Saturday, May 14, 2016

နားခိုရာ...(အပိုင္း-၆)

အဝတ္အစားေတြကိုဗီ႐ိုထဲထည့္ၿပီးေနာက္ မႉးကိုဆက္ အခန္းအျပင္သို႔ျပန္ထြက္လာသည္။ေဇယ်ဧည့္ခန္းအတြင္းထိုင္ေနရင္း မႉးက္ုဆက္ကိုေမာ့၍ၾကည့္သည္။ေဇယ်၏မ်က္ဝန္းျမင္ကြင္းထဲတြင္မႉးကိုဆက္၏အမူအရာတိုင္းသည္ ကေလးတစ္ေယာက္ႏွယ္လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ခ်စ္စရာေကာင္းေနၿပီး အျပစ္ကင္းစင္လြန္းအားၿကီးေနသည္။ႏွလံုးသားက လိုအင္ဆႏၵကိုဦးေႏွာက္ကတားေနေသာေၾကာင့္ ေဇယ်ေ႐ွ႕ဆက္မတိုးရဲေပ...။တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ေတာ့ အခ်စ္ဆိုသည့္အရာသည္ ေဇယ်ႏွလံုးသားထဲတြင္႐ုပ္လံုးပိုႂကြလာသည္။

 "မႉး....ဟိုဟာေလ...အစမ္းေလ့က်င့္တဲ့အေနနဲ႔ ညေနထမင္းတူတူခ်က္စားရေအာင္..."

မႉးကိုဆက္ ညင္းဖို႔ႀကိဳးစားမိသည္။သို႔ေပမဲ့ႏွလံုးသားကလက္မခံ ထမင္းတူတူခ်က္စားသည့္ၾကည္ႏူးမႈကိုလိုျခင္မိသည္။

"အင္းေကာင္းသားပဲ....ဘာခ်က္မွာလဲ..."

"႐ွိတဲ့ဟာခ်က္မွာေပါ့...ဒီမွာဘာ႐ွိလဲမသိဘူး..."

"လာအဲ့ဒါဆို ေရခဲေသတၱာထဲဝင္ၾကည့္မယ္..."

မႉးကိုဆက္ ဦးေဆာင္၍မီစဖိုခန္းထဲဝင္သြားသည္။ေဇယ် ၾကည္ႏူးေပါ့ပါးစြာနဲ႔အေျပးေလးလိုက္လာကာ မႉးကိုဆက္ခါးကိုကိုင္၍မီးဖိုခန္းထဲတြန္းလာခဲ့သည္။

"အဲ့ဒါဘာျဖစ္ေနတာလဲ...စည္းကမ္းထဲအသားမယူနဲ႔ပါတယ္...လႊတ္...အသားကိုလာမထိနဲ႔..."

"ဒါေလးကိုင္တာကိုအျဖစ္သည္းေနတယ္...မေက်နပ္ရင္မင္းလဲျပန္ကိုင္ပါလား..."

ေဇယ် ေျပာရင္းနဲ႔သူ၏ခါးကိုအေ႐ွ႕သို႔ေကာ့ေပးသည္။ေဇယ်၏အျပဳအမူေၾကာင့္ မႉးမ်က္ႏွာေလးနီရဲသြားသည္။

"ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ့္ကိုဘာထင္ေနတာလဲ...ကိုင္စရာလား..."

"အမ္...ငါကခါးကိုကိုင္ခိုင္းတာပါ...မင္းကဘာကိုကိုင္ျခင္ေနမွန္းမွမသိတာ..."

"ဘာ...ဟာ...တကယ္ပဲ..."

မႉးကိုဆက္စိတ္ပ်က္စြာနဲ႔ ေရခဲေသတၱာတံခါးကို ဖြင့္ၿပီးဟင္းခ်က္စရာမ်ားကိုထုတ္ကာ တံခါးကိုျပန္ေဆာက္ပိတ္သည္။

"ဒီထဲဘာမွမ႐ွိဘူး...အသားဘူးေတြပဲ႐ွိတယ္..အဲ့ဒါပဲခ်က္ေတာ့မယ္...."

