နားခိုရာ...(အပိုင္း-၁)

ေနဝန္းႀကီးသည္ ရႊန္းစိုစြာနဲ႔အေ႐ွ႕ဘက္ ေတာင္တန္းေတြၾကားပုန္းကြယ္ေနရာမွေခါင္းေလးျပဴၾကည့္ေနသည္။ေနေရာင္ျခည္ ေႏြးေႏြးေလးသည္ ျပတင္းတံခါးလိုက္ကာေတြၾကားမွ အခန္းအတြင္းသို႔ျဖာဆင္းေနသည္။

ေဇယ်ပိုင္ အိပ္ေနရာမွ မ်က္လံုးဖြင့္ၿပီး အသက္တစ္ဝ႐ွဴလိုက္သည္။ၿပီးေနာက္သက္ပ်င္းတစ္ခ်က္ခ်သည္။ေစာင္ကိုဖယ္၍ ကုတင္ေပၚတြင္ထိုင္ကာအေညာင္းအညာေျပဇက္ခ်ိဳးလိုက္သည္။ၿပီးေနာက္တစ္ေန႔လုပ္ေဆာင္ရမည္မ်ားကိုေတြးေတာၿပီးေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ကာ မ်က္ႏွာသစ္ေလသည္။

မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးေနာက္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေဖ်ာ္၍ စားပြဲတြင္ထိုင္ကာဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ကိုေကာက္လွန္ဖတ္သည္။

"တီ...တီ...တီ...."

ဖုန္းဝင္လာ၍ ေကာ္ဖီတစ္ႀကိဳက္ေမာ့ေသာက္ၿပီး ဖုန္းကိုကိုင္လိုက္သည္။

"ဟဲလိုေမေမေျပာ...."

"သားေဇယ်ေရ...ေမေမဒီမွာေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ဆက္သြယ္ထားတယ္...အဲ့ဒါသားအားတဲ့ေန႔ေလးေျပာပါကြယ္...သူ႔ကိုအေၾကာင္းျပန္ၿပီး..သားနဲ႔ေတြ႔ေစျခင္လို႔ပါ...."

ေဇယ် အေပၚနဲ႔ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို သြားေအာက္ထဲထည့္၍ နဖူးေက်ာတစ္ခ်က္တြန္႔သည္။

"ေမေမတို႔ကေတာ့လုပ္ၿပီ...ရန္ကုန္မွာေနၿပီး..ေမာ္လၿမိဳင္ကေကာင္မေလးေတြနဲ႔လိုက္ဆက္သြယ္ေနရလား...ဒါနဲ႔ဆိုဘယ္နေယာက္မွန္းမသိေတာ့ဘူး..
ေမေမအလုပ္လဲလုပ္ကြၽန္ေတာ့္အတြက္လဲေခြၽးမ႐ွာနဲ႔မေမာဘူးလားေမေမ....ကြၽန္ေတာ္စိတ္မဝင္စားဘူး...ကြၽန္ေတာ္အိမ္ေထာင္မျပဳျခင္ေသးဘူး..."

"အိမ္ေထာင္မျပဳလို႔ရမလား...မင္းအသက္ဘယ္ေလာက္႐ွိေနၿပီလဲ...."

"၂၇ေလ..ဘာျဖစ္လို႔လဲ..."

"ေအး၂၇ဆိုတာလူ႔သက္တမ္းသံုးပံုတစ္ပံုေက်ာ္ေနၿပီ...ေမေမလဲေျမးခ်ီျခင္ေနၿပီ..စီးပြားေရးပဲေခါင္းထဲမေရာက္ေနနဲ႔...ေမေမ႐ွာေပးတာမလိုျခင္ရင္မင္းဘာသာ ႐ွာၿပီးေမေမနဲ႔မိတ္ဆက္ေပးလွည့္..."

"ကြၽတ္...."

ေဇယ်စုတ္သပ္တစ္ခ်က္စုတ္သည္။

"ေမေမေရဒါပဲေနာ္....ကြၽန္ေတာ္ဒီေန႔ company မွာ interview တစ္ခု႐ွိလို႔ေစာေစာသြားရမယ္..."

