နားခိုရာ...(အပိုင္း-၉)

ညေနဆည္းဆာေနဝင္ရီတေရာအလွသည္ ၾကည္ႏူးဆြတ္ပ်ံ့ လြန္းအားႀကီးေနသည္။ေနမင္းႀကီးသည္ေတာင္ထိပ္ေပၚေမးတင္၍ မႉးကိုေလွာင္ရီျပံဳးေနသလိုထင္ရေလာက္သည္။

သဘာဝတရား၏အလွကို မႉးကိုဆက္မခံစားႏိုင္ လြမ္းေမာ၍သာေနေနရသည္။

"မႉး...."

လေရာင္၏တစ္ခြန္းတည္းေသာေခၚသံျဖစ္သည္။

မႉးကိုဆက္ေငးေမာေနရာမွလေရာင္ဘက္ကိုၾကည့္သည္။

"ဘာေျပာမလို႔လဲကိုလေရာင္..."

"ညီ့ကိုၾကည့္ရတာေနမေကာင္းသလိုပဲ..."

"ေကာင္းပါတယ္...ဒါနဲ႔ညီ..ကိုေဇယ်အိမ္မွာ႐ွိေနတာဘယ္လိုသိတာလဲ.."

"အလုပ္မလာေတာ့ေဇယ်ကိုေမးၾကည့္တာ အန္တီလာမယ္ဆိုေတာ့ညီကူညီေပးေနတယ္လို႔ေျပာလို႔..."

"ေအာ္...."

မႉးကိုဆက္ ေခါင္းေလးျပန္ငံု႔လို႔သြားသည္။

"မႉးကိုကိုယ္ေျပာစရာ႐ွိတယ္...."

"ဘာေျပာမလို႔လဲေျပာေလ...."

"မႉးကိုဆက္ကို ကိုယ္ခ်စ္တယ္..."

႐ုတ္တရတ္ ေျပာလိုက္ေသာလေရာင္စကားေၾကာင့္ မႉး ရင္ထဲခနတာလန္႔သြားရသည္။ၿပီးေနာက္ျပံဳး၏။

"ဘာျဖစ္လို႔ျပံဳးတာလဲညီ..."

"ညီခႏၶာကိုယ္ကမသန္႔႐ွင္းေတာ့ဘူး...ညီႏွလံုးသားအလိုဆႏၵေနာက္လိုက္မိသြားၿပီကိုလေရာင္..."

"ဘယ္လို...အဲ့ဒါဆိုညီမွခ်စ္သူ႐ွိလား..."

"ခ်စ္သူရယ္လို႔လဲမဟုတ္ပါဘူး...ညီကသာတစ္ဖက္သတ္လို႔ထင္ပါတယ္..."

မႉးကိုဆက္ ခပ္ေဝးေဝးကိုလွမ္းၾကည့္ျပန္သည္။

ေဇယ် view point တြင္ကားကိုရပ္လိုက္ျပးီသည္ႏွင့္ ခံုတန္းေလးေတြေပၚ မႉးကိုဆက္တို႔ကို႐ွာေဖြမိသည္။တစ္ေနရာကေထာင့္နားေလးေတြ လေရာင္နဲ႔မႉးကိုဆက္ကိုျမင္ေတြ႔လိုက္ရသည္။ေဇယ် တစ္လွမ္းျခင္းလေရာင္တို႔အနားကိုလွမ္းလာခဲ့သည္။အနီးအနားအေရာက္ လေရာင္ေျပာေနေသာစကားသံကိုၾကားရ၍ ေဇယ်ေျခလွမ္းမ်ားကိုရပ္တန္႔လိုက္သည္။

"ညီႏွလံုးသားျဖဴစင္ရင္ပဲကိုေက်နပ္ပါတယ္ေလ..."

"ညီ့ႏွလံုးသားကလဲအနာတရ ေတြႀကီးပါပဲ...ျပန္ကုစားဖို႔ကအခ်ိန္အမ်ားႀကီးယူရဦးမယ္..."

"ရပါတယ္...ကိုေစာင့္ႏိုင္တယ္...မင္းကိုယ့္ကိုစဥ္းစားေပးေစျခင္တယ္...အျပစ္မ႐ွိတဲ့သူဆိုတာ႐ွိမွမ႐ွိတာ..ကိုယ္အရာရာအားလံုးကိုနားလည္ခြင့္လႊတ္တယ္..."

"ကိုလေရာင္ ဒီေလာက္အတင္းတိုးဝင္ေနမွေတာ့..ညီစဥ္းစားေပးပါ့မယ္..."