"မင္းဘာသာခ်က္ျခင္တာခ်က္မင္းခ်က္တာကိုစားရရင္ၿပီးေရာ..."

"အဲ့ဒါဆိုထမင္းအိုးတည္...."

"ၿပီးတာပဲ..."

ေဇယ်ဆန္ေတြေရေဆးထမင္းအိုးတည္ၿပီးငည္ႏွင့္ မႉးကိုဆက္ဟင္းခ်က္ေနသည္ကိုသာေဘးနားကထိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။အေတြးထဲမွာလဲဒီလိုသာတစ္သက္လံုးလာျပဳစုေပးေစျခင္ေနသည္။

အားလံုးခ်က္ျပဳတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေရမိုးခ်ိဳးရန္ အခန္းအတြင္းသို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးျပန္ဝင္လာသည္။မႉးကိုဆက္ အေနာက္မွလိုက္လာေသာ ေဇယ်ဘက္သို႔လွည့္၍ၾကည့္သည္။

"ကိုေဇယ်ဘာလို႔အေနာက္ကတစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတာလဲ..."

"မလိုက္ပါဘူး...ငါလဲေရခ်ိဳးမလို႔..."

"ခနေနဦးညီအရင္ခ်ိဳးမယ္..."

"ကိုယ္လဲခ်ိဳးျခင္ေနၿပီ...လုမခ်ိဳးရေအာင္ ႏွစ္ေယာက္လံုး အဆင္ေျပရေအာင္ အတူတူခ်ိဳးၾကတာေပါ့..."

"ဘာ...ဘာလို႔အတူတူခ်ိဳးရမွာလဲ.."

"ခုခ်ိန္ငါတို႔ကလင္မယားျဖစ္ေနၿပီေလ...."

"ဘာလင္မယားလဲ...ပါးစပ္အရသာခံမေနနဲ႔...ခ်ိဳးျခင္ရင္ကိုယ့္ဘာသာအရင္ခ်ိဳးေစာင့္ေနမယ္..."

"အဲ့ဒါဆိုၿပီးေရာ...ကိုယ္ဝတ္မယ့္အဝတ္အစားေတြထုတ္ထားေပး..."

"ဟားတကယ္ပဲကြာ...စိတ္ပ်က္တယ္..."

မႉးကိုဆက္ ပါးစပ္ကသာေျပာေနသည္။စိတ္ထဲမွာေတာ့ဤသို႔လုပ္ေပးေနရသည္ကိုေက်နပ္ပီတိဂြမ္းဆီထိေနသည္။

"လုပ္ထားေပးပါကြာေနာ္...."

ေဇယ် မႉးကိုဆက္ကိုပူဆာေနရင္း သူ၏အဝတ္အစားမ်ားကိုအကုန္ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။အတြင္းခံတစ္ထည္သာက်န္ေတာ့သည္။

မႉးကိုဆက္ မမွိတ္ေသာမ်က္လံုးမ်ားျဖစ္ ေဇယ်ကိုစိုက္ၾကည့္ေနသည္။အရပ္အေမာင္းျဖစ္လိုက္ဖက္ေသာ bogy structure ေၾကာင့္ မႉးကိုဆက္ရင္တစ္ခုလံုးလိႈက္ဖိုရင္ေမာေနၿပီးအသက္႐ွဴပင္ၾကပ္သြားရသည္။အထူးျခားဆံုးက ေဇယ်၏အေ႐ွ႕အလယ္ပိုင္းတစ္ေနရာကဖုဖုေဖာင္းေဖာင္းေလးျဖစ္ေနသည့္ေနရာပင္။

"ဘာေတြစိုက္ၾကည့္ေနတာတုန္း..."

မႉးအသိမ်ားျပန္ဝင္ကာ မ်က္ႏွာလွြဲ၍ အသက္ကိုပ်င္းပ်င္း႐ွဴလိုက္သည္။

"ဟူး...မျဖစ္ဘူး..ဒီလိုဆက္ေနရင္ငါ႐ူးသြားႏိုင္တယ္..."