"ေအးဒါပဲ...သားမအားလဲေမေမဘာသာအခ်ိန္ညိွၿပီးေျပာလိုက္ေတာ့မယ္..."

ေဇယ် ဆက္နားမေထာင္ေတာ့ပဲဖုန္းခ်လိုက္သည္။ေမေမကိုလဲစိတ္ပ်က္မိသည္။သားတစ္ေယာက္ထဲ႐ွိတယ္ဆိုၿပီးေနာင္ေရးစိတ္ခ်ျခင္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔မိန္းမအတင္းေပးစားေနသည္။ေဇယ်ကေတာ့မလိုျခင္ဆိုျခင္းထက္ မိန္းမေတြကိုစိတ္မဝင္စားေခ်။စိတ္မဝင္စားဘူးဆိုသည္က အလုပ္ပဲေခါင္းထဲေရာက္ေန၍ျဖစ္မည္ဟုေဇယ်မွတ္ခ်က္ခ်ထားသည္။အေၾကာင္းတရားက.အလုပ္မဟုတ္သည္ကိုေတာ့ေဇယ်တစ္ေန႔ေန႔တြင္သိလာခဲ့မည္ကို မေတြးျဖစ္ခဲ့....။ေဇယ်သည္ တစ္ဦးတည္းေသာသား ေဖေဖမ႐ွိေတာ့ ေမေမကစီးပြားေရးကိုဦးေဆာင္ၿပီးေမာ္လၿမိဳင္ hotel ခြဲတြင္ MD ေနရာကတာဝန္ယူေနရသည္။ဥစၥာေပါ႐ုပ္ေခ်ာ၍ ယဥ္ပ်ိဳမဒီေတြသည္းသည္းလႈပ္ျဖစ္ေနၿပီး သမီး႐ွင္ေတြကပင္လာဆက္ရသည္အထိ ပ်ိဳတိုင္းႀကိဳက္တဲ့ႏွင္းဆီခိုင္ျဖစ္သည္။အရပ္ကလဲ၅ေပ၉လက္မနဲ႔လူေတြၾကားထဲထင္ေပၚေစသည္။ေလ့က်င့္ခန္းနဲ႔gym အျမဲကစားျဖစ္ေသာကိုယ္ခႏၶာသည္ ေတာင့္တင္းက်စ္လစ္သန္မာသည္။မ်က္ခံုးေမႊးထူထူ ဆံုရာမွအရင္းခံသည့္ ႏွာတံခြၽန္ခြၽန္သည္ ေဇယ်ကိုပို၍ဆြဲေဆာင္မႈ႐ွိေစသည္။မ်က္ဝန္းမ်ားကညိဳ႕ရီျပာမိႈင္းေနၿပီး ျမင္သူရင္ခြင္တစ္စံုကိုသိမ္းပိုက္ႏိုင္သည္အထိ ၿငိဳ႕ယူဖမ္းစားႏိုင္သည္။သို႔ေပမဲ့ ေဇယ်မည္သည့္မိန္းကေလးကိုမွစိတ္မဝင္စားခဲ့....မိန္းကေလးေတြႏွင့္လဲအေပၚယံသာဆက္ဆံသည္။ေမေမမိတ္ဆက္ေပးသည့္ အမ်ိဳးသမီးေတြကိုလဲျပတ္ျပတ္သားသားျငင္းဆန္ခဲ့သည္သာပင္...။

ေဇယ် ေရမိုးခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲၿပီးသည္ႏွင့္hotelသို႔ထြက္လာသည္။ဒီေန႔ interview ေၾကာင့္စိတ္အေႏွာင့္ယွက္ျဖစ္ရမည္ကိုႀကိဳေတြး၍ မေန႔ထဲက hotel အိမ္တြင္သာ တစ္ေယာက္ထဲစိတ္ကိုေပါ့ပါးေအာင္ အနားယူအိပ္စက္ခဲ့သည္။