မႉးကိုဆက္ စကားေျပာအၿပီး႐ုတ္တရတ္လူတစ္ေယာက္ကလက္ကိုဖမ္းဆြဲလိုက္၍ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္သြားရသည္။မႉးကိုဆက္ လက္ဆြဲသည့္သူကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီး မ်က္လံုးအနည္းငယ္ ဝိုင္းစက္သြားရသည္။ေဇယ်သည္သူ႔အား နီရဲေနေသာေဒါသမ်က္လံုးမ်ားျဖစ္စိုက္ၾကည့္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ေဇယ် လေရာင္ကိုဂ႐ုမစိုက္ပဲမႉးကိုဆက္ကိုေနရာမွအတင္းဆြဲေခၚသြားသည္။

"ေဇယ်...မင္းဘာျဖစ္ျပန္တာလဲ..."

ေဇယ် ေျခလွမ္းရပ္၍ လေရာင္ဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္သည္။

"လေရာင္...မင္းမႉးကိုဆက္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေ႐ွ႕ဆက္မတိုးပါနဲ႔ေတာ့...ငါေတာင္းပန္ပါတယ္..."

ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ေဇယ် လေရာင္ကိုေက်ာခိုင္းကာ ကားဆီသို႔ မႉးကိုဆြဲေခၚလာသည္။

"ခင္ဗ်ား...ဒါဘာလုပ္တာလဲ...ကိုလေရာင္ကိုအားနာစရာႀကီး..."

"စကားမ႐ွည္နဲ႔ကားထဲဝင္..."

မႉးကိုဆက္ ကားအတြင္းသို႔ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ေဇယ် ကားကိုအ႐ွိန္ျဖစ္ေမာင္းထြက္သြားသည္။

ၿပီးေနာက္ မႉးကိုဆက္ကို အသံမာမာျဖစ္ေျပာသည္။

"မင္းဘာလို႔ငါ့ကိုမေစာင့္တာလဲ...မႉးကိုဆက္..."

"ဘာကိုေစာင့္ရမွာလဲ....ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ့္ကုိနာက်င္ေအာင္လုပ္လို႔မဝေသးလို႔လား...ခင္ဗ်ားအရမ္းလြန္ေနၿပီ..ကိုေဇယ်..."

"ငါဘာေတြလုပ္မိလို႔လဲ...မင္းကိုငါအရာအားလံုးေတာင္းပန္ဖို႔ဒီညေနေလးပဲမင္းကိုေစာင့္ခိုင္းတာေလ..."

"ခင္ဗ်ားပါးစပ္က ေတာင္းပန္တယ္ထပ္မေျပာနဲ႔...အဲ့ဒီစကားကိုကြၽန္ေတာ္အရမ္းမုန္းတယ္..."

ေဇယ် ကားကိုလူ႐ွင္းသည့္ေနရာတစ္ခုတြင္ရပ္လိုက္သည္။ၿပီးေနာက္ကားေပၚမွဆင္း ၍ မႉးကိုဆက္ကိုပါကားေပၚမွဆြဲခ်လိုက္သည္။

ေဇယ် မႉးကိုဆက္၏ပုခံုးကိုဆုပ္၍ကိုင္သည္။

"မင္းလုပ္တာေရာမလြန္ဘူးလားဟမ္...မင္းငါ့ကိုခ်စ္ေနရက္သားနဲ႔..ဘာလို႔လေရာင္ကိုစဥ္းစားေပးမယ္ေျပာထြက္တာလဲ...မင္းငါ့ကိုခ်စ္ေနတာမို႔လား..."

မႉးကိုဆက္ မခ်ိျပံဳးတစ္ခ်က္ျပံဳးသည္။

"ခင္ဗ်ားကတကယ္ေတာ့တစ္ကိုယ္ေကာင္းသမား....ခင္ဗ်ားကိုခ်စ္တယ္ေျပာရေအာင္ခင္ဗ်ားကေရာကြၽန္ေတာ့္ကိုခ်စ္တယ္ေျပာခဲ့ဖူးလို႔လား...ခင္ဗ်ားစဥ္းစားေလ...ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္နာက်င္ေနရလဲခင္ဗ်ားသိလား.....ခုရက္ပိုင္းအတြင္းကြၽန္ေတာ္အရမ္းပင္ပန္းခဲ့ရတယ္...ဒါေပမဲ့ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲခင္ဗ်ားအတြက္ဆိုၿပီး ဘာလုပ္လုပ္ခင္ဗ်ားအတြက္ပဲေတြးေပးခဲ့တယ္..."

ေဇယ်ေခါင္းေလးအသာအယာျပန္ငံု႔သည္။ၿပီးေနာက္ာအးေပ်ာ့ေသာေလသံျဖစ္စကားဆိုသည္။
"ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္မႉးရယ္..."