"ဘာကို႐ူးသြားမွာလဲ..."

"ခင္ဗ်ားလုပ္ပံုခင္ဗ်ားမသိဘူးလား...စည္းကမ္းခ်က္ထပ္တိုးမယ္..."

မႉးကိုဆက္ စာရြက္ကိုထုတ္လိုက္သည္။

"ေရာ့ဒီမွာျဖည့္..."

ေဇယ်စာရြက္ကိုလွမ္းယူလိုက္သည္။

"အိပ္ခန္းထဲအတူေနစဥ္ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီေသာအျပဳအမူမ်ိဳးမျပဳလုပ္ရ...."

"ဘာ....ဒါငါ့အိမ္ေလ...ငါ့ဘာသာလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနမွာေပါ့...မင္းမၾကည့္ျခင္ရင္မ်က္စိမွိတ္ထားပါလား..."

"ခုေနတာ ႏွစ္ေယာက္ေနေနတာ...မရဘူးျဖည့္..."

ေဇယ်မျဖည့္ျခင္ျဖည့္ျခင္နဲ႔ေရးမွတ္လိုက္သည္။

"ၿပီးရင္မင္းလဲေရး..."

"ဘာေရးရမွာတုန္း..."

"ငါ့ကိုဆြဲေဆာင္ဖ်ားေယာင္းသည့္အျပဳအမူမ်ိဳးမျပဳလုပ္ရ..."

"အိုေက..စိတ္ခ်မျပဳဘူး..."

ေဇယ် သဘက္ကိုပတ္၍ေရခ်ိဳးခန္းအတြင္းသို႔ဝင္သြားသည္။ေဇယ်ထြက္သြားေပမဲ့ မႉးကိုဆက္၏အေတြးထဲ ေဇယ်၏တစ္ကိုယ္လံုးသည္ သံမိႈနဲ႔စြဲကပ္ထားသကဲ့သို႔စြဲထင္က်န္ရစ္ေနသည္။မႉးကိုဆက္သူ၏ရင္ဘက္ကိုလက္နဲ႔ဖိ၍ အသာယာစိတ္ကိုေျဖေနသည္။

-------------------

ညအိပ္ရာဝင္ခ်ိ္န္ေရာက္ေတာ့ ေဇယ် အိပ္၍မေပ်ာ္ ရင္ေတြတစ္ဒိတ္ဒိတ္နဲ႔ခုန္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ဟိုဘက္လွိမ့္ဒီဘက္လိွမ့္ျဖစ္လူးလွိမ့္ေနသည္။မႉးကိုဆက္ကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲ၍ေထြးဖက္ကာအိပ္စက္ျခင္ေပမဲ့အလယ္မွာ ဖက္ေခါင္းအံုးကမၻာတစ္ခုလိုျခားထားသည္။ေဇယ်ရင္ထဲကိႏၷရာေခ်ာင္းျခားသည့္အျဖစ္ထက္ပင္ပို၍ဆိုးေနသည္။
ေဇယ်အိပ္၍မေပ်ာ္၍ ကုတင္ေပၚထထိုင္လိုက္သည္။မႉးကိုဆက္ကိုၾကည္သည္။မဇူးကိုဆက္ကေက်ာေပး၍အိပ္ေနသည္။ေဇယ် ကုတင္ေပၚျပန္လွဲခ်လိုက္သည္။ၿပီးေနာက္မ်က္လံုးကိုဖ်စ္ညႇစ္လိုက္၏။အိပ္ငမေပ်ာ္ျပန္ထထိုင္မျပန္သည္။ေဇယ်လႈပ္ယြေန၍ မႉးကိုဆက္ပင္အိပ္၍မေပ်ာ္ေတာ့...။မႉးကိုဆက္ေဇယ်ဘပ္သို႔လွည့္ကာစကားဆိုသည္။

"အဲ့ဒါဘာျဖစ္ေနတာလဲ...ၿငိမ္ၿငိမ္အိပ္မတတ္ဘူးလား..."