Interview အေၾကာင္းေတြးရင္း ကားကိုေမာင္းလာခဲ့ရာ ဟိုတယ္သို႔မေရာက္ခင္ လမ္းတစ္ေနရာတြင္ကားသည္ထိုးရပ္သြား၏။
ေဇယ်စိတ္အနည္းငယ္ခုသြားရသည္။မနက္ေစာေစာအဆင္မေျပမႈနဲ႔စတိုးေလသည္။ကားစက္ကိုျပန္ႏိႈးၾကည့္သည္ ။စက္ကမႏိုး...ေခ်။

"ကြၽတ္..."

ေဇယ် စုတ္သတ္တစ္ခ်က္စုတ္ၿပီး သက္ျပင္းခ်သည္။ဘယ္လိုေ႐ွ႕ဆက္ရမယ္ဆိုတာကိုမေတြးတတ္ေတာ့...။ကားသာေမာင္းတက္ၿပီး ကားျပင္မတတ္တဲ့သူ႔အတြက္ ယခုလိုအဆင္မေျပမႈေၾကာင့္စိတ္ညသ္ရသည္ကအခါခါ...။ေဇယ်နာရီကိုၾကည့္မိေတာ့ interview အခ်ိန္ကကပ္ေနေလၿပီ....။သူ႔ေၾကာင့္တျခားသူေတြအခ်ိန္ၾကန္႔ၾကာမည္ကိုလဲအားနာမိသည္။သည္ပံုအတိုင္းဆိုမျဖစ္ႏိုင္ ကားဝပ္ေ႐ွာ့ကိုဖုန္းဆက္ရင္လဲ ကားျပင္ဆရာေရာက္လာမွာနဲ႔ျပင္မွာနဲ႔ဆို interview ခ်ိန္မမွီေတာ့...။စိတ္ကိုဒုန္းဒုန္းခ်ၿပီးကားေပၚမွဆင္းလိုက္သည္။သူ၏ကိုယ္ကိုေျခဆံုးထိျပန္ၾကည့္ၿပီးသက္ပ်င္းခ်မိျပန္သည္။ဒီလိုသားသားနားနားဝတ္ၿပီး hotel ပိုင္႐ွင္က ဆိုင္ကယ္ taxi နဲ႔ဟိုတယ္ကိုသြားရမည့္အေျခအေနကိုစိတ္ကုန္မိသည္။မန္ေနဂ်ာကိုဖုန္းဆက္ေခၚဖို႔ကလဲ သူမ်ားကိုဒုကၡေပးရာၾကမည္ေၾကာင့္ မဆက္ပဲ လမ္းမေပၚ ဆိုင္ကယ္ taxi အလာကိုေစာင့္ေနမိသည္။

ေဇယ်နာရီၾကည့္လိုက္ လမ္းမေပၚၾကည့္လိုက္ျဖစ္ ကားေဘးနားတြင္ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ေလ်ွာက္ေနသည္။ဟိုးေဝးေဝးက ဆိုင္ကယ္ taxi လာေနသည္ကိုေတြ႔၍ စိတ္အနည္းငယ္သက္သာရာရသြားသည္။နာရီကိုၾကည့္မိေတာ့ အခ်ိန္မွီယံုေလာက္ေလး ဟိုတယ္သို႔ေရာက္သြားႏိုင္သည္။

ဆိုင္ကယ္ ကိုတားလိုက္ၿပီး ေစ်းစကားေျပာမည္အလုပ္ ႐ုတ္တရတ္ ဆိုင္ကယ္အေနာက္သို႔လူတစ္ေယာက္တက္ထိုင္လိုက္သည္ကိုေဇယ် ျမင္ေတြ႔လိုက္ရသည္။အေရးႀကိးစၥ႐ွိပါတယ္ဆိုအဖ်က္ကထပ္၍ဝင္လာသည္။ေဇယ် ဆိုင္ကယ္သမားကို ေျပာဖို႔စကားမေျပာျဖစ္ပဲ ဆိုင္ကယ္အေနာက္မွာထိုင္လိုက္တဲ့သူကိုၾကည့္မိသည္။အသက္၂၂ႏွစ္ေလာက္႐ွိမည့္ျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္...အရပ္က၅ေပ၆ေလာက္နဲ႔ ေဇယ်ကိုျမင္ပံုမေပၚသူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက စာရြက္စာတမ္းေတြကိုစစ္ေနသည္။ၿပီးေနာက္ဆိုင္ကယ္သမား၏ေက်ာကိုလွမ္းပုတ္၍ေရးႀကီးသုတ္ျပာနဲ႔စကားဆိုသည္။

