နားခိုရာ...(အပိုင္း-၈)

မနက္ေစာေစာ ေနမင္းႀကီးထြက္လုစမျပဳသည့္အခ်ိန္တြင္မႈးကိုဆက္ အိပ္ရာမွထ ထမင္းအိုးတည္ကာမ်က္ႏွာသစ္သည္။ၿပီးေနာက္ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရလဲ ေရခ်မ္းဆီမီးအ႐ုဏ္ဆြမး္ကပ္ရန္အဆင္သင့္ျပင္ၿပိးသည္ႏွင့္ေဒၚႏွငး္ဆီကိုႏိႈးရေလသည္။

"အန္တီ...အန္တီ..."

"ေအးလာၿပီ...အဲ့ေလာက္ေအာ္မေနနဲ႔..."

တံခါးဖြင့္ကာ ေဒၚႏွင္းဆီထြက္လာသည္ႏွင့္မႉးကိုဆက္ဆီးႀကိဳဂါရဝ ျပဳသည္။

"မဂၤလာပါအန္တီ...အ႐ုဏ္ဆြမ္းကပ္ဖို႔ျပင္ဆင္ၿပီးပါၿပီ..."

"ေအးေအးေက်းဇူးပဲကြယ္..."

ေဒၚႏွင္းဆီဘုရားခန္းသို႔ဝင္သြားသည္ႏွင့္ မႉးကိုဆက္မီးဖိုခန္းသို႔ျပန္ဝင္ကာမနက္စာအတြက္ျပင္ဆင္ေလသည္။

ၿပီးေနာက္ အိပ္ခန္းသို႔ုျပန္ဝင္ကာ ေဇယ်ကိုမ်က္ႏွာသစ္ရန္ႏိႈးေလသည္။ထိုအလုပ္မ်ားက မႉးကိုဆက္ ေဇယ်အိမ္မွာလာေနစဥ္ေန့တိုင္းလုပ္ေနၾကအလုပ္ျဖစ္သည္။အိမ္မွာေနရင္မလုပ္ရေပမဲ့ ေဇယ်အတြက္ဆိုသည့္ၾကည္ႏူးမႈတစ္ခုထဲျဖစ္ မႈးကိုဆက္ပင္ပန္းသည္ဟုမျမင္ပဲျပဳလုပ္ေပးခဲ့သည္။

"ကိုေဇယ်ထေတာ့...မ်က္ႏွာသစ္ မနက္စာစားမယ္..ခနေနအန္တီဆင္းလာေတာ့မွာထ...."

ေဇယ်..ေစာင္ကိုျခံဳထားရာမွထ၍ထိုင္သည္။

မႈးကိုဆက္ေဇယ်၏ေစာင္ကိုအတင္းဆြဲ၍ယူလိုက္သည္။

"ဝါး...မႉးဒီအနားခနလာဦး..."

"ဘာလုပ္ဖို႔လဲ...မအားဘူးလုပ္စရာေတြ႐ွိေသးတယ္..."

"ေမာနင္းကစ္ေပးမို႔...."

"ဘာ...ခင္ဗ်ားေပါက္ကရေတြမေျပာေနနဲ႔သြားမ်က္ႏွာသြားသစ္..."

"ေအးပါမႀကိဳက္ရင္လဲေနာက္တစ္ခါ မေျပာေတာ့ဘူး..."

ေဇယ် အလိုမက်သည့္မ်က္ႏွာအမူအရာျဖစ္ေရခ်ိဳးခန္းအတြင္းသို႔ဝင္သြားသည္။

မႉးကိုဆက္ အိပ္ရာသိမ္းၿပီးသည္ႏွင့္အိမ္ေအာက္ထပ္သို႔ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။

မနက္စာအတြက္ ထမင္းဝိုင္းတြင္အားလံုးျပင္ဆင္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေဒၚႏွင္းဆီႏွင့္ ေဇယ်တို႔ဝင္လာခဲ့သည္။

ေဒၚႏွင္းဆီ ကစ၍စကားဆိုသည္။

"မင္းဒီမွာလာေနတဲ့အခ်ိန္ထဲက ဒီလိုေတြလုပ္ေပးေနတာလား...အိမ္အကူေတြမေခၚဘူးေပါ့..."

မႉးကိုဆက္ ေဇယ်ကိုမ်က္ခံုးပင့္၍တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။

"ဟုတ္မေခၚပါဘူး..ကိုေဇယ်ကိုခ်စ္လို႔အစစအရာရာကိုယ္တိုင္လုပ္ေပးျဖစ္တာပါ..."