ေဇယ်အလိုမက်သည့္မ်က္လံုးမ်ားျဖစ္မႉးကိုဆက္ကိုၾကည့္သည္။

"မင္းဒီလိုပဲအိပ္ေနေတာ့မွာလား..."

"ဒီလိုမအိပ္လို႔ဘယ္လိုအိပ္ရမွာလဲ..."

"ဟာတကယ္ပဲကြာ...အဲ့အလယ္ကဖက္ေခါင္းအံုးကိုဖယ္မယ္...ငါမအိပ္တတ္ဘူး..."

"မဖယ္ပါဘူး...ဒီအတိုင္းအိပ္မအိပ္ႏိုင္ရင္ေအာက္ဆင္းအိပ္..."

"ကြၽတ္..."

ေဇယ်စုတ္သတ္တစ္ခ်က္စုတ္၍ျပန္လွဲခ်သည္။၁၅မိနစ္ေလာက္ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနကာအိပ္ျခင္ေယာင္ေဆာင္လိုက္သည္။ၿပီးေနာက္ မႉးကိုဆက္အနားတိုးလာကာ ေယာင္သည့္အမူအရာျဖစ္ ဖက္ေခါင္းအုံးကိုပစ္ထုတ္လိုက္သည္။

မႉးကိုဆက္ကေယာင္ေနသည္ထင္၍ဘာမွမေျပာျဖစ္ခင္ ေဇယ်သည္သူ႔၏အနားသို႔ထပ္ကပ္လာသည္။ၿပီးေနာက္ ေဇယ်၏လက္သည္ မႉးကိုဆက္၏ရင္ဘက္ေပၚသို႔ေရာက္လာသည္။ေနာက္တစ္ဆင့္ထပ္တိုးကာ ေဇယ်သူ၏ေျခေထာက္ျဖစ္ မႉးကိုဆက္ခါးကိုခြလိုက္သည္။သူ႔လုပ္လိုက္သည့္အျပဳအမူေတြကို ေဇယ်ၾကည္ႏူးပီတိေတြျဖစ္ေနသည္။စိတ္ထဲမွာလဲေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့စရာ ႏွစ္ေယာက္တည္းကမၻာသစ္တစ္ခုဆီေရာက္သြားသလိုခံစားရသည္။

မႉးကိုဆက္ေဒါသတႀကီးထၿပီး ေဇယ်ကိုတြန္းထုတ္လိုက္သည္။

"ခင္ဗ်ားဒါဘာလုပ္တာလဲ...."

ေဇယ်မသိသလိုနဲ႔အိပ္ျခင္မူးတူးပံုစံုဖစ္ထထိုင္လိုက္သည္။

"ငါဘာလုပ္မိလို႔လဲ..."

"ကြၽန္ေတာ့္ကိုလာခြေနတယ္ေလ..."

"ငါေယာင္သြားလို႔ျဖစ္မွာပါ..."

"ေတာ္ၿပီဒီမွာမအိပ္ဘူး..ဧည့္ခန္းမွာပဲသြားအိပ္ေတာ့မယ္.."

မႉးကိုဆက္မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ကာေစာင္ကိုယူလိုက္သည္။

"မင္းတကယ္သြားအိပ္မို႔လား..."

"တကယ္သြားအိပ္မွာ..."

"သြားအိပ္ရင္ သြားအိပ္ေပါ့...ဒီအိမ္မွာသရဲေျခာက္တယ္....အဲ့ဒါေၾကာင့္ငါေတာင္တစ္ခါတစ္ေလပဲလာေနတာ..."

ေဇယ်၏စကားေၾကာင့္ မႉးကိုဆက္ ေျခလွမ္းရပ္သြားသည္။စိတ္ထဲမွာေတာ့အနည္းငယ္ေၾကာက္စိတ္မ်ားဝင္လာသည္။ၿပိးေနာက္မေၾကာက္သည့္ပံုစံျဖစ္ စကားျပန္ေျပာသည္။

"သရဲ႐ွိေတာ့ဘာလုပ္ရမွာလဲ ေၾကာက္တတ္တယ္မ်ားထင္ေနလို႔လား..."