"ေမာင္းေလ...ဦးေလး..ဘာလုပ္ေနတာလဲ..."

ဆိုင္ကယ္သမားေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ေဇယ်ကိုၾကည့္သည္။ေဇယ် ေဒါသအနည္းငယ္ဝင္လာကာ ဆိုင္ကယ္အေနာက္ကေကာင္ေလးကိုမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ၾကည့္သည္။ၿပီးေနာက္ မမာမေပ်ာ့ေသာအသံျဖစ္စကားဆိုသည္။

"ဒီမွာေကာင္ေလး...မင္းလူ႔ယဥ္ေက်းမႈနားမလည္ဘူးလား..."

ထိုေကာင္ေလး မ်က္လံုးအဝိုင္းသားနဲ႔ ေဇယ်ကိုၾကည့္သည္...။ထိုမ်က္ဝန္းသည္ ရႊန္းစိုေနၿပီးအားနာမႈအနည္းငယ္ပါေပမဲ့ ...ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကိုပိုင္ႏိုင္စြာခ်ထားသည့္သေဘာသက္ေရာက္ေနသည္။

"ဟို...ဟိုေလ..အကို..ေနာက္တစ္စီးလာမွလိုက္သြားေတာ့ေနာ္..ညီေလး..အလုပ္ကိစၥတစ္ခု႐ွိလို႔..ေနာက္ၾကေနၿပီအဲ့ဒါေၾကာင့္ပါေနာ္..."

ကြၽတ္...
ေဇယ် စုတ္သတ္၍ ထိုေကာင္ေလးထံမွမ်က္လံုးကိုလႊလိုက္သည္။

"မင္းဒီလိုလြယ္လြယ္ေျပာလို႔ရမလား...ငါလဲအေရးႀကီးကိစၥ႐ွိတာပဲ..."

"ငယ္သူကိုသနားေသာအားျဖစ္ ဦးစားေပးလိုက္ပါ...."

ထိုေကာင္ေလးစကားဆံုးၿပီးသည္ႏွင့္ဆိုင္ကယ္သမား၏ေက်ာကိုပုတ္ျပန္သည္။

"ေမာင္းေတာ့ဦးေလး..ကြၽန္ေတာ္ေနာက္က်ေနၿပီ...."

ဆိုင္ကယ္သမား ေဇယ်ကိုတစ္ခ်က္ျပံဳးျပကာ ဆိုင္ကယ္စက္ႏိႈး၍ထြက္သြားေလသည္။ထိုေကာင္ေလးက ေဇယ်ကိုလက္ျပ၍ မထီတထီႏႈတ္ဆက္သြားေသးသည္။

"တာ့တာ...Gomarwo oppa..."

ေဇယ် စိတ္ထဲထိုေကာင္ေလးကိုအခဲမေက်ျဖစ္ကာ ကားဘီးကိုအားနဲ႔ေစာင့္ကန္လိုက္သည္။

"ေတာက္...လူမႈေရးနားမလည္တဲ့သူေတြ..."