"ခင္ဗ်ားပါးစပ္က ေတာင္းပန္တယ္ထပ္မေျပာနဲ႔ကြၽန္ေတာ္မၾကားျခင္ဘူး...ခင္ဗ်ာရမ္းရက္စက္တယ္ကိုေဇယ် ...ခင္ဗ်ားအာသာေျပဖို႔တစ္ခုထဲအတြက္နဲ႔ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ကိုေပးခဲ့တာမဟုတ္ဘူး....ခင္ဗ်ားအတြက္ကြၽန္ေတာ့္တစ္ဘဝလံုး..ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးေပးခဲ့တာ..."

မႉးကိုဆက္ၿမိဳသိပ္ထားသမ်ွအရာအားလံုးကိုထုတ္ေျပာလိုက္မိေတာ့သည္။မႉးကိုဆက္မ်က္ႏွာတြင္လဲမ်က္ရည္စီးေၾကာင္းမ်ားျဖစ္ျပည့္ႏွက္ေနသည္။

"မင္းကိုယ့္ကိုအဲ့ဒီလိုေတာ့မေျပာပါနဲ႔ကြာ...ကုိယ္မင္းကိုေက်ာရယံုၾကံတာမဟုတ္ပါဘူး..."
မႉးကိုဆက္အံကိုႀကိတ္၍ တစ္ခ်က္စဥ္းစားသည္။ၿပီးေနာက္ျပတ္သားစြာျဖစ္စကားဆိုသည္။
"ေတာ္ေတာ့...ခင္ဗ်ားကိုကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တယ္...အရမ္းခ်စ္တယ္...ခင္ဗ်ားေက်နပ္ၿပီမို႔လား...ဟမ္...ခင္ဗ်ားေက်နပ္ၿပီမို႔လား...ဟီး..."

မႉးကိုဆက္ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ငိုယို၍ကားလမ္းေဘးတြင္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ေဇယ် မႉးကိုဆက္အေနာက္မွဒူးေထာက္၍ မႉးကိုဆက္၏ပုခံုးကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။မႉးကိုဆက္ ေဇယ်၏လက္ကိုပုတ္ခ်လိုက္သည္။

"ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ့္အသားကိုလာမထိနဲ႔...ခင္ဗ်ားၾကားျခင္တဲ့စကားၾကားၿပီးၿပီမို႔လား...ဒီေန႔ကစၿပီးခင္ဗ်ားနဲ႔ကြၽန္ေနာ္ပတ္သက္ဖို႔မ႐ွိေတာ့ဘူး...ကြၽန္ေတာ့္ကိုအိမ္ျပန္လိုက္ပို႔ေပး..."

ေဇယ် မႉးကိုဆက္၏အေနာက္မွေန၍တင္းၾကပ္စြာသိုင္းဖက္သည္။

"ခင္ဗ်ားကိုေျပာေနတယ္ေလ...ကြၽန္ေတာ့္ကိုမထိနဲ႔လို႔...ဟီး..."

"မလႊတ္ဘူးကြာ...မင္းကိုငါအရမ္းခ်စ္တယ္...မင္းကိုငါ့အသက္ထက္ပိုခ်စ္တယ္မႉး...မင္းကိုငါမခြဲႏိုင္ဘူး...မင္းကိုခြဲရရင္ငါေသသြားႏိုင္တယ္...ငါအျမဲတမ္းအိပ္မက္ထဲမွာမင္းနဲ႔ႏွစ္ေယာက္တစ္ဘဝထူေထာင္ေနရတာ...ခုမင္းနဲ႔လက္ေတြ႔တစ္ဘဝကိုထူေထာင္ျခင္တယ္...."

"ခင္ဗ်ား..အရမ္းလြန္တယ္ကိုေဇယ်...ခင္ဗ်ားကိုၾကာရင္ကြၽန္ေတာ္မုန္းမိေတာ့မယ္..."

"ကိုယ့္ကိုမမုန္းလိုက္ပါနဲ႔ေနာ္...ကိုယ္မင္းကိုအရမ္းခ်စ္တယ္လို႔ေျပာၿပီးၿပီေလ...ကိုယ္ေျပာရင္မင္းကအခြင့္အေရးယူတယ္လို႔ထင္မိမွာဆိုးလို႔ကိုယ္ဖြင့္မေျပာတာပါ...မင္းကိုျပဳျပင္ေပးမယ္ဆိုၿပီး..ကိုယ္မင္းအေပၚထားတဲ့အခ်စ္ေတြကမလြန္ဆန္ႏိုင္ေအာင္ကိုရစ္ထံုးကုန္တယ္မႉးရယ္..."

"ခင္ဗ်ား..ခံစားခ်က္ေတြကိုဘာလို႔ၿမိဳသိပ္ထားၿပီးလိမ္ေနရတာလဲ....ကြၽန္ေတာ္စေျပာမွခင္ဗ်ားဒီစကားကိုေျပာထြက္တယ္ေနာ္...ဟီး...ခင္ဗ်ားတရားမလြန္ဘူးလား...."