မႉးကိုဆက္ေျခလွမ္းကို ျပန္လွမ္းလိုက္သည္။သို႔ေမပဲ့ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္သူ၏ေျခလွမ္းသည္တြန္႔ဆုတ္ေန၏။

ေဇယ်ကမႉးကိုဆက္ကိုထပ္၍ေျခာက္သည္။

"ေဟာ...ေျပာရင္းေတြ႔လားအသံေတြၾကားေနရတယ္...မင္းၾကားလား...."

မႉးကိုဆက္ေျခလွမ္းမ်ားရပ္ကာေဘးဘီကိုဝဲကည့္သည္။

"ဘယ္မွာလဲဘာသံမွမၾကားဘူး...ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ့္ကိုမေျခာက္နဲ႔ေနာ္..."

ေဇယ် သူ၏ဖုန္းကိုထုတ္၍ ဖုန္းထဲမွသရဲရီသံတစ္ခုကိုဖြင့္လိုက္သည္။

"ဝါး...ဟား..ဟား..."

"ေအာ္...ေတြ႔လားၾကားၿပီလား..."

မႉးကိုဆက္ေၾကာက္လန္႔ကာအသားမ်ားပင္တုန္လာသည္။ၿပီးေနာက္မ်က္စိမွိတ္၍ကုတင္ေပၚသို႔ေျပးတက္ကာ ေဇယ်ကိုေျပးဖက္ေလသည္။ေဇယ်ကလဲအလိုက္သင့္ပင္ရင္ခြင္ထဲကိုထည့္ကာေထြးေပြ႔ထားလိုက္သည္။

"အား...တကယ္ႀကီး...လန္႔တ္..ခင္ဗ်ားဘာလို႔အစထဲကသရဲ႐ွိတာကိုမေျပာတာလဲ...."

"မေၾကာက္နဲ႔ေတာ့ ကိုယ္႐ွိတယ္....ဒီအတိုင္းေနရင္သရဲကမေျခာက္ေတာ့ဘူး..."

"အသံကခုထိၾကားေနရတုန္းေလ....အား..."

ေဇယ် ျပံဳးရီကာသူ၏ ဖုန္းကိုျပန္ပိတ္လိုက္သည္။သူ၏အၾကံေအာင္ျမင္သည့္အတြက္ထပ္၍ေက်နပ္မိသည္။ေဇယ်မႉးကိုဆက္ပုခံုးကိုပုပ္လိုက္သည္။မႉးကိုဆက္သည္ ေဇယ်ရင္ခြင္ထဲေခါင္းႀကီးအတင္းတိုးဝင္ေနၿပီးေၾကာက္လန္႔ေနသည္။

"မေၾကာက္နဲ႔ေတာ့ ကိုယ္ဖက္ထားေပးမဲ့အဲ့ဒါဆိုသရဲမေျခာက္ေတာ့ဘူး...လာအိပ္ေတာ့...ကိုယ့္လက္ေမာင္းေပၚမွာအိပ္..."

မႉးကိုဆက္ေခါင္းေလးသာညိတ္ျပလိုက္သည္။

ေဇယ် ကုတင္ေပၚတြင္လွဲၿပီးမႉးကိုဆက္အတြက္ သူ၏လက္ေမာင္းကိုဆန္႔ေပးကာ ခိုလွံုရန္ရင္ခြင္ကိုအငွါးေပးေလသည္။