ေဇယ်ေဒါသေတြအထပ္ထပ္နဲ႔ေနာက္ဆိုင္ကယ္တစ္စီးကိုေစာင့္ေနလိုက္ရသည္။

------------------

ေနလံုးႀကီးသည္ မြန္းတည့္ခ်ိန္နီးလို႔ေနၿပီ...။မနက္ထဲကအဆင္မေျပမႈမ်ားသည္ hotel ေရာက္သည္အထိကပ္ပါလာခဲ့သည္။စိတ္ကမၾကည္၍ interview ေမးရာတြင္လဲ ေဇယ်စိတ္ကသိပ္မၾကည္ေတာ့...။interview လာေျဖသည့္သူမ်ားေၾကာင့္လဲပါမည္ထင္သည္။လာေလ်ွာက္တဲ့သူအားလံုးနီးပါးကလဲအလုပ္ကိစၥထက္ လစာကိုသာဦးစားေပးေျပာေနၾကသည္။တစ္ခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြကလဲအလုပ္လာေလ်ွာက္တာနဲ႔မတူအလွလာျပေနသလိုျဖစ္ေနသည္။ထိုသည္မ်ားကိုလဲေဇယ်မႀကိဳက္...။ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဟိုတယ္တြင္မိန္းကေလးမ်ားကိုပင္မထားေခ်...။အၿပိဳင္အဆိုင္ေတြကလဲမ်ားလွသည္...အလွအပကလဲမက္လွသည္...မႀကိဳက္ဆံုးအခ်က္က ေဇယ်ကိုျမင္လွင္ေၾကာက္သလိုရြံ႔သလိုနဲ႔စကားကိုခြၽဲႏြဲ႔ေျပာသြသားည္မ်ားကိုပင္ျဖစ္သည္။

"ဟူး......"

ေဇယ်သက္ပ်င္း႐ွည္တစ္ခ်က္ခ်ၿပီး ဘဲလ္ကိုႏွိပ္လိုက္သည္။တစ္ခနၾကာေတာ့ အခန္းတံခါးကိုဖြင့္၍ စာေရးက ေနာက္ထပ္အလုပ္ေလ်ွာက္သူတစ္ဦးကိုေခၚလာသည္...။

ေဇယ်စိတ္ဓာတ္မက်ခင္ စိတ္ကိုအရင္ေျဖသည့္အေနျဖစ္ ေကာ္ဖီတစ္ငံုေသာက္လိုက္သည္။စာေရးက personal file ကို ေဇယ်ထံထိုးေပးလိုက္သည္။

"ဒါေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္ပါပဲ သူေဌး...မႉးကိုဆက္ပါ...အတြင္းေရးမႉးအေတြ႔အၾကံဳေတာ့မ႐ွိေသးပါဘူး..."

စာေရးအခန္းျပင္သိူ႔ထြက္သြားသည္။ေဇယ်အလုပ္လာေလ်ွာက္သူမႉးကိုဆက္ကိုမၾကည့္ေသးပဲ personal file ကိုလွန္ကာ ေကာ္ဖီတစ္ငံုထပ္ငံုလိုက္သည္။ၿပီးေနာက္ေဇယ်မႉးကိုဆက္ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ေဇယ်မ်က္လံုးမ်ားျပဴးက်ယ္သြားကာ...ေသာက္ထားေသာေကာ္ဖီပင္သီးကုန္၏။

"အဟြတ္...အဟြတ္..."

ေဇယ် မႉးကိုဆက္ကိုျပန္၍ၾကည့္သည္။မနက္တုန္းကသူနဲ႔ဆိုင္ကယ္လုစီးခဲ့တဲ့ေကာင္ေလးပင္ျဖစ္ေနသည္.။ေလာကႀကီးကလဲဆန္းၾကယ္သား...ေရစက္ကလဲေတာ္ေတာ္ပါသည္ထင္ရေလာက္ေအာင္ထပ္ဆံုျပန္သည္။မႉးကိုဆက္ကလဲ...မ်က္လံုးအျပဴးသားျဖစ္ ေဇယ်ကိုၾကည့္ေနရင္းေခါင္းငံု႔သြားေတာ့သည္။ၿပီးေနာက္မဝံ့မရဲျဖစ္စကားဆိုသည္။

"ဘယ္လိုလုပ္အကိုျဖစ္ေနတာလဲ..."