"ဟဲ့အေမအေ႐ွ႕မွာဘယ္လိုေတြေျပာေနတာလဲ...ငါ့သားကိုငါ့ဆီကလုေနတာလား..."

"ေမေမစိတ္ထိန္းပါ....၅၂၈နဲ႔၁၅၀၀ကမတူဘူးေလ......"

"မင္းတိတ္တိတ္ေန...ေဇယ်..."

ေဒၚႏွင္းဆီ မႉးကိုဆက္ဘက္ျပန္၍လွည့္သည္။

"မင္းဒီမွာငါလာေနတဲ့အခ်ိန္မွာဒီလိုလုပ္ေပစေတာ့စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္...ငါအတြက္ေရာငါ့သားအတြက္ေရာေပါ့.....မင္းကိုလဲငါ့သားတစ္ေယာက္လိုပဲခ်စ္ပါတယ္...ဒါေပမဲ့မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုငါ့စိတ္ကနားလည္ေပးလို႔မရေသးဘူးျဖစ္ေနတယ္...ငါ့သားမ်က္ႏွာကိုေထာက္ၿပီး မင္းတို႔ကိုအခ်ိန္ယူၿပီးငါႀကိဳးစားၾကည့္ေပးမယ္...."

ေဒၚႏွင္းဆီေျပာၿပီးသည္ႏွင့္မတ္တပ္ထရပ္သည္။

"မနက္စာစားလို႔ေကာင္းတယ္...မင္းခ်က္တဲ့ထမင္းဟင္းေတြလဲေကာင္းတယ္...ငါတစ္သက္လံုးစားၾကည့္ျခင္မိ္တယ္..."

"ေက်းဇူးပါအန္တီ..."

ေဒၚႏွင္းဆီထထြက္သြားသည္ႏွင့္ ေဇယ်ျပံဳးေပ်ာ္ကာ မႉးကိုဆက္ကိုၾကည့္ေနသည္။

"ဘာေတြၾကည့္ေနတာလဲ..."

"မင္းအရမ္းေတာ္တယ္မႉး....ေမေမကမင္းကိုၾကည္ျဖဴေနၿပီ...ကိုယ္ေက်းဇူးတင္တယ္..."

"ထားလိုက္ပါ...."

မႉးကိုဆက္ မနက္စာစားရင္း ဖုန္းကိုထုတ္ ၍ FB သံုးေနသည္။ေဇယ်ကေတာ့မႉးကိုဆက္ကိုၾကည္ႏူးသည့္အျပံဳးမ်ားျပံဳးတံု႔တံု႔ျပံဳး၍ၾကည့္ေနသည္။

မႉးကိုဆက့ဖုန္းကိုပြတ္ေနရင္း လက္တစ္ခ်က္ရပ္သြားကာအံ့ျသမွင္သက္စြာနဲ႔ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားရသည္။

NF မွာျမင္ေတြ႔လိုက္ရသည္က Homo couple contest တစ္ခုကပံုေတြ...အဲ့ဒီပံုေတြထဲကစကာတင္ပံုေတြကိုျပန္တင္ထားေပးတာ....။ထိုအပံုေတြထဲမွာသူနဲ႔ေဇယ်ရဲ႕ပံုပါပါလာေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ညအိပ္မီးေရာင္ေဖ်ာ့ေေတာ့ေတာ့ ေအာက္တြင္ မႉးကိုဆက္သည္မ်က္လံုးေလးမွိတ္ၿပီးအိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။သူ၏နဖူးကို သူရမွၾကင္နာႏူးညံ့စြာအနမ္းေပးေနေသာပံုျဖစ္သည္။ဘယ္အခ်ိန္ကဘယ္လို selfie ဆြဲလိုက္သည္မသိ ...ညအိပ္မီးေရာင္ေအာက္ဆိုေပမဲ့အလင္းအေမွာင္က ညီမ်ွကာအရမ္းကို ၾကင္နာမႈအျပည့္ပါေသာပံုျဖစ္ေနသည္။vote ေပးထားမွုအမ်ားဆံုးပံုလဲျဖစ္သည္။မႉးကိုဆက္ရင္ထဲၾကည္ႏူးမိေပမဲ့ အံ့လဲျသမိသည္။ေဇယ်ဘာေၾကာင့္ဒီလိုလုပ္သည္ကိုလဲမေတြးတတ္ေတာ့...။ၾကည္ႏူးေနရာမွမႉးကိုဆက္႐ွက္ရြံ႔စိတ္မ်ားဝင္လာသည္။

"ရား....ဒါဘာလုပ္ထားတာလဲကိုေဇယ်..."