မႉးကိုဆက္ လွအိပ္လိုက္သည္ႏွင့္ ေဇယ် တင္းၾကပ္စြာေထြးေပြ႔လိုက္သည္။ခုမွသူ၏ဆႏၵျပည့္ဝသြားေတာ့သည္။မင္းကိုဒိလိုေလးတစ္သက္လံုးေထြးေပြ႕ျခင္မိတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕အတၱကလြန္မ်ားလြန္သလားမႉးရယ္...။မင္းကိုငါအရမ္းခ်စ္ေနမိၿပီ...။ဒါေပမဲ့ငါဖြင့္ေျပာဖို႔တြန္႔ဆုတ္ေနတယ္...။ငါဖြင့္ေျပာရင္မင္းကအခြင့္အေရးယူတတ္တဲ့သူလို႔ထင္သြားမလား...၊ဒါမွမဟုတ္ကိုယ္စိတ္ေတာင္ကိုယ္မပိုင္ပဲ သူတစ္ပါးစိတ္ကို ျပဳျပင္ေပးမယ္လို႔ လြယ္လြယ္ေျပာတတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္အျဖစ္အထင္ေသးသြားမလား...ကိုယ္နားမလည္ေတာ့ဘူး...မင္းကိုခ်စ္တာပဲသိတယ္မႉးရယ္...။ေဇယ်ေတြးရင္းအားေတြပါလာကာတင္းၾကပ္စြာထပ္ဖက္ေလသည္။

"အားေသေတာ့မယ္....ဘာလို႔ဒီေလာက္ဖက္ထားတာလဲ..."

"မဟုတ္ပါဘူး..သရဲလာထပ္ေျခာက္မွာဆိုးလို႔ပါ..."

"အဲ့ေလာက္မဖက္နဲ႔အသက္႐ွဴၾကပ္တယ္..."

"အဲ့ဒါဆိုမင္းကိုယ့္ကိုျပန္ဖက္ထားေလ...ကိုယ္လဲသရဲေၾကာက္တတ္တယ္..."

"ဘာေတြမွန္းမသိဘူး...သူကလာေၾကာက္ေနေသးတယ္.."

"ဖက္ထားပါဆိုကြာ..."

"ၿပီးေရာၿပီးေရာ...."

မႉးကိုဆက္ေဇယ်ခါးကိုလွမ္းဖက္လိုက္သည္။ၿပီးေနာက္ေခါင္းကိုငံု႔၍ခိုစခိုးခစ္ခစ္ရီသည္။ရင္တစ္ခုလံုး လဲနိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္နဲ႔ လိႈက္ေမာေနသည္။ေဇယ်၏ရင္ခြင္သည္ မႉးကိုဆက္အတြက္ေႏြးေထြးေနသလိုခံစားရသည္။ေဇယ်ကိုသာေနာက္ဆုပ္ေနၿပီးဟုမႉးကိုဆက္ေျပာေနေပမဲ့ တကယ္တန္းလက္ေတြ႔သူ၏ႏွလံုးသားသည္ ေဇယ်အေပၚသို႔တိမ္းၫြတ္ေနသည္မွာ ျပန္ႏႈတ္ယူလို႔ပင္မရေတာ့...။ခုလဲထပ္၍ ရင္ဖိုလိႈက္ေမာရျပန္သည္။

-------------------

ျခံအတြင္းသို႔ကားဝင္လာသည္ႏွင့္ ေဇယ်တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ေဇယ်ေမေမ ေဒၚႏွင္းဆီကိုထြက္ႀကိဳၾကသည္

ေဇယ်ကေတာ့ သူ႔အေမကိုသူပိုင္သည့္သေဘာျဖစ္ ဘာမွစိုးရိမ္ပူပန္မႈသိပ္မ႐ွိေသာ္လည္း မႉးကိုဆက္ကေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားလြန္ကဲေနသည္။

##အေရာင္မဲ့

ဆက္ရန္>>>

No comments:

Post a Comment

အခ်စ္တစ္ခု ျပယုဂ္တစ္ခု

“......................”  သားၾကီးဆီမွ ၾကားလုိက္ရေသာ နာမည္ေၾကာင့္ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လုံး ေတာင့္ခဲ သြားသည္။အဆုံးမရွိေသာတြင္းနက္ၾကီးထဲသို႔ ျပဳတ္က်...