ေဇယ် အသံအနည္းငယ္မာမာျဖစ္စကားျပန္ေျပာသည္။

"အဲ့ဒါငါေမးရမွာ....ဘာေၾကာင့္မင္းျဖစ္ေနရတာလဲ...."

"ညီလဲ...အကိုျဖစ္မယ္မွန္းမွမသိတာ...ဟား..သြားၿပီ..အဲ့ဒါဆိုအလုပ္ရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး..."

မႉးကိုဆက္ေခါင္းကိုျပန္ေမာ့လိုက္ၿပီး ေဇယ်ကိုသူ၏သြားတက္ေပၚယံုျပံဳးျပသည္။

"အကို...အလုပ္ကိစၥမွာကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြမထည့္ပါဘူးေနာ္...ညီမနက္ကကိစၥအတြက္ေတာင္းပန္ပါတယ္...မနက္ကကိစၥေၾကာင့္ညီ့ကိုအလုပ္မခန္႔ပဲမေနပါနဲ႔..."

ေဇယ် သက္ပ်င္းခ်ၿပီး ကိုင္ထားေသာ personal file ကိုပစ္ခ်လိုက္သည္။

"ေနပါဦး..မင္းကိုအလုပ္ခန္႔ရေအာင္မင္းကဘာအရည္အခ်င္းေတြ႐ွိလို႔လဲ...လုပ္ငန္းအေတြ႔အၾကံဳကေရာ...အတြင္းေရးမႉးအေတြ႔အၾကံဳလဲမ႐ွိတဲ့သူကိုငါကဘယ္လိုအတြင္းေရးမႉးခန္႔ရမွာလဲ..."

မႉးကိုဆက္ေခါင္းေလးငံု႔သြားသည္။

"အလုပ္လုပ္ရင္းအလုပ္ကသင္သြားပါလိမ့္မယ္..."

"ဒုန္း...."

ေဇယ်၏စားပြဲေပၚလက္ဝါးျဖစ္႐ိုက္သံေၾကာင့္ မႉးကိုဆက္တစ္ခ်က္တုန္သြားသည္။

"ဘာအလုပ္ကသင္သြားမွာလဲ...ဒါ practical ေလ့က်င့္ခန္းမဟုတ္ဘူး..အလုပ္ခြင္ထဲ ..ငါကမင္းအလုပ္လုပ္တတ္ေအာင္သင္ေပးရဦးမွာလား..."

"သင္ေပးတယ္လို႔လဲမဟုတ္ပါဘူး..ကြၽန္ေတာ္နားလည္ေအာင္႐ွင္းျပေပးေပါ့...ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားၿပီးလုပ္မွာပါ....ကြၽန္ေတာ့္ကိုသံုးလေလာက္ေတာ့စမ္းခန္႔ေပးပါ...."

"ေနပါဦး...မင္းကငါ့ဆီကအလုပ္လာေလ်ွာက္ေနတာလား...အလုပ္လာေတာင္းေနတာလား...."

"ညီဒီအလုပ္ရမွျဖစ္မွာမို႔ပါ..ညီကတစ္ေကာင္ႂကြက္တစ္ေယာက္ပါ...အေဒၚနဲ႔ေနပါတယ္...ညီအလုပ္မ႐ွိေတာ့အေဒၚကလဲသိပ္မၾကည္ျဖဴဘူး....အဲ့ဒါေၾကာင့္ညီေလးကိုအလုပ္ခန္႔ပါေနာ္..."

မႉးကိုဆက္စကားေၾကာင့္ ေဇယ် သနားသြားရသလိုအံ့လဲသမိသည္။ဤသို႔အလုပ္႐ွင္ကိုအတင္းအဓမၼတိုက္ အလုပ္လာေလ်ွာက္သူကိုမျမင္ေတြ႔ဖူးေသးေခ်။ေဇယ် မႉးကိုဆက္ကိုစိုက္ၾကည့္မိသည္။အလုပ္မခန္႔ရင္ျပန္မည့္သေဘာကိုမေတြ႔ရ...။မ်က္ဝန္းထဲတြင္လဲႀကိဳးစားလိုသည့္စိတ္အေနအထားကိုျမင္ေတြ႔ရၿပီး အသနားခံကာ ေတာင္းဆိုေနသည္။ေဇယ်အကဲခတ္မိေပမဲ့ မႉးကိုဆက္၏အရည္အခ်င္းကိုမသိရေသးေပ..။.သူ႔ကိုအလုပ္မခန္႔ရင္လဲေနာက္ထပ္ေလ်ွာက္သည့္သူကမ႐ွိေတာ့...။

"တီ....တိ.....တီ...."