"ဟုတ္ပါတယ္...ကိုယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္...ကုိယ့္ကိုခြင့္လွြတ္ပါ...."

မႉးကိုဆက္ ေဇယ်ဘက္သို႔လွညိ့ကာတစ္ခ်ကိစိုက္ၾကည့္သည္။ၿပီးေနာက္ ေဇယ်ကိုထု႐ိုက္ေလသည္။

"သြား...ခင္ဗ်ားကိုခြင့္မလႊတ္ဘူး...ခင္ဗ်ားကိုကြၽန္ေတာ္မခ်စ္ဘူး...ခင္ဗ်ားကိုကြၽန္ေတာ္မခ်စ္ဘူး...ဟီး...."

မႉးကိုဆက္ စကားကိုေအာိ၍ေျပာရင္းမ်က္ရည္ေတြေရာႏွာရည္ေတြပါတစ္သြင္သြင္စီးက်ေနသည္။ေဇယ်ကိုထု႐ိုက္ေနေပမဲ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ၾကည္ႏူးေနမိသည္။

ေဇယ် မႉးကိုဆက္၏လက္မ်ားကိုဖမ္းခ်ဳပ္၍ရင္ခြင္ထဲကိုဆြဲသြင္းလိုက္၏။

"မငိုနဲ႔ေတာ့ေလ..မင္းကလဲလမ္းမႀကီးေပၚမွာ...ကိုယ္မင္းကိုခ်စ္တယ္ေျပာၿပီးၿပီေလ...အဲ့ေလာက္ထိအိုက္တင္မခံေနနဲ႔ေတာ့..."

"ဘာေျပာတယ္...ခင္ဗ်ားမေကာင္းဘူးကိုေဇယ်..."

မႉးကိုဆက္ေျပာရင္းနဲ႔႐ွက္ျပံဳးေလးတစ္ခ်က္ျပံဳးသည္။

ေဇယ်၏စိတ္ထဲလဲကည္ႏးူေနမိသည္။ေဇယ် မႉးကိုဆက္၏ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုငံု႔၍အနမ္းတစ္ပြင့္ေႁခြသည္။ထိုစဥ္ ကားဟြန္းတီးသံတစ္ခ်က္ၾကားလိုက္ရ၍ ႏွစ္ေယာက္လံုးအေတြးကိုယ္စီၾကည္ႏူးေနရာမွလန္႔၍ႏိုးသည္။

မႉး ေဇယ်ကို တြန္း၍ဖယ္သည္။

"သြားလမ္းမေပၚမွာႀကီး...."

"အဲ့ဒါဆိုအိမ္ေရာက္မွလုပ္ေတာ့မယ္..."

"ဘာလုပ္မွာလဲ...စကားကိုၾကည့္ေျပာ..မနက္ကဒဏ္ရာမေပ်ာက္ေသးဘူး..."

"ဒီတစ္ခါညင္သာပါမယ္ကြာ...ေနာ္..."

"ဘာေတြေျပာေနတာလဲ....မသိဘူးျပန္မယ္"

"မျပန္ေသးဘူး...ဒီေန႔တရားဝင္ခ်စ္သူျဖစ္တဲ့အထိန္းအမွတ္အေနနဲ႔အျပင္မွာထမင္းထြက္စားမယ္.."

"အန္တီတစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနမွာေပါ့..."

"ဘာအန္တီလဲ...ေနာက္တစ္ခါေမေမလို႔ပဲေခၚ..."

"အမ္မေခၚရဲဘူး...."

"ဖင္မ႐ွည္နဲ႔...ေခၚဆိုေခၚ..."

"ဟုတ္..."

ဖင္မ႐ွည္နဲ႔ ထိုစကားသံသည္ခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့...မႉးကိုဆက္အတြက္သာယာလို႔ေနသည္။သူသည္ေဇယ်ကိုေၾကာက္လဲေၾကာက္ရသည္။ေမတၱာသက္ဝင္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရသည္။ေဇယ်၏႐ုပ္ရည္ထက္ပင္ ေဇယ်၏ေဒါသကိုခ်စ္သည္ဟုေျပာရင္ လူေတြက မႉးကို႐ူးေနသည္ဟုထင္မွတ္ေနမည္။ဟုတ္ပါသည္။မႉးကိုဆက္သည္ ေဇယ်ကိုေၾကာက္သည္။သို႔ေပမဲ့ေဇယ်၏ေဒါသကိုေတာ့ခ်စ္သည္။

#အေရာင္မဲ့

ဆက္ရန္>>>