ေဇယ်႐ုတ္တရတ္လန္႔ကာေၾကာင္သြားသည္။

"ငါဘာလုပ္လို႔လဲ...."

"ဒီမွာေလ...ဒါကဘာသေဘာလဲ..."

မႉးကိုဆက္ေဇယ်ကို ဖုန္းထိုးေပးလိုက္သည္။

ေဇယ်ဖုန္းကိုၾကည့္ၿပီးေနာက္ျပံဳးရီသည္။

"မင္းပဲအရင္တစ္ခါကၿပိဳင္ျခင္တယ္ဆိုအဲ့ဒါငါ႐ိုက္ၿပီးပို႔ေပးလိုက္တာ vote ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္ေနာ္ ဆုရရင္ ေကာင္းမယ္..."

"ဘာေကာင္းမွာလဲ...ကြၽန္ေတာ္မ်က္ႏွာဘယ္နားသြားထားရမွာလဲ...ခင္ဗ်ားနဲ႔ကြၽန္ေတာ္က...."

မႉးကိုဆက္ စကားျဖတ္လိုက္သည္။ဆက္ေျပာမည့္စကားေၾကာင့္ေဇယ်စိတ္ခုသြားမည္စိုးရြံ႔ေသာေၾကာင့္ျဖတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

"ခုခ်ိန္မွာမင္းနဲ႔ငါကခ်စ္သူပဲ...ခ်စ္သူသက္တမ္းကာလအတြင္းဝင္ၿပိဳင္တာဘာျဖစ္လို႔လဲ..."

"ခင္ဗ်ားအရမ္းဇြတ္လုပ္တယ္...ခင္ဗ်ားမေကာင္းဘူးကိုေဇယ်..."

မႉးကိုဆက္ စကားေျပာေနရင္း မ်က္ရည္မ်ားရစ္ဝဲလာကာ ငိုသံမ်ားေရာယွက္လာသည္။ေဇယ်ကိုသူသည္အရမ္းခ်စ္ရသည္။သို႔ေပမဲ့ သူ၏သေဘာတူျခင္းမ႐ွိ အလိုဆႏၵမပါပဲဒီလို တဇြတ္ထိုးျပဳမူသည့္အတြက္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။

ေဇယ် မႉးကိုဆက္အနားသို႔တိုးလာခဲ့သည္။

"မႉးဘာလို႔ဝမ္းနည္းေနတာလဲ...ကိုေတာင္းပန္တယ္ေနာ္...ကိုယ္မင္းဆႏၵမပါပဲလုပ္လိုက္မိတယ္မႉးရယ္..."

"ဖယ္...ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ့္ကိုအႏိုင္က်င့္တာမ်ားေနၿပီ..."

မႉးကိုဆက္ ထမင္းစားပြဲမွထ၍အိပ္ခန္းအတြင္းသို႔ေျပးဝင္သြားသည္။ေဇယ် မႉးကိုဆက္၏အေနာက္မွလိုက္ဝင္လာကာအခန္းတံခါးကိုပိတ္လိုက္သည္။

မႉးကိုဆက္သည္ ကုတင္ေပၚတြင္ထိုင္၍ငိုေန႐ွာသည္။ထိုျမင္ကြင္းကိုျမင္လိုက္ရသည့္တစ္ခန ေဇယ် တုန္လႈပ္သြားရသည္။သူသည္မႉးကိုဆက္အေပၚအႏိုင္လိုမင္းထက္ျပဳမူခဲ့မႈမ်ားေၾကာင့္လဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အျပစ္တင္ေနမိသည္။

ေဇယ် မႉးကိုဆက္ ၏ေဘးတြင္ဝင္ထိုင္ကာ ပုခံုးကိုဖက္၍သူ၏ရင္ခြင္အတြင္းသို႔ဆြဲသြင္းလိုက္သည္။

"မင္းကိုယ့္ကို..အျပစ္တင္လိုက္ပါ..မင္းအေပၚမွာကိုယ္က်ဴးလြန္မိေနတာေတြမ်ားေနၿပီ..."

