...အိမ္ထဲမွာပဲေနမယ္...ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့..."

"အတူေနကာလႏွစ္ပတ္အတြင္း ေတြ႔သမ်ွလူတိုင္းကိုကြၽန္ေတာ့္ခ်စ္သူပါဟုသြားပုတ္ေလလြ့င္ေလ်ွာက္မေျပာရ..."

"ငါ့ကိုဘာထင္ေနလို႔လဲ..."

"ေရးစရာ႐ွိတာေရး....ၿပီးၿပီလားထပ္စဥ္းစားလိုက္ဦးမယ္...လိုတာ႐ွိရင္ေနာက္ထပ္ျဖည့္မယ္..."

"ေအးမင္းၿပီးၿပီဆိုေတာ့..ငါ့အလွည့္..."

"ေျပာ...."

"မင္းေျပာသလိုပထမဆံုး လိုက္နာေဆာင္ရြက္မည္ကိုအရင္ေရး..."

"ေရးၿပီးၿပီေျပာ...."

"နံပတ္တစ္...အတူတူေနသည့္ကာလတြင္ ကုိယ့္ခ်စ္သူအေပၚ အရမ္းခ်စ္ရေသာခ်စ္သူတစ္ဦးဟုသေဘာထား၍ၾကင္ၾကင္နာနာဆက္ဆံရမည္.."

"ဘာ....."

"လ်ွာမ႐ွည္နဲ႔...စာခ်ဳပ္ထဲမွာခ်စ္သူ...အဲ့ေတာ့ခ်စ္သူလိုပဲေနရမယ္..."

"ၿပီးၿပီလား...ခ်စ္သူသက္တမ္းႏွစ္ပတ္အတြင္း....ခ်စ္ရသူမွလြဲ၍ တျခားသူနဲ႔ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္ခ်ိန္းေတြ႔ျခင္း စကားေျပာျခင္းမျပဳလုပ္ရ..."

ေဇယ် လေရာင္နဲ႔ထပ္ေတြ႔မည္ဆိုး၍ မႉးကိုဆက္ကိုအပိုင္ကြက္ေတြနဲ႔ေခ်မႈန္းေနျခင္းျဖစ္သည္။

"ဘာ...ဘာကိုေဖာက္ျပန္ရမွာလဲ..."

"မသိဘူး...မင္းကလူတကာနဲ႔တြဲတတ္ေတာ့..ေမေမနဲ႔အခန္႔မသင့္တိုးရင္ ငါမ်က္ႏွာပ်က္မယ္..."

"တကယ္ပဲ...."

"ၿပီးရင္ ခ်စ္သူခင္ပြန္းအတြက္ တစ္ေန႔လုပ္ေဆာင္ရမည့္ဇနီးမယားတာဝန္ကိုမလစ္ဟင္းေအာင္ေဆာင္ရြက္ရမည္.."

"ဘာ...အဲ့ဒါခင္ဗ်ားလြန္ေနၿပီ...ကြၽန္ေတာ္ကူညီယံုသက္သက္လုပ္ေပးေနတာေနာ္..."

"မင္းကိုလဲအလကားမခိုင္းပါဘူး...."

"တကယ္ပဲ..ခင္ဗ်ားဟာကစည္းကမ္းခ်က္လား...ကြၽန္ေတာ့္ကိုခင္ဗ်ားအိမ္အကူေခၚေနတာလား...လေပးမယားလုပ္ခိုင္းေနတာလား..."

"အဲ့ဒါမင္းစိတ္ကူးေလ...ငါကသေဘာ႐ိုးနဲ႔စည္းကမ္းခ်က္ထုတ္တာ..ေမေမအေ႐ွ႕မွာေတာ့ သူသကၤာေအာင္ေနရာမွာေပါ့..."

"ၿပီးတာပဲ..ဒါပဲမို႔လား...ေအာက္မွာလက္မွတ္ထိုး..."

ေဇယ်နဲ႔မႉးကိုဆက္ စာရြက္ေအာက္ေျခတြင္လက္မွတ္ကိုယ္စီထိုးလိုက္ၾကသည္။

မႉးကိုဆက္ရင္ေတြတစ္ဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနသည္။ေဇယ်နဲ႔အတူတူေနရာမွာလဲရင္ခုန္ရသည္။ေဇယ်ေမေမနဲ႔ရင္ဆိုင္ရမွာကိုလဲရင္ခုန္ရသည္။ဒီကိစၥမ်ိဳးကဘယ္မိဘမွသေဘာမတူႏိုင္မွန္းလဲသိသည္။သည္အရာေတြကိုဘာမွမစဥ္းစားပဲဇြတ္တရြတ္ စိတ္ထင္ရာေလ်ွာက္လုပ္တတ္တဲ့ ေဇယ်အလိုအေနာက္သာ မႉးကိုဆက္လဲညိဳညင္မွာစိုး၍ လိုက္ပါေဆာင္ရြက္ေနရသည္။

#အေရာင္မဲ့

ဆက္ရန္>>>

No comments:

Post a Comment

အခ်စ္တစ္ခု ျပယုဂ္တစ္ခု

“......................”  သားၾကီးဆီမွ ၾကားလုိက္ရေသာ နာမည္ေၾကာင့္ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လုံး ေတာင့္ခဲ သြားသည္။အဆုံးမရွိေသာတြင္းနက္ၾကီးထဲသို႔ ျပဳတ္က်...