ဖုန္းဝင္လာေသာေၾကာင့္ ေဇယ်ဖုန္းကိုကိုင္လိုက္သည္။

"ဟဲလို..ေမေမ..ေအာင္သြယ္ေတာ္ကိစၥပဲလားကြၽန္ေတာ္စိတ္မဝင္စားဘူးလို႔ေျပာၿပီးၿပီေလ...."

မႉးကိုဆက္ ေဇယ်ကိုၾကည့္ကာေၾကာက္လဲေၾကာက္မိသည္။ေဇယ်၏အသံသည္ အေမကိုေျပာေနသည္တဲ့မာထန္ၿပီးျပတ္သားေနသည္။ထိုသို႔ေသာသူကိုပင္ မႉးကိုဆက္နားမလည္ႏိုင္စြာ အပူေတြေပးေနမိသည္။မႉးကိုဆက္ ေဇယ်ကိုပင္ မမွိတ္မတုန္ေသာမ်က္ဝန္းျဖစ္ၾကည့္ေနမိသည္။မ်က္ခံုးထူထူနက္နက္ၾကားကႏွာတံခြၽန္ခြၽန္ေလးကုိျမင္ရေတာ့ ျပံဳးမိသည္။ဒီလူေတာ္ေတာ္႐ုပ္ေျဖာင့္တာပဲ...။သူ႔အနားမွာေစာ္ေတြဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနမွာေသခ်ာတယ္....။ေဇယ်ကိုၾကည့္ရင္းအမွတ္ေတြစြတ္ေပးေနသည္။

မႉးကိုဆက္ ေဇယ်ကိုျပံဳးရီ၍ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ေဇယ်သူ၏အိတ္ကပ္ကိုလက္နဲ႔စမ္းကာတစ္ခုခုကို႐ွာေနသည္။မႉးကိုဆက္ တစ္ခုခုကိုအလုိက္သိသြားသလိုျဖစ္ သူ၏ေဘာပင္အား ေဇယ်ထံထိုးေပးလိုက္သည္။ေဇယ်တစ္ခ်က္ျပံဳးျပၿပီး ေဘာပင္ကိုယူလိုက္သည္။

"ဟုတ္ကဲ့ေမေမ...ကြၽန္ေတာ္မွတ္ထားၿပီးပါၿပီ..ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္သြားႀကိဳလိုက္ပါ့မယ္..."

"......"

"ဟုတ္ကဲ့ေမေမ...အလုပ္ကိစၥပဲေျပာပါအိမ္ေထာင္ေရးစိတ္မဝင္စားေသးဘူး...ဒါပဲေနာ္..."

ေဇယ် ဖုန္းကိုခ်လိုက္ကာ မႉးကိုဆက္ကိုျပန္ၾကည့္သည္။

"မင္းကလစာဘယ္ေလာက္လိုျခင္တာလဲ..."

"လစာကိုေတာ့သိပ္မေမ်ွာ္မွန္းပါဘူး...အကိုေပးျခင္သေလာက္ေပးပါ...ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာ့အလုပ္စမ္းခန္႔ေပးပါေနာ္.."

ေဇယ် ေခါင္းကိုတစ္ခ်က္ျခင္းညိတ္သည္။

"အိုေက..အိုေက...မင္းခုနကငါလိုေနာတကိုမထုတ္ေဖာ္ျပပဲနဲ႔ေဘာပင္လွမ္းေပးတာကိုေတာ့သေဘာက်တယ္...အလုပ္စမ္းခန္႔ၾကည့္တာေပါ့..."