မႉးကိုဆက္ ေဇယ်၏ရင္ခြင္ကိုထု႐ိုက္ျပစ္၏။

"သြားခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ့္ကိုလႊတ္...ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ့္အသားကိုမထိနဲ႔..ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ့္ကိုနာက်င္ေအာင္လုပ္လို႔မဝေသးဘူးလားဟမ္...ခင္ဗ်ားဘယ္အညိဳွးေတြေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ့္ကိုဒီလိုနာက်င္ေအာင္လုပ္ေနရတာလဲ..."

"ဟုတ္တယ္..ကိုယ္မင္းကိုနာက်င္လုက္ခဲ့မိတယ္...ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ..."

မႉးကိုဆက္ ေဇယ်၏ရင္ခြင္အတြင္းမွအတင္း႐ုန္းထြက္ကာ မ်က္လံုးျခင္းဆံုေအာင္စိုက္ၾကည့္သည္။

မႉးကိုဆက္၏မ်က္ေရမ်ားျပည့္လွ်ံေနေသာမ်က္ဝန္း၏အၾကည့္ဒဏ္ကိုေဇယ်ၾကာ႐ွည္စြာမခံစားႏိုင္။မႉးကိုဆက္၏ႏႈတ္ခမ္းေလးသည္တုန္ခါေနသည္။

ေဇယ်မႉးကိုဆက္၏ႏႈတ္ခမ္းကို သူ၏ႏႈတ္ခမ္းေလးျဖစ္ဆုပ္ယူကာကုတင္ေပၚလွဲခ်လိုက္သည္။

မႉးကိုဆက္တစ္ခနအတြင္းမွင္သက္သြားရၿပီး ေဇယ်၏ ေက်ာျပင္မ်ားကို႐ိုက္ပုတ္ေနသည္။ေဇယ် မႉးကိုဆက္ကိုနမ္း႐ႈပ္ေနရာမွ သူ၏လက္မ်ားကမႉးကိုဆက္တစ္ကိုယ္လံုးကိုပြတ္သပ္ေနသည္။

မႉးကိုဆက္ ဤသို႔အတင္းအဓမၼအျပဳအမူကိုမႏွစ္သက္...သို႔ေပမဲ့ေသြးသား၏အလိုဆႏၵမပါေပမဲ့ႏွလံုးသား၏အလိုဆႏၵက ေဇယ်အတြက္ဆိုၿပီးသတိေပးေနသည္။အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာလာေတာ့ ေသြးသားဆႏၵသည္ ႏွလံုးသား၏အလိုဆႏၵကိုစစ္ကူေပးကာ ဦးေႏွာက္၏တားဆီးပိတ္ပင္မႈကိုတြန္းလွန္ျပစ္သည္။မႉးကိုဆက္ ႐ုန္းကန္ေနမႈအားသည္ အနည္းငယ္ေျပေလ်ာ့လာကာ ညီးသံေလးမ်ားပင္ေပၚလာသည္။ထိုကဲ့သို႔ၾကင္နာမႈမ်ိဳးဘဝတြင္တစ္ခါမွ မရ႐ွိခဲ့ေပ...။

ေဇယ် ၏ပညာသားပါေသာႏူးႏွပ္မႈမ်ားအတြင္း ေဇယ်အားမသန္မန္ေလ်ာ့ရေတာ့သည္။မႉးကိုဆက္ သတိထားမိတာက သူ၏ကိုယ္ေပၚတြင္အဝတ္အစားမ်ားမ႐ွိေတာ့ပဲ သူ၏လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားသည္ပင္ အဓိပၸါယ္မဲ့စြာေဇယ်၏အက်ၤီၾကယ္သီးမ်ားကိုျဖဳတ္ေပးေနသည္။ေဇယ်၏ကိုယ္ေပၚတြင္အဝတ္အစားမ႐ွိေတာ့ေခ်...။

ေဇယ် မႉးကိုဆက္၏ကိုယ္ေပၚသို႔ဝမ္းလ်ားျပန္ေမွာက္၍ အနမ္းမိုးဒလစက္ ရြာသြန္းသည္။ေဇယ်၏အနမ္းသည္ မႉးကိုဆက္၏စိတ္ကိုထံုထိုင္းရီေဝေစသည္။

အဝတ္အစားကင္းမဲ့ေနေသာ မႉး၏ခႏၶာကိုယ္အႏွံကို ေဇယ်အနမ္းခပ္ၾကမ္းၾကမ္းျဖန္းပက္သည္။အိပ္ရာေပၚတြင္ မႉးကိုဆက္သည္ ထြန္႔ထြန္႔လူးေန႐ွာ၏။