"ဝါး...တကယ္ႀကီး..."

မႉးကိုဆက္အံ့ျသစြာနဲ႔ ေပ်ာ္ျမဴးသြားသည္။မထင္မွတ္ပဲလုပ္ေဆာင္လိုက္သည့္အရာတစ္ခုက ဒီေလာက္ထိစြမ္းေဆာင္ႏိုင္လိမ့္မည္ကို မႉးကိုဆက္သတိမျပဳမိခဲ့..။မႉးကိုဆက္ခုန္ေပၚထိုင္ေနရာမွမတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ၿပီးေနာက္လက္ခုပ္တီးသည္။

"ေဝး...ေပ်ာ္လိုက္တာ...အကို႔ကိုေက်းဇူးတင္တယ္သိလား...ညီေလးႀကိဳးစားမယ္ေနာ္...."

ေဇယ် မႉးကိုဆက္ေပ်ာ္ေနပံုကိုၾကည့္ၿပီးရီေနမိသည္။ေဇယ်၏အေ႐ွ႕တြင္မႉးကိုဆက္သည္ ခုန္ေပါက္ေနသည္။ထိုကဲ့သို႔အလုပ္႐ွင္ေ႐ွ႕တြင္ကေလးတစ္ေယာက္လို ျပဳမူေနပံုမ်ိဳးကိည ေဇယ်မေတြ႔ဖူးခဲ့။မႉးကိုဆက္နဲ႔ေတြ႔မွ မေတြ့ဖူးသည္မ်ားကိုအံ့ျသစြာထပ္ခါတလည္းလည္းျမင္ေတြ႔ေနရသည္။မႉးကိုဆက္ေပ်ာ္႐ွြင္ေနမႈက ေဇယ်ကိုပါကူးစက္ေစသည္။မနက္ကစိတ္အလိုမက်မႈမ်ားပင္အနည္းငယ္ေျပေပ်ာက္သြားရသည္။

"အကို...မနက္ျဖန္ညီအလုပ္လာတက္ေတာ့မယ္ေနာ္...အကိုဘာစားျခင္လဲ...ညီေက်းဇူးတင္တဲ့အေနနဲ႔ျပဳစုျခင္လို႔ပါ..."

ေဇယ်ျပံဳးေနရာမွမ်က္ႏွာကိုတစ္ခ်က္တည္လိုက္သည္။သည္ေလာက္အလုပ္႐ွင္ေ႐ွ႕တြင္ အတင့္ရဲေနသည္ကို ေဇယ်မႏွစ္မ်ိဳ႕ေတာ့ေခ်။အသံအနည္းငယ္မာကာ မႉးကိုဆက္ကိုေဇယ်ေငါက္သည္။

"ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း...ဖင္ယားမေနနဲ႔...ငါအခုအလုပ္ျပန္ထုတ္လိုက္မယ္..."

"အြန္႔..."

မႉးကိုဆက္ခုန္ေနရာမွရပ္တန္႔သြားသည္။ၿပီးေနာက္ ေခါင္းေလးငံု႔ကာ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္းနဲ႔ခုန္ေပၚျပန္ထိုင္လိုက္သည္။ဖင္မယားနဲ႔တဲ့...ငါ့ကိုေျပာတာကလဲ...အဲ့လူႀကီး..စကားကိုေ႐ွ႕မၾကည့္ပဲအရမိးေျပာတယ္...။

မႉးကိုဆက္အရင္အသံမဟူတ္ေတာ့ပဲမဝံ့မရဲဖစ္စကားဆိုသည္။

"ဟုတ္...ကြၽြန္ေတာ္အေပ်ာ္လြန္သြားလို႔...မေလးမစားလုပ္မိရင္ေဆာရီးပါ..."

မႉးကိုဆက္ေၾကာက္လန္႔ေနသည့္ပံုကိုၾကည့္ၿပီး ေဇယ်ျပံဳးရီေနမိသည္။

#အေရာင္မဲ့

ဆက္ရန္>>>