တစ္ခနၾကာ ေဇယ်၏ ေသသပ္ပိရိလွေသာ အခ်စ္ဟုအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုလို႔မရေသာအရာသည္ မႉး၏ကိုယ္ေလးအတြင္းသာယာညင္သာစြာေျဖးေျဖးျခင္းဝင္ေရာက္လို႔လာသည္။

မႉးကိုဆက္နာက်င္မႈေၾကာင့္ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ထားသည္။နာက်င္မႈဒဏ္သည္ မ်က္ရည္အျဖစ္သို႔ေျပာင္းလဲသြားသည္။ေဇယ် ၾကင္နာစြာနဲ႔မႉးကိုဆက္ပါးျပင္ေလးကိုညင္သာစြာနမ္း႐ိႈက္ၿပီးမ်က္ရည္မ်ားကိုသုတ္ေပး၏။ထိုခနတြင္ မႉးကိုဆက္ၾကည္ႏူးရျပန္သည္။

မႉးကိုဆက္မွ အခ်စ္ဟုမခံယူထားေသာ ေဇယ်၏ လိုအင္ဆႏၵသည္ မႉးကိုဆက္ကိုယ္ေလးအတြင္းသို႔ဝင္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္ျဖစ္ အေသြးအသားကိုလွည့္လည္စားေသာက္၏။

ဝင္လာခ်ိန္တြင္ နာက်င္မႈဒဏ္ကိုအထြတ္အထိပ္ထိခံစားရၿပီး။ထြက္သြားခ်ိန္ လစ္လာမႈေၾကာင့္ ေသြးသားဆႏၵကပို၍ေတာင္းတမႈကိုျဖစ္ေပၚေစသည္။

ႏွစ္ေယာက္လံုးေမာပန္းႏြမ္းလ်စြာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္တင္းတင္းဖက္ထားမိသည္ႏွင့္ စိတ္၏အလိုဆႏၵပန္းတိုင္ဟုဆိုရမည္ေလာ...ႏွလံုးသား၏အလိုဆႏၵပန္းတိုင္ဟုဆိုရမည္ေလာ...ထိုပန္းတိုင္ကိုၿပိဳင္တူဝင္ေရာက္ၾကသည္။

ေဇယ် မႉးကိုဆက္၏ကိုယ္ေပၚမွခြာလိုက္သည္။ၿပီးေနာက္ျပံဳး၍ၾကည့္သည္။ၾကင္နာမႈအျပည့္ ျဖစ္ျပံဳးျခင္းျဖစ္သည္။

မႉးကိုဆက္ ပင့္သက္တစ္ခ်က္႐ိႈက္ကာမ်က္ရည္နစ္စက္စီးဆင္းက်သည္။

ေဇယ်ရင္ထဲပူေလာင္သြားသလိုခံစားရသည္။သူမႉးကိုဆက္အေပၚထပ္၍ပိုလြန္က်ဴးမိျပန္သည္။ဒီနစ္ခါသည္အဆိုးဆံုးလြန္က်ဴးမႈျဖစ္သည္။ေဇယ်အားေပ်ာ့စြာနဲ႔ေတာင္းပန္စကားကိုဆိုသည္။

"ကိုယ္မွားျပန္ၿပီမႉးရယ္...ကိုယ္ေတာင္းပန္တယ္ေနာ္..."

မႉးကိုဆက္ ရင္ထဲဆူးဆူးနစ္နစ္ေဝဒနာကိုခံစားရသည္။ေတာင္းပန္သည္တဲ့...ခင္ဗ်ားလုပ္ျခင္တာလုပ္ၿပီးဒီစကားတစ္ခြန္းထဲေျပာတတ္တာလား..ကိုေဇယ်...ကြၽန္ေတာ္လိုျခင္တာအဲ့ဒါမဟုတ္ဘူး...ခင္ဗ်ားနားမလည္ႏိုင္ပါဘူးကိုေဇယ်ရယ္...။ခင္ဗ်ားစိတ္ထဲကြၽန္ေတာ့္ေသြးသားဆႏၵအရေပးဆပ္တယ္လို႔ထင္ေနတာလား...ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားလိုအင္အရပါ....။

မႉးကိုဆက္ ေဇယ်ကိုမ်က္ႏွာလႊဲ၍ ႐ိုက္ကာငိုသည္။

ေဇယ် မႉးကိုဆက္ ၏ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကိုၾကည့္ၿပီးမ်က္လံုးအနည္းျပဴးက်ယ္သြား၏။မႉးကိုဆက္ေပါင္ေပၚတြင္ေသြးမ်ားေပက်န္ေနသည္။

"အရမ္းနာေနလို႔လားမႉး...."

ဟုတ္တယ္...အရမ္းနာက်င္တယ္...ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ကမဟုတ္ဘူး...ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲက...ခင္ဗ်ားအရမ္းရက္စက္တယ္ဗ်ာ...။

မႉးကိုဆက္ေခါင္းသာခါ၍ျပသည္။

ေဇယ် တစ္႐ွဴးရြက္ေတြကိုဆြဲယူၿပီး မႉးကိုဆက္ေပါင္ေပၚကေသြးေတြကိုသုတ္ေပး၏။

ၿပီးေနာက္ေစာင္ကိုျခံဳေပးလိုက္သည္။

"အနားယူလိုက္ဦးေနာ္မႉး..."

မႉးကိုဆက္ ဘာမွျပန္မေျပာ ဒီအခ်ိန္တြင္ေလာကႀကီးထဲမွ အၿပီးပိုင္စြန္႔ခြာသြားျခင္သည္။
မ်က္လံုးကိုဖ်စ္ညႇစ္ကာ အိပ္ျပစ္လိုက္သည္။

---------------------------

မႉးကိုဆက္အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္မွာမည္မ်ွၾကာသြားသည္မသိ အိပ္ရာႏိုးေတာ့ညေနေစာငး္ေနၿပီ......။

အိပ္ရာႏိးုႏိုးျခင္း စားပြဲေပၚတြင္တင္ထားေသာထမင္းပန္းကန္ကိုေတြ႕ရသည္။ေဘးနားတြင္စာရြက္တစ္ရြက္...။မႉးကိုဆက္စာကို ယူ၍ဖတ္ၾကည့္သည္။

"မနက္ကကိစၥအတြက္ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္...ကိုယ္ထမ္းခ်က္ထားေပးတယ္စားလိုက္ဦး..ကိုယ္အလုပ္႐ွိလို႔ညေနေလာက္မွျပန္လာျဖစ္မယ္...မႉးကုိကုိယ္ေျပာစရာေတြလဲ႐ွိတယ္...လူျခင္းေတြ႔မွပဲေျပာေတာ့မယ္.."

မႉးကိုဆက္နာက်င္ရျပန္သည္။
ေတာင္းပန္ပါတယ္....ဒီစကားကိုကြၽန္ေတာ္မုန္းေနၿပီကိုေဇယ်...လူျခင္းေတြ႔ရင္ေျပာဦးမွာလဲေတာင္းပန္ပါတယ္ပဲလား....ခင္ဗ်ားဒီစကားတစ္ခြန္းထဲတတ္တာလား....။

------------------

ေဇယ် အလုပ္မ်ားကိုအျမန္ျဖတ္၍အိမ္သို႔အေျပးျပန္လာခဲ့သည္။စိတ္ထဲမွာလဲ မႉးကိုဆက္ကို ဖြင့္ေျပာေတာ့မည္ဟုေတြး၍ ၾကည္ႏူးေနမိသည္။

အိမ္ေ႐ွ႕တြင္ကားရပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေဇယ်အိမ္ထဲသို႔ေျပးဝင္လာသည္။

ေမေမသည္ဧည့္ခန္းအတြင္းထိုင္ေနသည္။

"ေမေမ မႉးေရာ...အခန္းထဲမွာလား..."

"ခုနကလေရာင္လာေခၚသြားတယ္....ေမေမလဲစိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေအာင္ဆိုၿပီးထည့္ေပးလိုက္တာ...မႉးကိုဆက္ကိုၾကည့္ရတာေနမေကာင္းဘူးလားမသိဘူး...တမိႈင္မိႈင္နဲ႔..သားလဲဂ႐ုစိုက္ေပးလိုက္ဦး...."

"ဘာ...ဘာလို႔သူကလေရာင္ေနာက္လိုက္သြားရတာလဲ..."

"မသိဘူးေလ...သားရယ္...view point သြားမယ္လို႔ေတာ့ေျပာသြားတယ္..."

"ေတာက္...."

ေဇယ် အိမ္အျပင္သို႔ျပန္ထြက္ကာ ကားကိုအျမန္ဆံုးႏႈန္းနဲ႔ view point သို႔ေမာင္းလိုက္သည္။

#အေရာင္မဲ့

ဆက္ရန္>>>